Fall into Demise

Chapter 4

Predestine

"Sina mama at papa? Ang kapatid ko nasaan sila!? Hindi naman sila namatay diba?"tanong ko nang marinig ang sinabi niya. Ngunit hindi ko inaasahan ang sunod niyang sinabi.

"Let's go , hinihintay na tayo nila Tris" saad niya na para bang hindi narinig ang sinabi ko. Wh-what?...

Akmang itatayo na niya ako ngunit inalis ko ang pagkakahawak niya saakin at tinignan muli siya sa mata.

"Bakit hindi mo ako kayang sagutin!? , Nasaan ang pamilya ko? Nasaan sila!?" iyak ko. Kailangan ko nang kasagutan sa mga tanong ko. Hindi sapat na malaman ko lang kung nasaan akong lugar. Lugar na hindi ko alam kung paano sumulpot.

"Escape girl , you need to calm yourself. Huwag ka nang umiyak ..."saad niya . Umiling ako , hindi hindi ...

Bakit hindi niya sagutin ang tanong ko!?

"Sagutin mo ako ..."I whispered between my sobs.

"I already told you .... We are in the Light Secrest Kingdom"tugon niya. Nanlaki ang mata ko nang may biglang napagtanto, hindi ba niya narinig ang tanong ko tungkol sa aking pamilya?. Posible bang .... hindi niya marinig ang sinasabi ko tungkol sa kanila?.

Para mabuo ang aking konklusyon ay tinanong ko muli siya.

"Na-nasa Light Secrest Kingdom tayo?" nanginginig kong tanong.

I saw him nodded "Yes , the nation of good civilians"

He can hear what Im saying ... but

"My parents? Where are they?"

Para akong kakapusin nang hininga . Hinihintay ko ang magiging sagot niya . Namilog ang aking mata nang ngumiti lamang siya at inabot ang kanyang kamay sa aking ulo . Tinapik tapik niya ito.

Nablanko ang isip ko. Bakit ganon? Hindi niya marinig ang sinasabi ko tungkol sa aking pamilya?. Ano ba itong mundong ito? May barrier ba na pumipigil kaya hindi niya marinig ang boses ko tuwing ang pamilya ko ang akong tinatanong?. Im going to be crazy...

"Let's go..."

Kahit naguguluhan ay tinanggap ko na lamang ang kanyang kamay at sumama.

~•~

Nakarating na kami sa silid kainan . Bumungad saakin ang mahabang lamesa at dalawang taong naroon at kumakain na.

A familiar face welcomed my vision. Hinding hindi ko makakalimutan ang inosenteng mukhang iyon. On her front was a guy with glasses. Naalala ko ito ay isa nilang kasama dun sa ceremony na hindi ko alam kung para saan.

"You're too late , Clive..." nakangiting wika nang babaeng may inosenteng mukha. Her face is so angelic that she can easily deceive people because of it. She looks fragile but its opposite of what I expecting. I feel like my stomach is aching whenever I see her presence.

Nanginig ang sistema ko nang tapunan niya ako nang tingin. She look at me intently like I was a prey ready to be eaten. I saw a glimpse of irritation in her face before she smiled at me.

"You are that girl who escape from the WN room. Am I right?"she asked , grinning.

Para akong nawalan nang boses at hininga. I feel heavy all of a sudden. A sweat escape on my forehead. Just by staring at her presence makes me shivers. I don't know why , but I feel danger.

" Ye-yes..."nanginginig kong tugon. Avoiding eye contact with her.

Naramdaman ko ang paghawak saaking balikat ni Clive. I look at him.

"Sit on the chair and eat.." saad niya at pinaupo ako sa upuang malapit kay Tris. Umikot siya at umupo sa harapan ko kasama niya ang lalaking kanina pa kumakain nang tahimik.