"Erkek. Boyu kilosu iyi,hatta biraz tombul bile olabilir."
Kalp atışlarını duyduğumda hıçkırıp Jungkook'a döndüm. Yüzümün her tarafını öpüp boynuma gömüldü. Göz yaşlarının düşüşünü hissediyordum.
"Çok teşekkür ederim... Çok seviyorum seni, teşekkür ederim. "
"Oğlumuz olacak..."
....
"Babamlar da toplanalım mı? Oğlumuzu söyleyelim."
Başımı dışarıdan çekip elimi çekiştiren eşime baktım. Hastaneden çıktığımızdan beri kendi kendine konuşup gülüyordu.
"Bu sefer bizim evde toplansak,annemde yani. Babanlar evimize hiç gelmedi. Hemde özledim."
"Annen için uygunsa gideriz birtanem,babamlarla konuşurum ben."
Sessiz kalıp cama döndüm tekrar. Yağmur yağdığı için çok güzel bir görüntü vardı. Camı açmak istesemde Jungkook izin vermezdi muhtemelen. Onun yakarışlarını dinlemek istemiyordum şuan.
Anneme mesaj atıp geleceğimizi söyledikten sonra telefonumu bırakıp ellerimi karnıma sardım. Başımı cama yaslayıp gözlerimi kapadım. Mutluydum... hamile kalmadan önce bile hep oğlum olsun istemiştim. Olmuştu,çok mutluydum ama gönderemiyordum sanırım. Beynimde oğlumun önüne geçen cümleler vardı.
