The Other Side of LOVE (COMPLETE)

Chapter 15 - Confessions

Naisipan ko lang i-edit!!

Dedicated po ito sa kanya kasi..

Natutuwa ako ehh..

Eto ang part na to na naisip ko idedic sa kanya..

Bakit? Wala lang

:DD

Thanks!!! :)))

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Camille's POV

PAgkatapos ng succesful play namin ay nagyaya ang isa naming kaklase na maginuman at bawal daw ang humindi bilang celebration daw. Dahil nga masaya ang lahat sa naging ayos ng play ay wala naman ang tumanggi. Walo kami sa grupo at sumama din sina MArk at Jerome.

Doon kami sa bahay ng isa naming ka-group nagcelebrate. Tamang-tama at may magic sing ito. Inihanda na din nila nag mga table at iinumin sa garahe. Nilabas na din nila ang TV at magic sing. Nagvideoke na lang ang mga hindi pa pwedeng uminom.

Ako? Nakaupo kasama ang mga umiinom pero tagatagay lang syempre ako noh ^___^

Sina Jenny naman at MArk ay magkatabi na naman... Bakit ba ang sakit pa rin hanggang ngayon? Akala ko masasanay ako pero hindi eh.. Hindi ko namalayan ay napatagay na din ako... Pinipigilan ako ni Jerome pero binabalewala ko lang.. Bat pa kasi siya nakikielam??

Biglang lumapit sakin si Jenny. "Bhes! Umiinom ka ba?"

Ramdam ko na medyo nalalasing na ako.. "Hindi, ah! Bakit naman ako iinom? Bhes, relax. Huwag kang praning! Sit down."

"At hindi ka lasing sa ganyang lagay? Jerome, nakailang tagay na ito?"

"Walo na ata." Sabi ni Jerome.

Biglang nanlaki ang mata ni Jenny. "Mataas ba ang alcohol tolerance mong babae ka? Hoy, ano??! Ibaba mo na nga iyan! Huwag kang uminom!"

Nagpumiglas parin ako..

"Ano ba??! PAra ngayon lang naman uminom sinusuway mo pa. Eh sa masama ang loob ko eh kaya pwede ba!"

"Masama ang loob mo saan?" tanong niya.

"S--"

"Camille, kanta mo na!" Sigaw ng isa naming kaklase

Nilampasan ko naman si Jenny para pumunta sa harapan at kunin ang mic. Ewan ko nga kung kailan pa ako nagkaroon ng lakas ng loob kumanta sa harap nila... Parang kanina di ko maisip lumapit sa videoke ngayon ay hawak ko na ang mic.. Siguro ganon talaga ang epekto ng pagkalasing at broken-hearted...

Nagsimula na ang kanta..

I don't think that passenger seat

Has ever looked this good to me

He tells me about his night

And I count the colors in his eyes

He'll never fall in love he swears

As he runs his fingers through his hair

I'm laughing 'cause I hope he's wrong

And I don't think it ever crossed his mind

He tells a joke I fake a smile

That I know all his favorite songs and

Sa pasintu-sintunado kong boses ay natatawa na ang iba eh pero wala parin akong pake... Ito lang ang naisip kong paraan para ilabas ang sama ng loob ko eh..

I could tell you his favorite colors green

He loves to argue, born on the seventeenth

His sister's beautiful, he has his father's eyes

And if you ask me if I love him, I'd lie

He looks around the room

Innocently overlooks the truth

Shouldn't a light go on?

Doesn't he know I've had him memorized for so long?

Natatawa na din ako sa sarili ko eh kaya halos tayo na lang ang lumalabas sa aking bibig...

He sees everything black and white

Never let nobody see him cry

I don't let nobody see me wishing he was mine

I was staring at MArk habang kumakanta ako from this point on..... 

I could tell you his favorite colors green

He loves to argue, born on the seventeenth

His sister's beautiful, he has his father's eyes

And if you ask me if I love him, I'd lie

Tumigil na ako sa pagtawa akhit halos lahat ay humahagalpak na sa pagkasintunado ko... Wala atang linya na hindi sumabit boses ko eh... Hindi ko namalayan ay may mga namumuo na palang luha sa mata ko.... Ito ang dahilan kung bakit ko pinili ang kantang ito... Konti na lang kasi sasakto na ito saamin...

I could tell you his favorite colors blue

He loves to argue, born on the twenty-fifth.

His mother's beautiful, he has his father's eyes

And if you asked me if I love him...

If you ask me if I love him, I cant lie

I unconsciously changed the lyrics...

Nahinto sa pagtawa ang lahat nang tumulo ang isang luha sa mata ko. Tapos na ang kanta.... Nagsimula na ang kasunod na kanta pero wala parin bumabasag ng katahimikan. Tanging mga hikbi ko lang ang maririnig mo...

Wala na talaga ako sa sarili ko kasi bago ko pa mapigilan ang sarili ko ay nagsalita na ako..

"Ang hirap pala.." Sinabi ko habang nakatingin parin kay Mark. "Ang hirap magsinungaling sa nararamdaman. MArk, mahal kita. Hindi ko naman sinasadyang mahalin ka kaso.." Humahagulgol na ako. Tila bawat salitang binitawan ko ay dumaragdag sa bigat kong nararamdaman.. "Kung pede nga lang hindi. Pwede bang kalimutan na kita? Hayaan mo naman akong kalimutan kita." Di ko na kinaya pa.. I broke down... Mas lalong lumakas ang iyak ko.. Nilapitan naman ako ng iba kong mga kaibigan....

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mark's POV

Tulala pa rin ako sa mga nangyari hanggang ngayon.... Gusto ko sanang lapitan si Camille at icomfort siya... Pero baka hindi ito makakabuti sa kanya... NApalingon ako kay Jenny. Maiyak-iyak ito atsaka umalis. KAhit gusto ko pang manatili para kay Camille, kailangan kong sundan si Jenny. She's my girlfriend afterall. Camille would just feel bad if I will leave Jenny for her...

Medyo nasaktan din ako sa mga sinabi niya eh... Gusto niya akong kalimutan... Bakit hindi ba niya napapansin??

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

-

That I have fallen for her too?