Ikaw Pa Rin. [Book 2](KathNiel)

IPR- Chapter Twelve

Chapter Twelve

A/N

AN muna ako…

Guys….

SORRRYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY T.T

Ang tagal kong hindi nakaupdate, apat na buwan.

Sorry talaga, medyo nasira yung laptop ko at hindi ako masipag para makapagtype sa phone ko so hinintay ko na lang na maayos yung lappy ko -_-

Sorryyyyy, heto, medyo mahaba yung update.

Pambawi.

BTW, sa mga may Twitter, pafollow ako, @Trisha_Angela_

Guys, may quota nga pala, basahin niyo yung new story ko “Meet the Nerd.” Kailangan niya munang umabot ng at least 250 reads before the update :)

New story sa external link ------->

--------------------------------------------------

Kathryn’s POV

Napatakbo ako.

Hindi ko alam yung nararamdaman ko.

Halo-halo siya.

Kaba, nerbyos, at pag-aalinlangan.

“Kath…”

Napatingin ako sa nasa likod ko. Nandun si DJ, nakatingin lang siya sakin, hindi siya lumalapit kasi baka mabigla ako.

At talaga naming mabibigla ako.

Ganito ba talaga yung pakiramdam pag nakaalala ka na pagkatapos mong magkaamnesia? Hindi mo alam yung gagawin mo?

Nagulat na lang ako nang yakapin ako ni DJ sa likod ko.

“Kath… sorry na… sa lahat… mahal na mahal kita, kung gusto mo, papatunayan ko pa…” sabi niya sabay nilagay niya yung ulo niya sa may bandang leeg ko.

“DJ…” hindi ko rin alam kung bakit ako naiiyak.

Kasi namiss ko siya?

Kasi galit ako sa kanya?

Kasi nagpapasalamat ako na nakakaalala na ako?

“Shhh, Kath. Tahan na…” sabi niya sabay hinatak niya ako at sumubsob yung ulo ko sa chest niyang malapad.

“DJ… namiss kita…” sabi ko sa kanya. Hindi ko alam kung bakit ko siya namiss. Buong time naman na nagkaamnesia ako, nandun siya para sakin. Siguro kasi bumuhos lahat ng ala-ala ko, naalala ko din yung nararamdaman ko sa siyam na taon na nawala siya, lahat ng naramdaman ko.

“Kath… magkasama tayo buong time na hindi ka nakakaalala. Wag kang mag-alala, hindi na ako mawawala sayo…” sabi niya at niyakap niya ako ng mahigpit.

“DJ… mahal kita..”

“Mahal din kita Kath.”

Ewan ko kung bakit pero tiningnan ko na siya at napangiti ako sa itsura niya.

“Oh, bakit ka natatawa?”

“Itsura mo lang kasi, natatawa pero nangingilid yung luha, amfanget eh.” Sabi ko sabay tawa ng malakas..

“Ah ganun, amfanget pala ah…” sabi niya sabay hinablot niya ako bigla at binuhat na parang prinsesa.

“DJ! Balik bata? Mambubuhat na lang bigla?”

“Akin ka lang…” sabi niya sabay ginalaw niya yung ilong niya sa leeg ko kaya natawa ako kasi nakiliti ako.

“Sayo? Iyo lang? Bagay ba ako para magkaroon ng may-ari?”