No santuary (No One survives)

Hoofdstuk 1

Flashback.

Ik voel me ogen moe worden nadat ik een film heb gezien. het is al rond half elf.
Ik wil me ogen sluiten tot ik popcorn tegen me hoofd voel komen 'kiki!' Roep ik. Een zucht verlaat me mond.
'Mischien is het beter als we slapen anders vermoord me moeder me' ik zet de tv uit en sla de deker over me heen 'trusten' zeggen we met zn drieen in een koor.

-

Ik schiet wakker door een harde knal. 'Divinia?' Zo te zien schrok zij ook van de harde knal, tegelijk kijken we naar kiki die op de bank ligt te slapen.
'Laat kiki slapen' zegt divinia terwijl ze de deker van zich afslaat. Ik doe precies hetzelfde en loop dan richting een raam.
'Wat is dat?' Fluister ik tegen divinia die naast me staat. 'Wat is wat?' Ik probeer naar de juiste plek de wijzen.
'Achter de bomen' ze haalt der schouder op 'we kunnen kijken?' Zegt ze.

'Me moeder vermoord me als ik naar buiten ga midden in de nacht.' 'Zijn je ouders wel in hun kamer?'
Ik haal me schouders op, 'ik heb ze eerlijk gezegd niet zien thuiskomen'.
Met divinia achter me aan loop ik de trap op. De kraken van de trap worden steeds luider en dat maakt het best wel eng.
'Druk de licht aan' fluisterd divinia. Ik doe precies wat ze zegt en druk dan de licht aan.
Ik loop naar de kamerdeur van me moeder en duw hem zachjes open.

Het ergste wat ik me nu kan verbeelden is dat ze achter de deur staat wat best wel eng eruit ziet in me gedachtes.
'Ligt ze in bed?' Ik haal me schouders op 'mam, pap?' Fluister ik.
Ik probeer de licht knop te vinden Tot er weer een luide knal te horen is van buiten.
Uit schrik druk ik de licht aan en zijn me ouders niet in de kamer.
Divinia rent naar de raam toe 'melissa dit moet je zien'.
Langzaam loop ik naar divinia die bij de raam staat. 'Waar komt dat rook vandaan' ze haalt haar schouders op.
'Het maakt me bang' fluister ik 'mij ook'. 'Jongens wat is er aan de hand?' Ik draai me met een vlug om en zie kiki bij de deur opening staan.

'Waar zijn je ouders melissa' ik haal me schouders op. Dan horen we een harde bonk van beneden alsof iemand tegen de deur aan het trappen is.
Samen met de meiden rennen we naar beneden. we horen stemmen van achter de deur, 'zijn het dieven?' Vraagt kiki zachjes.
'Kom mee' zeg ik terwijl ik hun armen vast pakt en mee trek naar de keuken.
Ik trek de la open met de bestek ik pak drie messen eruit die er scherp uit zien messen die ik niet mag vastpakken van me moeder en vader ze zijn bang dat ik mezelf verwond.

'En nu?' Vraagt divinia 'geen idee wachten bij de deur tot ze de deur open breken' 'is goed waarom ook niet' zegt kiki.
We lopen richting de deur waardoor ik de angst kan voelen, ik voel me licht in me hoofd me armen shaken hellemaal en dat kun je wel merken
Net dat ik me hoofd wil omdraaien woordt de deur opengetrapt.
Uit schrik zet ik twee stappen naar achteren, twee mannen kijken ons aan ze dragen licht groene met donker groene kleding hun shirt en broek en hun pet matchen, hun schoenen zijn zwart en ze dragen.., pistolen.

'Waar zijn jullie ouders?' Vraagt één van de mannen. Ik haal me schouders op. 'Dave we hebben niet veel tijd meer' 'tijd voor wat' vraagt divinia spontaan.
'Jullie moeten met ons meegaan het is niet-'. Een alarm vanbuiten onderbreek zijn zin.
'Als jullie niet meegaan sterven jullie hier, wij bieden jullie veiligheid.'
'Ik weet niet wie jullie zijn ik mag niet meegaan met vreemde'.
'Snap het dan Ik ben dave dit is mijn broer we zitten in de leger, als je hier blijft ga je dood vanwege een ziekte je gaat veranderen en dan-'

'We gaan mee' zegt divinia met een sirieus blik op der gezicht, samen met kiki stemmen we in want we laten divinia niet alleen gaan.
We laten allees achter. We stappen in bij een grote auto met nog zo'n 20 andere kinderen van ons leeftijd.
'Hoe oud zijn jullie' vraagt de man genaamd dave die naast ons zit.
'We zijn 12'