jeugdzorg // bankzitters

deel 2.7

Pov: robbie

School word op de dag saaier. Elke dag je hoofd volmaken met alle cijfers en teksten waar ik nog niet eens water van kan maken. Ik word er gek van. Ik zit nu ook bij Nederlands, en we moeten een tekst lezen. Iedereen was al klaar, maar raad eens wie er niet klaar was? Ik natuurlijk weer. Ik heb gisteravond ook opgezocht wat het kan zijn. Ik vond autisme, maar dat heb ik niet. En ik vond adhd en dyslexie. Ik weet nou niet wat ik heb maar ik denk geen adhd. Ik dacht dat dat altijd wat anders was.

Ik kijk emotieloos naar de tekst voor me waar ik nu vragen op moet beantwoorden. Hoe wil je dat ik dat ga doen? Ik zie nergens het antwoord staan. Ik moet de tekst minimaal 3 keer lezen voor ik het antwoord heb gevonden. Ik word er gek van. Mijn mentor Vraagt dan ook waar iedereen is en dan hoor ik mensen zeggen dat ze bij vraag 5 zijn, ik ben nog maar bij 1. Maar dat ga ik niet zeggen natuurlijk. Sinds ik in jeugdzorg zit ben ik goed geworden in liegen. Vraag me niet waarom, want ik weet het zelf ook niet.

Als de bel gaat moeten we allemaal nog blijven zitten tot die vrouw langs is geweest, om te kijken of we alle 10 de vragen hebben gemaakt. Natuurlijk ben ik nog niet klaar. Dus dat word blijven zitten. Leuk. Ze loopt langs mij en zucht. "Blijf maar even robbie" zegt ze. Meen je? Ik wist zelf nog niet dat ik moest blijven zitten. Dat kon ik ook wel ruiken ja. Ik zucht en ga onderuit gezakt zitten op mijn stoel.

Als die vrouw klaar is ben ik weer de enige. Ze loopt naar me toe en gaat voor me zitten op een stoel. "Robbie, hoe kan het toch dat je elke keer als enige de vragen niet af hebt?" Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. Geen zin om ook maar een woord uit mijn mond te halen. "Kun je me uitleggen wat fout gaat?" Vraagt ze. Ik kijk haar aan. "Het is gwn... de woorden, het lijkt wel alsof ze dansen" zeg ik, denkend dat ze hier ook nog niks aan heeft. Maar tot mijn verbazing knikt ze wel. "Heb je dyslexie jongen?" Vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. Op zit punt weet ik het gwn niet meer. "Robbie, ik ga even met je begeleider bellen en dit melden. Je mag voor nu wel gaan en dan zorg ik dat je via school hulp krijgt oké?" Zegt ze. Ik knik en bedank haar waarna ik mijn tas pak. Op naar huis, eindelijk.

Pov: matthyas

Na dat alle andere jongens thuis kwamen, teminste raoul en milo kwamen thuis. Heeft frank hetzelfde aan hun gevraagd. Hij heeft hun nog niet gezegt dat ik jarig ben maar volgens mij wil hij wel wat doen. Maar ik heb daar helemaal geen zin in. Laat mij maar lekker in bed liggen hoor.

Robbie komt 15 min later toch ook eindelijk thuis. Frank werd net ook gebeld, Joost mag weten wie. Maar goed dat maakt niet uit. Frank Vraagt hetzelfde aan robbie en fluisterd nog iets ofzo. "Oke jongens, nu weet ik iedereens verjaardag en jeugdzorg ook met hun kut regel" begint Frank. Iedereen moet lachen en ik grinnik ook een beetje. "Maar blijkbaar is matthy dus jarig dus we gaan even naar de stad om een verjaardag cadeau te kopen" zegt frank. Ik zucht. "Ey gefeliciteerd matt" zegt robbie. Ik lach naar hem. De andere feliciteren me ook. Dan doen we allemaal de schoenen aan, jas hoeft niet perse, en dan gaan we naar de stad.

-

We zijn aangekomen in de stad. Ik heb nu al geen zin meer. Maar de andere jongens genieten wel volgens mij want hun springen al overal heen. Frank komt naast me lopen. "Vind je het niet leuk dat je jarig bent?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Heb je het ooit gevierd?" Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. "Nou dan hebben we wat in te halen vandaag" lacht frank. Ik kijk hem aan. Mijn lach is ver te zoeken, waardoor zijn lach ook al snel verdwijnt. "Het word vast leuk matt" zegt hij. Ik knik maar gwn. We gaan nog wel is zien of het zou zo leuk word.

We zijn al in een paar winkels geweest en ik heb al best veel mogen uitzoeken. Dit is opzich nog wel leuk aan jarig zijn. Maar de aandacht vind ik niks. Niet dat ik veel aandacht krijg, want de jongens zijn veel met elkaar bezig. Niet dat ik het erg vind, verre van zelfs.

We zijn na een tijdje lopen gestopt bij een plek waar we kunnen lunchen. De meeste bestellen bier behalve ik, koen en frank. Frank moet rijden dus hij mag ook niet drinken. En koen en ik weten van elkaar waarom we het niet willen neem ik aan. Tot nu toe heb ik de beste band met hem, ook omdat hij mijn hele dossier weet. Alle kleine puntjes weet hij, en daar heb ik zo veel spijt van. Koen is te vertrouwen, dat weet ik wel. Alleen je merkt wel dat hij mij de hele tijd anders aankijkt. Alsof hij zich zorgen maakt. Maar dat wil ik niet want hij moet zich zorgen maken om zichzelf. Is dit hoe een echte vriendschap uit hoort te zien?

We hebben gegeten en we zijn weer een paar winkels in geweest. De jongens lopen weer voor. Ik vind het wel lief dat robbie of koen soms omkijken. Kijken of ik me wel op mijn gemak voel, denk ik. Frank loopt al wel de heletijd naast me, maar dat vind in niet erg. "Frank?" Vraag ik zacht. "Ja?" Zegt hij. "Ik ben echt moe, kunnen wel naar h-huis?" Vraag ik moeilijk, bang dat hij me een mietje gaat vinden. Ookal denk in niet dat hij dat snel vind. "Ja je hebt het lang genoeg volgehouden" zegt hij. Ik glimlach naar hem en hij loopt naar voor om het tegen de andere te zeggen denk ik.

Ik loop nu achter maat al snel Stop ik met lopen als ik armen om mijn benen voel. De andere hebben het niet door en lopen door. Ik kijk achter me en zie een klein, onschuldig meisje staan. Ik draai me om en ze pakt me al snel weer vast. Ik zie ook een man lopen en als hij me ziet loopt hij snel weg. Mhm, appart. "Hey, wat is er?" Vraag ik als ik wat geluidjes hoor. Ze laat me met trillende handjes los en kijkt naar achter. Ik gok dat het meisje pas 6 is ofzo. "Man volgen mij en ikke bang dus naar jou" zegt ze verlegen. Ik glimlach, maar die verdwijnt al snel als ik me besef wat ze nou zegt. "Waar zijn je ouders schat?" Vraag ik lief. Ze kijkt me aan. "Boven" zegt ze zacht. Wat bedoelt ze? "Boven? Bedoel je in je huis?" Vraag ik. Ze schut haar hoofd waarna ze naar de lucht wijst. "Ik zie ze daar" zegt ze zacht.

Ik voel gwn dat mijn ogen nat worden. Haar ouders zijn dood. Ze lijkt zo jong. "Ikke bij pleegouders maar die niet lief voor mij dus ikke weg" zegt ze. Ik begin me steeds meer schuldig te voelen. Geen idee wat ik moet doen omdat de rest al weg is. "Asjeblieft help mij pls" zegt ze. Ik kan hier niet tegen. Ik kan haar niet meenemen. "Uhm, oké schat luister. We gaan nu uhm" zeg ik. Ik weet niet wat ik moet doen met dit. "Ik ben bang dat ik je naar de adoptie moet brengen lieverd" zeg ik. Ze schud gelijk haar hoofd. "Nee alsjeblieft, daar mijn nieuw ouders en die niet lief dus ikke niet meer hetzelfde, u mij adopteren?" Zegt ze. Wat moet ik hier nou mee?....

~Als het weer niet mee zit, zorg dan voor een goeie bui~

1334 woorden.