Krwią na śniegu

Rozdział 3

                                                                          

-A więc tak- zaczął Pan X- witamy w stolicy, nazywanej czasem pramiastem bądź matką. Ostatnie to mój faworyt, wyraża wszystko co o nim sądzę. Oprócz tego istnieje 99 miast-córek. Każda jest rządzona przez namiestnika według jednego kodeksu. Ja jestem głównym namiestnikiem, co oznacza, że żaden z namiestników nie może podjąć jakieś znaczącej decyzji bez mojej zgody. Żeby nie było nierówności między miastami każde z 99 miast-córek zbudowane jest identycznie. Pramiasto składa się z 99 dzielnic, nad którymi góruje gmach parlamentu. Każdy mieszkaniec, niezależnie od miasta jest szczęśliwy i traktowany na równi.

Mówiąc to uśmiechnął się do mnie delikatnie, po ojcowsku. Szliśmy białym korytarzem. Dotknęłam ścian, były zaskakująco gładkie, kojarzyły mi się z jedwabiem. X spojrzał na mnie i kontynuował:

- Nasze społeczeństwo podzielone jest na 3 stany. Stan 1 to rodzina przywódcy i jego najbliżsi doradcy wraz ze swymi rodzinami, a także arcynauczyciele. Mieszkamy w kręgu wewnętrznym. W kręgu zewnętrznym mieszka klasa 2. To rzemieślnicy, nauczyciele niższego stopnia, tak naprawdę większość społeczeństwa. Poza murami mieszka 3 klasa, która podlega innym prawom niż mieszkańcy kręgów. Są to ludzie którzy oddają nam daninę, ale mieszkają na ziemiach nieurodzajnych i niebezpiecznych. Są to jednak ludzie, którzy sami wybrali swój los. Raz na 5 lat pozwalamy dzieciom między 1 a 5 rokiem życia na przystąpienie do testów, które jeśli zdadzą pomyślnie, mogą wybrać czy chcą one się przenieść do kręgu zewnętrznego, bądź jak rzadko się zdarza, wewnętrznego.

-Co z ich rodzinami, to małe dzieci, jak mogą wybrać co jest dla nich lepsze?

-Życie tutaj jest łatwiejsze. Jednak to rodzice decydują co dla nich jest najlepsze. Większość nie jest głupia i mimo, że nigdy nie byli w mieście pozwala odejść swoim dzieciom do kręgów. Wiedzą, że czasem oznacza to dla nich po prostu życie.

Nie wiedziałam co o tym sądzić. Kiedy on to mówił swym głębokim, łagodnym głosem wszystko wydawało się takie proste i czarno-białe. Miałam jednak wiele wątpliwości i jeszcze więcej pytań.

- A ja jestem skąd, że sam przywódca zajął się mną.

Jego oczy nagle pociemniały, lecz szybko się zreflektował, a na jego twarzy zagościł uśmiech, który teraz nie sięgał już oczu. Westchnął delikatnie.

- Widzisz nasz świat został zniszczony w wyniku wojny. Nasi przodkowie spalili wszystko co mogli, zachowali tylko niektóre według nich przydatne podręczniki akademickie. Przeżyli jedynie ci, którzy byli użyteczni dla mocarstw, czyli ludzie o dobrych genach, inteligentni, zdrowi, silni, młodzi. Mówili oni, że wojna wybuchła, gdyż na świecie było za dużo ludzi a za mało jedzenia. Zniszczono większość lądów. Podobno ludzi, którzy przeżyli wojnę, ale nie byli godni- mówiąc to zrobił w powietrzu cudzysłów- zesłano na jeden ląd obiecując, że tam będą mogli się osiedlić i żyć, bez ich zwierzchnictwa, ale tez bez ich opieki. Tak naprawdę zesłali oni na nich bombę zabijając ich wszystkich. Jednak niewielu zna tę historię i wolałbym, żeby tak pozostało- powiedział zatrzymując się i patrząc mi prosto w oczy- może wtedy bo zrozumieli dlaczego, dzieje się to co się dzieje, ale boimy się ich reakcji. Mówię ci to, żebyś ty to zrozumiała i nie osądzała nas za szybko. Każde małżeństwo może mieć dwójkę dzieci, jednak starsze, na znak posłuszeństwa idzie do służby państwa. Nikt nie wie czyim dzieckiem jest, ale też nikogo to nie omija. Nawet mnie.

Poczułam żal, był autentycznie zrozpaczony. Musiałam pozbierać myśli. Po chwili milczenia kontynuował:

-Ty jesteś jednym z nich. Dzieckiem niczyim. Nazywamy was Semurai. Każde z was w wieku 3 lat jest testowane na różne sposoby i posyłane tam gdzie pasuje. Ty byłaś wyjątkowa, pamiętam kiedy miałaś może 6 lat potrafiłaś przechytrzyć dużo starszych i lepiej przeszkolonych od ciebie ludzi. Trafiłaś do służby wojskowej. Byłaś najmłodszym generałem w historii. I moim skromnym zdaniem najlepszym.