Wala ng Hunhan

Chapter 8: Be mine?

After 23456456121005486 years nakapag-update na.. Phew. Sorry po. T^T

-

Author POVS

Kinuha ni Luhan ang picture nila ni Sehun, yung picture na pinagkakaingat-ingatan nya. Dinampi nya ang daliri nya sa bandang pisngi ni Sehun sa picture, kaya nya ba na sabihin kay Sehun ang nararamdaman nya? Kaya nya ba na hindi maging duwag sa harapan ni Sehun?

Syempre, hindi nya kaya. Kung kaya nya edi sana kanina nya pa pinuntahan si Sehun at kinausap ito. Hindi nya alam, pagdating kay Sehun kasi masyado syang duwag. Ipinatong nya ang ulo nya sa may braso nya, tumagilid sya ng pwesto at balak na dito nalang muna matulog sa ngayon.

Ilang minuto lamang ay nakatulog na din si Luhan.

***

"Where the fuck he is!" Sehun growled, ng pumasok kasi sya sa kwarto nila ni Luhan wala yung usa na yun. Nilibot nya na ata ang buo nilang dorm ngunit wala pari syang Luhan na nahahanap. Sehun pulled his hair due of desperation, kailangan nyang makita si Luhan. Kailangan nyang humingi ng tawad.

Kailangan nyang ipaliwanag lahat. Kailangan nyang mag-sorry sa katangahan nya. Kailangan nyang ipaliwanag ang lahat.

"Shit, shit, shit! If I was Luhan where would I hide?" He asked no one, nagpapanick na talaga sya ngayon. Konti nalang masisiraan na sya ng bait. Babalik sana sya sa kitchen ng madaan nya ang storage room.

Possible kaya na nandito si Luhan? Well, wala naman masama kung titignan nya diba? Para bang pa slow motion nyang binuksan ang pintuan, dahan-dahan nya ito itinulak pabukas.

Hindi sya nagkamali, nandito nga si Luhan. Pero ang sarap ng tulog ni Luhan. Paano sya mage-explain kung tulog naman si Luhan? Hindi naman sya baliw para sabihin lahat kahit na tulog si Luhan. Masasayang lang effort nya sa kakasalita kung hindi naman sya naririnig ni Luhan.

But.. there's no harm to try right?