Διαγωνισμός Διηγήματος : Το μωρό λείπει από την κούνια

Το παιδί μου; Που είναι το παιδί μου; - Τζένιφαρ Ιβάνοβα

Λένε ότι έχω πρόβλημα... Κι όμως έχω; Όχι φυσικά, δεν ξέρω γιατί το λένε αυτό όλοι τριγύρω μου ακόμα και η ίδια μου η μάνα. Ζω χαρούμενη μαζί με τον άνδρα μου και με ένα θείο δώρο. Μου χάρισε Αυτός ένα χαριτωμένο βρέφος, ένα αγοράκι, τον Μορφέα μου. Πριν τρεις μήνες τον έφερα σε αυτό τον κόσμο αφού πρώτα αναγκαστικά, έπρεπε περάσω τον Γολγοθά μου, πράγμα που δε θα μετανιώσω ουδέποτε, μια και το αποτέλεσμα του ήταν ο Μορφέας μου. Θυμάμαι σαν και να ήταν εχθές η μέρα που τον γέννησα από τα σπλάχνα μου και όταν για πρώτη φορά είδα τι θα πει θεία χάρη εις την ομορφιά. Μέχρι στιγμής μάκρυναν ακόμη λίγο τα καστανά του μαλλάκια και εκείνα τα ματάκια του που μόλις σε κοιτούσαν σου μαλάττουν την καρδιά και την ψυχή σου. Το χαμόγελο του σε κάνει να ξεχνάς όλα τα προβλήματά σου. Το γέλιο του σε κάνει να βρεις ξανά τη χαρά της ζωής. Όχι άδικα λένε ότι τα παιδιά είναι δώρα από τον Θεό, καθώς τέτοια αγνότητα μόνα σε αυτά το βρίσκεις.

Αχ Μορφέα μου... Το νόημα της ζωής μου είσαι εσύ! Εσύ αποτελείς το γεφύρι ανάμεσα στην πραγματικότητα και στα όνειρα.

Ήταν μία νύχτα αφέγγαρη.

Τραντάχτηκα ολόκληρη σαν και κάποιος να έσπρωχνε το χαλαρό μου σώμα πέρα δώθε μανιακά. Ο κρύος μου ιδρώτας είχε λούσει όχι μόνο εμένα αλλά και τα σεντόνια μου. Προσπάθησα να δω γύρω μου, αλλά από ότι μπορούσαν να δουν τα αγουροξυπνημένα μάτια μου κανένας δε βρισκόταν μέσα στο δωμάτιο μου. Γύρισα από την άλλη - κανένας δεν ήταν εκεί. Δεν ανησύχησα καθόλου καθώς, ο Αντρέας, ο άνδρας μου, πολλές φορές είχε αϋπνίες και μερικές νύχτες τριγυρνούσε στην κουζίνα για να βρει κάτι να τσιμπήσει νυχτιάτικα. Θυμάμαι πως ήταν άλλωστε και το πρώτα πράγμα που μου είπε στο πρώτο μας ραντεβού... "Αν παντρευτούμε να ξέρεις πως έχω αϋπνίες μερικές νύχτες." Φυσικά και δεν ήταν η πρώτη κουβέντα που θα έλεγες στον άλλο στο πρώτο σας ραντεβού, όμως μου άρεσε το θάρρος που κατείχε. Τον αγάπησα... και τώρα, μετά από τρία χρόνια γάμο αποκτήσαμε και τον καρπό της αγάπης μας.

Γύρισα και πάλι στην αρχική μου θέση, πάντα κοιμόμουν στην αριστερή πλευρά μου και πάντα σε εμβρυακή θέση. Σήκωσα το βλέμμα μου προς το παράθυρο του δωματίου μας , το οποίο ήταν ανοικτό, μου φάνηκε παράξενο καθώς δε συχνάζαμε να το ανοίγουμε... Έβλεπα πως κυμάτιζαν οι κουρτίνες από τον αδάμαστο άνεμο που υπήρχε. Ασυνήθιστος κι αυτός, ούτε κατά τη διάρκεια του χειμώνα δεν είχαμε τέτοιους ανέμους... Τότε κατάλαβα ότι κάτι έτρεχε, γιατί σε όλο το σπίτι επικρατούσε μία σιγή... μία σιγή σπάνια και ανησυχητική. Συνήθως ο Μορφέας ξυπνούσε μέσα στη νύχτα ζητώντας κάτι, είτε αυτό ήταν φαγητό είτε αλλαγή πάνας είτε... είτε. Απόψε όμως τίποτα. Μια νεκρική σιγή. Τίποτα απολύτως δεν άκουγα ούτε και τις απότομες κινήσεις των κουρτινών, μόνο ένα βούισμα μικρής συχνότητας ακουγόταν μέσα στο αυτί μου. Αμέσως μέσα μου έπαιξε ο κώδωνας κινδύνου.