De Prins van Het Dienstmeisje

26

Liam is naast me bij de kar gaan zitten. Hij heeft een arm om mij heen geslagen en ik ben tegen hem aangekropen. 'Weet jij hoever het staat met de "selectie"?,' vraagt Liam dan aan mij. Ik schud mijn hoofd tegen hem aan.
'Jij?' Liam zegt niks.
Ik til mijn hoofd omhoog om hem aan te kijken.
'Waarom vroeg je dat?', zeg ik op een iets strenge toon.
'Je kan nog opnieuw mee doen, weet je?' Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Wat? Nee, nee vergeet het!' Ik sta op en begin onrustig heen-en-weer te lopen bij de kar. 'Waarom zou ik?', vraag ik Liam. Liam blijft zitten en zit aan het gras te plukken.
'Als je eenmaal weer officieel daar binnen bent, zal je niet meer als lokaas gebruikt kunnen worden, denk ik en hoop ik.'
Nog steeds loop ik onrustig, maar luister ik stiekem toch aandacht naar wat hij zegt. 'Daarbij is het dan makkelijker om contact te hebben. En heb je er een bondgenoot bij, snap je?' Vragend kijk ik Liam aan. 'Dus eigenlijk zeg je: Hailey, ga undercover daar, zodat ik kan achterhalen wat er precies gebeurd is.' Liam knikt hevig.
'Ja nee, mooi niet. De koning vind me al zo geweldig, daarom heeft hij me ook maar Falcantce gestuurd.'
Liam gaat dan staan. 'Je weet ook dat we niet veel keus hebben.,' zegt hij doordringend. 'En hoe denk je het zover te krijgen dat ik weer mee doe in de selectie?' Liam krijgt een kleine lach op zijn mond. 'We vragen Nolan of hij 3 meisjes uit de eerste selectie weer wil opnemen. Eentje gekozen door zijn ouders, eentje gekozen door het volk en eentje gekozen door Nolan zelf. Om ervoor te zorgen dat niemand weet wie, wie heeft gekozen blijft dat dus een geheim.'
Zo slecht klinkt dat nog niet. Alleen zit ik er niet bepaald op te wachten om koning Lennard weer tegen te moeten komen. 'En? Wat zeg je ervan?'
Ik denk even na. Het heeft zo ook wel weer z'n voordelen.
'Laten we het proberen.'

Liam is bijna de rest van de dag bezig geweest om contact te krijgen met Nolan. Helaas moeten we nog tot middernacht wachten voordat Nolan ongestoord het paleis kan verlaten. 'We kunnen hier niet meer blijven. We moeten een betere en veilige plek vinden.,' zegt Liam en hij loopt weg van de kar. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Hallo?,' roep ik. 'Vergeten we niet de kar?' Liam loopt terug naar mij. 'Dat ding laten we hier. We hebben het geld nog van wat we hebben verdiend, daar moeten we het mee doen.' Ik haal mijn schouders op en loop met Liam weg van de kar.
Als we al weer een tijdje lopen, begin ik wat nieuwsgierig te worden. 'Hoe staat het er eigenlijk voor in jou liefdesleven?' Liam kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. 'Heb je opeens interesse in mij?,' vraagt hij dan slijmerig. 'Interesse in je leven, geen interesse om een liefje van je te worden.' Liam moet lachen. 'En bedankt,' lacht hij dan. Ik rol met mijn ogen en moet ook wel lachen. 'Maar vertel op..,' zeg ik enthousiast.
'Vooruit dan.' Liam schraapt zijn keel eventjes.
'Ik had een vriendin. Eentje waar ik stapel op was. Ze woonde drie straatje bij ons huis vandaan, toen we nog in Avonea woonden. Elke avond spraken we af op het hoekje van de straat die tussen ons in lag. We vertelde elkaar allerlei verhalen over wat we hadden mee gemaakt die dag of week. En ja we gaven elkaar daar ook onze eerst kus.' Ik merk dat Liam heel kwetsbaar begint te worden als hij erover praat. 'Wat is haar naam?,' vraag ik hem. 'Amy, heet ze.' Ik voel dat hij een brok in zijn keel wegslikt. 'Wat is er tussen jullie gebeurd?,' vraag ik Liam medelevend.
'Amy, was de enig kind, haar ouders hadden het financieel goed voor elkaar. Ik als arme jongen, van toen 20 jaar, had haar niks te bieden. Ik was niet goed genoeg. We mochten elkaar niet meer zien.' Liam zucht diep. 'Ik vind dat zo rot om te horen voor je. Heb je haar ooit nog toevallig voor bij zien komen?' Liam schud van nee. 'Waar ze nu is weet ik ook niet. Maar dat is inmiddels al 4 jaar geleden.'

De schemer is al aan het doorkomen. Liam heeft een plek doorgekregen waar we straks ontmoeten. En blijkbaar zijn we daar onbewust al heen gelopen. Het is een hutje, maar wel een erg stevig hutje. Liam en ik lopen door de deur. 'Ben je in de afgelopen jaren dan niemand anders tegen gekomen?,' vraag ik als we binnen in het hutje zijn. Liam kijkt me aan en bloost en kijkt dan weer naar de grond. Bij de gedachten dat hij mij bedoeld, voel ik me ongemakkelijk maar dan merk ik dat ook ik wat bloos. 'Ik kan het niet helpen..' Liam gaat zitten aan het tafeltje. '.. en ja ik weet dat je van Nolan houdt, maar....' Ik laat hem niet uitpraten. 'Ik heb nooit gezegd dat ik van Nolan houd, dus alsjeblieft push het niet door.' Liam schrikt van mijn reactie. 'Sorry.,' zeg ik dan. 'Zo vaak hebben we elkaar toch niet echt gesproken of gezien? H-hoe..' Liam haalt zijn schouders op. 'We gaan samen naar de markt en nu de afgelopen uren. Ik weet niet maar er is iets.' Ik kijk Liam verward aan. 'Je bent gewoon veel voor me gaan betekenen.,' zegt hij nog.

Het laatste uur voor middernacht hebben we niet meer tegen elkaar gepraat. Er is in zo'n korte tijd al ontzettend veel gebeurd en er gaat weer vanalles gebeuren. Ik heb ook even tijd voor mij alleen nodig. Toch spookt onbewust toch door mijn hoofd van wat Liam tegen me zei. We hebben inderdaad samen al wat meegemaakt en momenteel ben ik de enige die hij nog heeft, of ja soort van. Ik kan hem nu ook niet in de steek laten. Ik ga liggen op de bank die in het hutje staat. Nog eventjes de ogen dicht doen, denk ik bij mezelf. Liam zit nogsteeds aan het tafeltje.
'Ik ga ze buiten opwachten.,' zegt hij ineens en hij loopt het hutje uit. Ik kijk naar de deur. Dit is zo onverstandig van hem. Die vrouw zei dat je overal gevaar kan lopen en helemaal in je eentje 's nachts buiten is niet een geweldig plan. Met tegenzin sta ik op van de bank en offer mijn rust voor het beschermen van Liam.

Liam kijkt op als ik naar buiten kom. 'Ik kan dit heus wel zelf.' Ik knik. 'Dat zal best, maar hier alleen op wacht staan is veel te gevaarlijk.,' zeg ik standvast. Liam schud een keer met zijn hoofd en staart weer de verte in. 'Volgens mij komt er iets aan.' En inderdaad ik zie in de verte een lichtje op ons afkomen. 'Weten we zeker dat dit Nolan is?,' vraag ik Liam. Liam kijkt me vlug aan. 'Ik hoop het, het komt wel goed.,' zegt Liam op een geruststellende toon. Dan zal ik daarop maar moeten vertrouwen, denk ik. Het licht is nu al dichtbij genoeg om te zien dat er drie figuren op ons afkomen. Ik zie Liam zenuwachtig met zijn handen friemelen. 'Zal ik anders ook een lantaren pakken?' Liam knikt bevestigend. 'Laat de deur, maar wel open als je zo naar binnen gaat.,' zegt hij ietwat bezorgd. 'Je weet nooit.,' voegt hij eraan toe. Ik loop naar binnen en laat zoals hij vroeg de deur open. In het hoekje van het hutje zie ik wat lantarens staan. Gelukkig ligt er ook een lucifer bij zodat ik het aan kan steken. Met een brandende lantaarn loop ik weer naar buiten toe. 'Goedenavond, hoogheid.,' groet Liam Nolan. Nolan knikt. 'Ook een goedenavond, Liam. Goed je hier te zien.' Eigenlijk wil ik me weer omdraaien en het hutje inlopen, maar dat idee komt net wat te laat. 'Goedenavond, Hailey.,' zegt Nolan zachtjes. Het enige wat ik doe is onnozel hem een lachje schenken. Liam laat Nolan en, ik gok, een officier binnen.

'Wat is uw naam, meneer?,' vraag ik nieuwsgierig aan de man officier die met Nolan is mee gekomen. 'Darren Flees, en u bent?,' vraagt hij terug.
'Hailey, Hailey Collans.,' zeg ik enorm zelfverzekerd. Darren moet om mijn toon een beetje lachen.
'Goed Hailey, aangenaam kennis te maken.'
Ik knik als antwoord dat het ook wederzijds is.
'Hopelijk was de weg hierheen niet moeilijk?,' vraagt Liam aan beide. Inmiddels zitten we alle vier aan het tafeltje. 'Het viel wel mee, natuurlijk blijft het goed opletten.' Darren knikt instemmend mee met wat Nolan zegt.
'Hoe hebben jullie deze plek gevonden? Het ziet er nog redelijk goed en netjes uit, namelijk.,' zegt Nolan als hij zijn ogen door het hutje laat gaan.
'We zijn het per toeval tegen gekomen.,' zeg ik dan.
Liam kijkt me verbaasd aan. 'Ja? Per toeval?,' herhaalt Nolan mij vragend.
'Nee, niet per toeval. Anders had ik je nooit hierheen kunnen wijzen, toch?'
Dat is waar ook, Liam wist dus gewoon van dit hutje af. Is dit soms van hem?
'Maar je deed wel zo, alsof het  "per toeval" op ons pad kwam.,' verwijt ik hem.
'Dat maakt niks uit, het belangrijkste is dat we voor nu hier veilig zijn en we het kunnen hebben over het geen waarvoor je hier bent, Nolan.'
Nolan gaat recht op zitten en legt zijn handen gekruist op de tafel.
'Ik luister.,' zegt Nolan.