EVCİLİK OYUNU

Düşünceli kas yığınım.. (24. bölüm)

Yattığım yerde doğrulmaya çalıştım ama bu gözlerimin karamasına sebep olunca hemen kapattım gözlerimi. Açtığımda kerem yanımda oturmuş endişeyle bana bakıyordu.

 

“İyi misin?” diye sordu hemen mert gibi başlamıştı o da.

 

“Evet” dedim ama sabırsızlanıyordum. “Ne oldu kerem söylesene?”

 

“Şeyy.. zeynep bak sakin ol tamam mı lütfen telaş yapma” o böyle söyledikçe ben daha çok geriliyordum.

 

“Kerem ne olur uzatmadan söyle bak daha kötü oluyorum. Anneme mi bir şey olmuş biliyorsun o kans-” birden sözümü kesti ve;

 

“Hayır korkma annenle ilgili değil” diye sakinleştirmeye çalışıyordu beni.

 

“O zaman jale teyzem mi?” diye soruyorum söyle artık kerem!

 

“Hayır o da değil.. şeyy Osman amca..”

 

“Ne olmuş?!” diyorum telaşla

 

“Bir trafik kazası geçirmiş ama durumu gayet iyi sakın endişelenme!”

 

Nasıl olur ya? Bugün felaketler günüydü sanki. Ne durumdaydı acaba amcam. Babam gibi onu da kaybetmek istemiyordum..! hemen onu görmem lazımdı. Bu düşünceyle ayağa kalkmaya çalışıyorum hemen;

 

“Kerem onu görmem lazım..” diyorum kalkarken. Ama ayağa kalkmamla birlikte dizlerimin bağı çözülüveriyor ve kerem yakalıyor beni yine tam düşecekken..

 

“Saçmalama Zeynep bu halde hiçbir yere gidemezsin otur lütfen” diyor bir yandan da yatağa geri oturtuyordu beni..

 

“Kerem onu da kaybetmek istemiyorum..” diye ağlamaya başlıyorum resmen ufak bir kız çocuğu gibi!

 

“Şşş şşş güzelim sakin ol öyle bir şey olmayacak güven bana” diye sarılıyor kerem. Ve sanki ilacım oymuş gibi bir anda tüm korkularım yok oluveriyor. Bende kollarımı ona dolayınca bir süre kalıyoruz öyle. Gözyaşlarım dindiğinde geri çekiliyorum..

 

“İyi misin biraz daha?” diye soruyor yine(!)

 

“İyiyim ama ne olur bir daha aynı soruyu sorma” diyorum

 

“Tamam” diyor o da gülerek..

 

“Peki anneme bir şey söylemedin değil mi?”