STC Entry 3

99 2 6
                                    

The walk down the road wasn’t easy dahil siguro sa bigat ng mga legs ko. Nagtataka kayo kung bakit ako naglalakad kasi walang sasakyan na pumapara dun sa school namin. Kung baga ang school namin is exclusive for the rich kaya yung mga sasakyan lang namin ang pwedeng magdrive doon.

I sigh dahil medyo malayo pa yung checkpoint at napapagod na ako mahirap man aminin kapag mataba ka mabilis kang mapagod so I decided to hum na lang para di ko maisip ang pagod.

“Hmmmmmmmm”

I stared at the green bushes, daffodils, roses and the acacia trees sa gilid ng daanan. They were beautifully arranged in such way na mapapatingin ka talaga sa kanila. One word to say breathtaking.

Naisip ko naman na sa laki ng binabayaran sa iskul nayun no wonder talagang world class ang facilities and landscapes.

“Hmmmmm” I continued humming

The cold breeze blew kaya tuloy nagsasayaw yung mga daffodils sa gilid ng daan at dahilan na rin para maisip kong it’s 5th of January kaya malamig pa yung hangin.

I gently dance with the wind as I hum parang pakiramdam ko malaya ako at wala lahat ng sakit na naramramdam and I felt like I was a ballerina. It was my dream to say at least but because of my weight parang napakaimposible na nun and because of my dad as well.

++++++++

After my dancing and humming I found myself in the checkpoint. Kaya naglakad na ako papunta kay manong guard kasi matanda na talaga na kasalukuyang natutulog katabi ng kanyang kape at donut na nilalanggam na.

I poke him. Kaso walang effect so I poke him again.

“Hmmm” he groaned.

I sigh siguro masyadong pagod si manong guard baka overtime siya kagabi. So I grabbed the logbook and wrote my name then the reason of leaving I put nagdidiarhea ako I laugh kung paano ko pinahihiya yung sarili ko then I sign it.

“Thank you manong guard” out of nowhere kong nasabi sa kanya.

I grinned at him masyado siyang masipag I’m not saying it sarcastically pero natutuwa talaga ako sa mga taong nagpupursige sa buhay katulad netong manong na’to. So binuksan ko yung bag ko I grabbed my wallet kinuha ko yung five hundred cash then I slipped it under his elbow.

“Your tip manong.”

I smiled on how generous I was nagbubuhat na naman ako ng sariling bangko pero naalala ko yung nabasa ko sa Percy Jackson: The Lightning Thief the kindest people had the rottenest luck. To say on my part it was true hindi sa pagbubuhat ng bangko I was really kind and I barely even remember na nanakit ako ng kahit sino and look how I was treated.

Another good example was my Mom as my Dad told me siya raw ang pinakamabait na tao sa buong mundo at napakaswerte daw niya na nakilala niya siya pero minalas daw si Mom including himself ng nabuo ako.

Marching down the road habang sinasara ko yung bag ko I decided to buy some coffee dahil medyo malamig pa talaga dahil January pa.

After kong makakuha ng coffee sa vending machine I decided to sit on the sidewalk dahil nakaramdam na rin ako ng pagod sa paglakad kanina.

I decided to sing my mom’s favorite song na pinapaulit-ulit na kantahin sa bahay tuwing birthday niya o kaya para iparemind sakin ni Papa kung anong ginawa ko.

You with the sad eyes

Don't be discouraged

Oh I realize

Its hard to take courage

I sang it with all my heart on it not caring the people walking down the road. Isa rin sa pagmamalaki ko is lahi kami ng magagaling kumanta namana namin kay Dad na pinakaiingatan ko dahil yun lang ang regalo na binigay niya sakin.

Some Things ChangeWhere stories live. Discover now