Nachtwacht: Verder Als Mens?

Deel 13: "Bezorg me niet weer een hartaanval"

"Heel erg bedankt Wilko." "Voor wat?" "Gewoon, voor alles en voor het feit dat jij bestaat. Ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten doen." "Dat is echt heel erg lief." Ze kijken elkaar voor een ogenblik aan. Het valt Wilko nu eigenlijk pas op dat ze haar haren los heeft gedaan. Iets wat hij nog niet vaak gezien heeft. Meestal heeft ze haar haren in een sierlijke vlecht gevlochten. Natuurlijk heeft hij haar wel in elfengedaante met losse haren gezien, maar toch ziet het er totaal anders uit en zeker niet op een verkeerde manier.

"Weet je dat je er heel mooi uitziet met je losse haren? Ook zonder je elfenoren." "Dankjewel, maar nu moet je echt ophouden met al die complimentjes hoor. Je hebt me er al zoveel gegeven vandaag, daar ga ik alleen maar van blozen. Daarbij heb ik al die complimenten helemaal niet nodig" antwoord Keelin.

"Ik wil gewoon dat je weet dat je heel belangrijk voor mij bent en daar horen ook complimenten bij. Bij jou zijn die trouwens helemaal niet moeilijk om te verzinnen." Keelin wordt door deze woorden nog roder. Ook krijgt ze een heel erg warm gevoel van binnen. Een gevoel wat ze nog nooit zo sterk heeft gevoeld en zeker niet bij haar beste vriend Wilko. Ze geeft hem een kus op zijn wang en gaat met haar hoofd op zijn schouder liggen. Ze weet eigenlijk ook niet waarom ze dat ineens deed, het was meer een impuls, het gebeurde gewoon.

Ook Wilko weet even niets te zeggen. Ze heeft hem wel als eens eerder een kus op zijn wang geven, maar toch voelt deze keer totaal anders. Doordat hij zolang stil blijft, wat ze natuurlijk niet gewoon is van hem, begint Keelin aan haar actie te twijfelen. Eerst voelde het goed, maar nu twijfelt ze daar sterk aan. Ze tilt haar hoofd weer op en kijkt hem aan. "Ehm sorry dat ik dat net deed." "Daar hoef je echt geen sorry voor te zeggen hoor. Kom eens hier jij." Wilko trekt haar tegen zich aan, met het gevolg dat ze weer haar hoofd op zijn schouder legt. Door zijn sterke armen voelt ze zich veilig, ook al zitten ze erg diep in het bos. Met alle gevaren die daarbij kunnen horen.

Vladimir die nog alleen in de tent lag te slapen, wordt nu ook wakker. Tot grote verbazing zijn zijn twee vrienden spoorloos verdwenen. Enkel een deken ligt er nog. Hij slaat razendsnel de deken van zich af en gaat de tent uit. De rits van de tent was immers nog open. "Wilko, Keelin waar zijn ju..." dan ziet hij de twee plots voor de tent zitten. Op de boomstam die dezelfde avond nog als tafel had gediend. "Jongens ik schrok me rot, waarom zitten jullie hier? Ik dacht dat jullie ontvoerd waren of zoiets."

"Ik kon niet slapen en toen ben ik hier gaan zitten om eventjes na te denken" antwoord Keelin die intussen weer rechtop is gaan zitten. "Ja en toen ik merkte dat ze weg was schrok ik me ook rot net zoals jij en wilde ik haar gaan zoeken. Ver hoefde ik niet te zoeken, want ik zag haar hier al zitten" zegt Wilko. "Gaat verder alles helemaal goed met jullie?"

Wilko knikt: "Ja, opzich gaat alles wel helemaal prima." "Met jou ook Keelin?" vraagt Vladimir. "Ja, het gaat wel. Het voelt nu allemaal even heel erg rot, maar ik weet zeker dat het over een tijdje weer wat beter wordt." "Tuurlijk, daar zorgen we voor" antwoord Wilko.

"Hoelaat is het eigenlijk?" vraagt Keelin zich hardop af. "Ik zal even kijken" zegt Vladimir en hij gaat weer terug de tent in. Hij pakt zin telefoon en bekijkt daar de tijd op. "Het is zeven over drie s'nachts." Komt er als reactie uit de tent. "Phoe wat vroeg. Zo vroeg ben ik nog nooit klaarwakker geweest. Het gekke is dan ook nog dat ik helemaal niet meer moe ben" zegt Wilko. "Ik heb precies hetzelfde. Misschien komt het ook wel doordat we weten dat we vrij zijn de hele dag en dat we niet hoeven te werken. Dat we dan geen stress hebben" antwoord ze.

"Toch denk ik dat het beter is als we weer onder de wol kruipen, anders lopen we er straks de hele dag bij als zombies" zegt Vladimir. De andere twee stemmen daarmee in en gaan de tent weer in. Ze wensen elkaar opnieuw een goede nacht en Vlad valt al vrij snel weer weg in dromenland. Hij hoort al niets meer van wat er om zich heen aan het afspelen is.

"Niet straks weer opeens verdwijnen, anders bezorg je me weer een hartaanval als ik mijn ogen open doe" fluistert Wilko in het oor van Keelin. "Nee, ik blijf deze keer echt liggen waar ik lig" fluistert ze iets wat lachend terug. Na eventjes niets gezegd te hebben zegt Keelin: "Ik heb het daarstraks al gezegd, maar echt heel erg bedankt. Ik had het echt even nodig om mijn verhaal kwijt te kunnen." "Ik wil jou juist bedanken. Dankjewel dat je me hebt toevertrouwd om je gevoelens mee te delen. Ik weet namelijk dat dit niet je sterkste kant is."

Antwoorden met woorden doet ze niet. Ze kruipt dicht tegen hem aan en legt haar hoofd gedeeltelijk op zijn schouder. Als vanzelf slaat Wilko zijn armen om haar heen en doet zijn ogen dicht om te genieten van het moment. Keelin denkt dat hij in slaap is gevallen en valt zelf ook binnen enkele minuten in slaap.

Als Wilko hoort dat haar ademhaling is veranderd in een eentonige en zachte ademhaling plant hij een heel zacht kusje op haar voorhoofd. "Ik houd zoveel van je" denkt hij. "Niet veel later heeft hij samen met dit gelukzalige gevoel de werkelijkheid veranderd in een mooie droom.