Ang Dalawang Paru-paru ng Hating Gabi

CHAPTER SEVEN: THE PROCESS OF MOVING FORWARD

The words of my son wakes me up from the world of sanity. "dada i know it is hard. even us is mourning and grieving as you are... pero dada paano naman kami ni deity? we lost daddy Justin and now we are losing you as well...  are we not enough for you?" masakit sa akin na nakikita silang ganun at tama naman ito. Habang nakalugmok ako ay nakalimotan ko ang mga anak ko bilang inspirasyon ko. 

"I'm sorry anak. Its not like that you know how much dada loves you. And thank you for remininding me hat I have two angels with me."

madamdamin kong tugon sa aking anak at niyakap ko ang mga ito. I hugged my siblings and thanking them for saving me. After that they told me that tonight will be the last night of the wake. I wasn't ready, but I have to set him free and let him go peacefully. I took all the courage I could have. 

I prepare myself and try to fix my shitty self appearance. I wear my black dress to go to their house kung saan pinag-lalamayan ang bangkay nito. Dumating ako kasama ang aking pamilya. Upang makiramay rin sa pamilya nila. Sinalubong ako ng mahigpit na yakap ng aming mga kaibigan at mga kaanak nito. Nang makita ako ng mama nya ay agad itong lumapit at binigyan din ako ng isang maghigpit na yakap "akala ko anak hindi kana pupunta... iniintay ka talaga namin... na.. magpaalam" madamdamin nitong payag. "ma... sorry po natagalan bago ko naka kuha ng lakas ng loob para pakawalan na siya.."  ang agot ko rito. "alam ko ang sakit na nadarama mo... hindi sya mawawala satin nasa puso lang natin sya at ang mga ala-ala nya ang ating magiging laging dahilan para mabuhay" patuloy nito. nag-usapa pa kaming dalawa . bago ko tuluyang pinuntahan ang kabaong ng aking mahal. 

Doon palang bumuhos lalo ang aking emotion. Tumambad sakin ang katotohanan na wala na ang aking mahal at kailangan ko na mamaalam dito. hindi na ako umalis sa kabaong nito. hanggang sumapit na kailangan na namin siyang ihatid sa huling hantungan nya. Nang sumunod na araw ang nakatakdang pag-hahatid sa huling hantungan nito. 

Nag bigay ng mensahe ang mga kaanak at magulang nito. Kaya naman maas bumuhos an dalamhati. maging ang mga kamag-aral at malalapit na kaibigan nito ay nag bigay rin nang kanilang mensahe. Hanggang sa Ako na ang huling mag bibigay ng mensahe ng pamama-alam... walang patid ang pag-tulo ng aking mga luha parang wala itong kataposan. 

" Sa totoo lang hindi ko po alam paano ako magbibigay ng pamamalam sa kaisa-isang tao maliban sa pamilya ko na tumanggap at nagmahal sakin ng tapat. Nawalan ako ng taong uunawa sakin at sa mga kaartehan ko. the night of the accident i dont actually wanted to let him out kaso kailangan daw nya yun para maka graduate. If i just insited it maybe He still on my side. Ayaw ko pa sana syang palayain pero alam ko kailangan din yun. Hindi ko alam kung mag-mamahal paba ako katulad ng pagmamahal namin na pinagsamahan. Ma,(tumingin ako sa mga magulang nito.) Salamat kasi dahil sa inyo i exprienced to be loved by someone like him... Masaya ako na kahit saglit naramdaman kong may isang lalake na mag-mamahal ng tapat at totoo sakin... Let me share some memories we shared together. Alam nyo yang si Justine napaka linis nyan sa katawan pero alam nyo ba na lagi yang nag uulit ng brief katuwiran nito ako lang naman daw nakakaalam (medyo nagtawanan sila). mamimiss ko sya ng sobra. Yung mga ngiti nya na nagpapawala ng pagod ko araw-araw.. ang mga yakap at halik nya na pumapawi sa lahat ng aking mga pangamba. Pero alam ko na ayaw nya nakikita ako naiyak at hindi sya matatahimik Kaya naman Mahal ko mapanatag kana. I lost you but gave me another extented families. At wag ka mag-alala ako na bahala kila Mama at Papa aalagaan ko sila para sayo. Paalam mahal ko till we meet again". 

Naging madamdamin ang aming pamama-alam lalo na ng ipasok na ito sa huling hantungan nya. At sa sandaling iyon alam ko na at tanggap ko nanawala na talaga ito. Pero ang mga ala-ala nito ay hindi mawawaglit sa aking isipan magpakaylan paman. Lagi syang mag iiwan ng malaking parte sa aking buhay. At special place sa puso ko na hindi mapapalitan nino man.