Tek Gerçeğim

4.bölüm

(İpeğin anlatımı ile)

Baran beni sevmiyordu. İlk başından beri sevmiyordu. İstemiyordu farkındaydım. Ama söyleyecek birşeyim yoktu. Onu elde etmek için her yolu denemiştim. Çabam yoktu artık. Söylediğim laflar ile baran kapıyı çarpıp evden çıkmıştı. Sinirlerim bozulmuştu. Ağlıyordum. Nedensizce hemde. Kapı çalmıştı. Hemen bakmak için yerimden kalktım. Baran olduğunu ümit ederek kapıyı açtım. Baran değildi. Arkadaşım Esila'ydı.

"Kuzum..Sen ağladın mı..?" Dedi Esila ve bana sarıldı.

"Gel geç içeri boşver." Dedim ve kapıyı kapatıp salona geçtik.

"Baran olayını gördüm.." dedi Esila.

"Off Esila ben ne yapacağım..Boşanacağım ilk işim yarın boşanmak olacak!" Dedim hızlıca

"Kızım,saçmalama! Eğer boşanırsan onu zaten kaybedersin!" Dedi esila

"Kaybedeceğim kadar kaybettim zaten ben.." dedim sesim kısılarak

"Hayır! Bak sakın kötü düşünme. O kızı biliyorum. Babasından dolayı tanıyorum. Az çokta görmüştüm. Güzelliği falan yok. Baran'ı elinden almak için herşeyi yapacaksın. Tamam mı?" Dedi Esila. Aslında haklıydı. Neden çabalamayacaktım?

"Ben..Bilmiyorum deneyeceğim..Emin misin olacağından?" Dedim

"Eminim. Bak Barandan asla boşanma. O kızla konuş,seviyoruz birbirimizi falan de. E zaten kız çok naif ve ağlak. Hemen kanar." Dedi Esila.

"Umarım işe yarar." Dedim. Baran için elimden her ne geliyorsa yapacaktım. Kararlıydım.
...
(Alin'in anlatımı ile)

Haberleri görmem ile birlikte şok üstüne şok yaşamıştım. Üstüne üstlük ailemden de büyük darbe yemiştim. Her zaman kapı gibi arkamda duran babam..Durmamıştı. Tokat atmıştı bana. Kendimden geçmiştim sanırım. Banyoda yerde öylece oturuyordum. Ayağa kalkacak hâlim bile kalmamıştı. Bir anda midem bulanmaya başladı. Sürekli midem bulanıyordu ve karnım ağrıyordu. Telefonumun şarjı da azdı. Alya 10 defa aramıştı. Barandan +90 mesaj vardı. Asla bakmıyordum. Bakmayacaktımda. Alya'yı aradım. İlk çağrıda açtı.

"ALİN! İyi misin kuzum!" Dedi bir anda

"Bilmiyorum..İyi miyim..?" Diye soruya soru yönelttim.

"Alin..Konuşalım hadi gel. Anlat bene derdini kuzum." Dedi alya.

"Karnım çok ağrıyor. Hastaneye gideceğim sanırım." Dedim

"Tamam bende geleyim ordan bize geçeriz." Dedi. "Tamam." Dedim ve telefonu kapattım. Evdekilerin ne dediği umrumda değildi şuanda. Çünkü karnım ağrıyordu. Hastaneye kesin gitmem lazımdı. Hemen hazırlandım ve odamdan çıktım. Aşağıya indim. Kapıya doğru ilerledim. Kapı sesi ile bana bakmışlardı. Annem yanıma doğru geldi. Ağlamıştı sanırım. Rimeli akmıştı.

"Oo! Nereye Alin hanım!" Dedi annem

"A-alin'in yanına.." dedim zar zor

"Bir daha sakın! SAKIN BU EVE GELME!" dedi annem. Kalbimden vurulmuş gibi hissetmiştim. Sanki kalbim bir vazoymuş ve yere düşüp kırılmış gibi his vardı içimde. Ne kadar kötü bir acıydı böyle..Anneme son kez bakış atıp evden çıktım. Koşarak arabam'a ilerledim. Feci şekilde ağlıyordum. Ama ağlamam hiçbir şeyi geri döndüremeyecekti.
Arabayı çalıştırdım. Gözyaşlarımı sildim ve hastaneye doğru yola çıktım.
...
Hastaneye gelmiştim.Doktor beni ultrason'a yollamıştı. Çünkü feci derecede karnım ağrıyordu.Yakın arkadaşım olan Melis, bu hastanede doktordu. Onun odasına geldim. Yanımda Alya'da vardı.

"Hoşgeldin Alin." Dedi Melis

"Hoşbuldum.." dedim. Olaylardan dolayı dışarı çıkacak yüzüm kalmamıştı. Ama mecburdum.

"Gel sen yat şöyle." Dedi Melis. Sedye'ye uzandım. Hemen tişörtümü göğüsümün altına kadar sıyırdım. Melis karnıma bir şey sürdü ve ultrason cihazını karnımda gezdirmeye başladı.

"Bu aylarda çok normal Alin. Her türlü şey olabilir. Çok dikkat etmen gerekiyor." Dedi Melis. Bu aylar derken??

"Ne demek bu aylar?" Dedi Alya hemen. O da benim kadar merak etmişti

"Sanırım bilmiyorsunuz ama..Alin hamile.." demişti Melis. Şok olmuştum. Nasıl olurdu bu.. Ah salak kafam..Ondan bir bebeğim olacaktı..Ben ne yapacaktım..?
.
.
.
.
.
Bölüüm sonuu:) sizce nasıldıı bölüm?