Kuru öksürükleri durmadı bir süre. Boğazının acısını ben hissetmiş gibi yüzümü buruşturdum. Hastalığı benden kaptığı için kendimi iki kat kötü hissediyordum. Üstelik final haftasıydı onun.
"Ateşin düştü mü bir bakalım," diyerek ateş ölçeri elime al...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Evinin yollarına Postersiz duvarlarına Yağmurlu sokaklarına aşık oldum
BÖLÜM YİRMİ BEŞ
Yaman: Seni göresim var, nerdesin ?
Laçin: Yurttayım da bir şey mi oldu?
Yaman: Seni görmek istiyorum
Laçin: Neden
Yaman: Nedenlere ihtiyacımız kalmadı bence artık
Yaman: Kaldı mı ?
Laçin: Yok, kalmadı bence
Yaman: Özlemem yeterli o zaman
Laçin: Yeterli gibi göründü bana
Laçin: Hem belki tek özleyen sen değilsindir
Yaman: Of kızım varya şöyle kaçmadığında seni yiyesim geliyor
Yaman: Açılan diline kurban, hadi in aşağı
Laçin: Nasıl ?
Laçin: Geldin mi ?
Yaman: Yurdun önündeyim
Laçin: Sorduğunda çoktan gelmiştin yani, ya yurtta olmasaydım
Yaman: Olduğun yeri öğrenir bu sefer de oraya gelirdim
.
Üzerimedeki ceketle ve ayağımdaki meşhur yurt terlikleriyle koşarak indim aşağı. Güvenlik turnikesinden geçip arabasına sırtını yaslamış elindeki telefona bakan Yaman'ı gördüğüm gibi yüzüme sahici bir gülümseme yayıldı. Yanına yaklaştığımda bile beni fark etmeyerek "Görüldü niye yedim acaba?" diye kendi kendine söylenmesi çok tatlıydı.
Biraz daha yaklaşıp "Mesaj atmakla uğraşmadan sana gelesim vardı" dedim. Başını kaldırdı. Üzerinde buz mavisi bol jean üzerinde beyaz bir tişört ve ceketi vardı. Normalde giydiklerinden daha çok sevmiştim bu açık renkleri onda. Yaman beyaz insanıydı tam, ayrı yakışıyordu ona. Üzerine hep salaş şeyler giydiği için kasları belli olmasa da heybetini hiçbir şey gizleyemiyordu. Sanırım omuzlarının genişliğine bayılıyordum. Beni kendine çektiğinde ona sığınabileceğimi hissediyordum. Her şeyden koruyacak gibi sarıyordu çünkü.
