that one day/იმ ერთ დღეს

9.

როდესაც უკვე ყველაფერი მოვიარე, ერთადერთი ქავთარაძეების სახლი დამრჩა დასალაგებელი და იქ მივდიოდი, როდესაც მივედი კარები ჩაკეტილი დამხვდა ალბათ დადღაც იყვნენ წასულები, ჩუმად შევედი და სახლის დალაგება დავიწყე, როდესაც ყველაფერს მოვრჩი, დაბლა ჩამოვედი ყავა გავიკეთე და ცოტას ვისვენებდი,  ჩემგან სრულიად გასაკვირად სახლში ძაღლის ხმა მესმოდა, ძალიან შემეშინდა თავიდან ვიფიქრე რომ გარედან შემოდიოდა, მაგრამ ხმა რაც უფრო გაძლიერდა მივხვდი რომ ძაღლი სახლში იყო, გვერძე როდესაც შემოვიხედე ძალიან დიდი ძაღლი დავინახე, უზარმაზარი კბილებით, მიყურებდა, თვალი თვალს გავუსწორე და შემდეგ ღრენა დამიწყო, მზად ვიყავი გასაქცევად თან იმაზე ვფიქრობდი, რომ გავიქცე სიტუაცია უფრო არ გავაუარესო, მოულოდნელად ძაღლი ჩემსკენ დაიძრა და ნაბიჯებს რაც უფრო აჩქარებდა მით უფრო მეშინოდა, წამოვხტი და გავიქეცი ძაღლიც გამომეკიდა მეორე სართულზე ავედი და ბოლო ხმაზე ვყვიროდი.

-მიშველეთ!!! მიშველეთ!!!(ნია)

მოულოდნელად დემეტრე გამოვიდა თავისი ოთახიდან, ნახევრად შიშველი და გაკვირვებული სახით.

-ნია?(დემეტრე)

-დემე მიშველე, იცი რამხელა ძაღლი მოსდევს.(ნია)

-შენ აქ რა გინდა?(დემეტრე) დემეს უკან ამოვეფარე და მხრებზე ხელს ძლიერად ვუჭერდი, თავი დაუცველი პატარა ბავშვი მეგონა, ცოტახანში ის ძაღლიც ამოვიდა და როდესაც დემეტრე დაინახა გაჩერდა და მხოლოდ შორიდან მიღრენდა.

-მიშველე, ვერ ხედავ რამხელაა?(ნია) გაიცინა, მეგონა მე დამცინოდა.

-ნია რისი გეშინია? ეს ბობია.(დემეტრე)

-ვინაა?(ნია)

-ნინომ არ გითხრა?(დემეტრე)

-არა, ბობის შესახებ არაფერი უთქვამს.(ნია)

-მაშინ მე გაგაცნობ, მოდი.(დემეტრე)

-ახლოს?(ნია)