My Temporary Husband (ON-GOING)

Chapter 14

"Let's go Gianne, may trabaho pa ako." Tawag ko sakaniya habang abala ako sa pag aayos ng mga gamit namin. Nasa ospital parin kami pero pwede ko na raw iuwi si Gianne.

"Gia-" natigil ako nang makita kong nakatulala lang siya habang nakaupo sa kama.

"Hey Lady, lift your ass out we need to go now." Lumingon siya sa akin and she gave me that worried look on her face.

"Anong ginawa ko kagabi?" tanong niya at napatawa nalang ako sa naalala ko.

"You really wanna know?" biro ko pa pero agad agad siyang tumayo.

"Nevermind, wala naman siguro saka bakit ba kita kinakausap? Di naman tayo okay. Kainis."

What? Akala ko ba okay na?

"Excuse me Lady, you've already accepted my apologies. Humingi na po ako ng tawad po, kasi po matatanda na po tayo. We don't need to have fight everyday, we should focus on how is this gonna work, Ma'am."

Tumingin lang siya ng masama sa akin at naglakad na palayo.

Maya maya lang ay narinig ko ang pagbukas ng pintuan sa banyo at lumabas si Gianne, nakaayos na at ready na ring umalis.

"Hindi ka pa pwede pumasok until tomorrow. Siguradong nahihilo hilo ka pa rin." Paalala ko pero hindi na niya ako pinansin.

Dere-deretso siyang naglakad papunta sa pintuan, sumunod agad ako sa kaniya dahil baka matumba siya at hindi nga ako nagkamali, mabuti ay naalalayan ko naman siya agad.

"Are you okay?" Tumingin lang siya ulit at napansin kong parang naiiyak siya.

Hindi pa rin siya nagbabago. Lagi siyang nagiging emosyonal kapag masama ang pakiramdam niya.

"I'm fine, Thank you." Umayos siya ng tayo at nagpakawala siya ng buntong hininga. Inis niyang pinaypayan ang sarili niya at pasimple niya ring pinunasan ang luha niya.

"Huwag mo akong pansinin, mejo masama pa rin talaga ang pakiramdam ko."

"I know." Bulong ko bago kami tuluyang lumabas ng kwarto.

"Seat here." Turo ko sa wheelchair, hindi siya umimik at umupo nalang agad.

That was fast.

Tahimik lang kaming sumakay sa elevator hanggang makarating sa parking lot.

"We're gonna use my car, don't worry pinahatid ko na sa bahay 'yung kotse mo." Binuksan ko ang passenger seat at inalalayan siya papasok, I closed the door and proceeded to my seat.

It's silent again but I doesn't feel awkward.

Naalala ko tuloy kagabi,

She's like a child, halos hindi ako makatulog dahil binantayan kong bumaba ang temperature niya. It was a bit hard but it's really nice. I keep checking her every 30 mins. at mabilis siyang nakakarecover.

"Mama" She murmured. Naluluha pa rin siya kahit tulog siya.

Hinagod ko ang ulo niya to comfort her and she stopped sobbing. I'm seating right beside her, hindi ako makapunta sa sofa dahil sa tuwing lumalayo ako ay nag iiba ang mood niya. I know she unconciously wanted someone to take care of her. Lumipas ang ilang oras at mejo nangalay na ako sa kakaupo kaya naisipan ko g tabihan nalang siya, mahimbing at malalim ang tulog niya. I caressed her hair again and leaned closer to her dahil baka malaglag kaming dalawa dito sa kama.

"Damn, I'm so sorry." I whispered

"Mommy" bulong niya ulit at mas lalo siyang sumiksik sa akin. Hindi ako agad nakaimik, umayos ako ng posisyon at niyakap siya.