SAATİN GÖSTERDİĞİ DOĞRU

Taşların Asıl Sahibi

Yeni yılın hepimize dilediklerimizden daha fazlasını vereceği bir yıl olsun hepiniz hikayemize hoş geldiniz.

Bu hikâyede her ne kadar dışarıda fırtınalar kopsa da içimizi ısıtacak bir yuvamız olacağını düşünerek yazıyorum kafanızdaki tüm dertleri alıp gelebilirsiniz burada onları alan birileri olduğunu mutlaka hissedeceksiniz 

Duman-Melankoli

G-Eazy & Halsey- Him&I

Dolu Kadehi Ters Tut-Islansın 

                                                                                                                                  Taşların Asıl Sahibi-1.bölüm

Ben Ilgın;

Hayatı babasının elleri arasına karışmış...

O eller üzerinden kayıp gittiğinde ise tüm hayatı boyunca tek tabanca kalmış o kız çocuğu...

Ben ılgın;

Hikâyemize hoş geldin...

10 yıl önce

Hastanedeki beyaz ışık yüzüme tüm acımasızlığıyla vuruyor, ben ise tüm duygularım alınmışçasına hastanede ellerim dizlerimde babamın çıkmasını bekliyordum.

Babam bana doğduğum günden itibaren ışık olmuş, karanlık yollarda bile korkmamam gerektiğini çünkü onun kızı olduğumu iliklerime kadar hissettirmişti.

Ben hep onun yanında çocuk olmuştum. Başkalarına kapı duvar olan duygularım, onun yanında ortaya çıkıyor, onun yanında duygularım olduğunu hissediyordum.

Ben babamın kızıydım.

Ve bugün üvey annem çağlayla babamın kalp krizi geçirdiğini öğrenmiştik.

Evde ağlamaya başladığımda çağla ağladığım için bana kızmış ve hemen hastaneye gelmemiz gerektiğini söylemişti.

Daha 10 yaşındaydım. Ben duygularımı gizlemeyi bırak duygularımı bile yaşamayı daha yeni yeni öğrenirken nasıl saklayabilirdim?

Babamın kalp krizi geçirdiğini duyduğunda, yüzünde tek bir mimik bile oynamamış sanki her gün olan bir olaymış gibi davranmıştı.

Hastaneye geleli saatler olmuştu ve babam hala ameliyattaydı. Çağla ise hiçbir şey yokmuşçasına orada oturmuş telefonla ilgileniyordu.

"Çağla en azından biraz da olsa üzülmüş gibi yapamaz mısın?" Dediğimde kelimeler bile ağzımdan dökülmek istemiyormuş gibiydi.

Kelimeler bile yorulmuştu belki de...

Anlatmam gereken şeylere yetememekten, duygularımı cümleye dökememekten...

"Neden üzülecekmişim ılgın neden bu kadar dramatize ediyorsun?"

"Babam her gün kalp krizi geçiriyormuş gibi davranıyorsun."

"Çok büyüttün ılgın sadece kalp krizi herkesin başına gelebilir." Dediğinde oturduğu yerden kalkmış bana bağırmaya başlamıştı.

O sırada bende ayağa kalmıştım ta ki, önümde benden 4-5 yaş büyük biri kendini önüme siper edene kadar.

Babamın dışında beni bu hayatta birilerinin koruyabileceğini hiç düşünmediğim için afallamıştım.

"Siz ne yaptığınızı sanıyorsunuz?" dediğinde direkt olarak sorusunu çağlaya yöneltmişti.

"Asıl sen ne yaptığını sanıyorsun bu kızımla benim aramda." dediğinde arkasında kaldığım yerden birkaç adım atarak yanına geçmiştim.