that one day/იმ ერთ დღეს

8.

ჩემი და დემეტრეს ურთიერთობა ძალიან დიდხანს გაგრძელდა, ერთმანეთს ბევრჯერ ვხვდებოდით სულ დემეს ინიციატივით, ხან რესტორნებში ხანდახ უბრალოდ ვსეირნობდით, დრო ისე გადიოდა მის გვერძე რომ დღეები საათებად გადაიქცა, საათები კი წუთებად, ისე მცირდება დრო რომ მეგონა მის გვერძე გატარებული რამოდენიმე დღე, ჩემთვის რამოდენიმე წამს ნიშნავდა, ყოველთვის ასეთი გრძნობაა სიყვარული, ვიყავი ერთხელ შეყვარებული, მაგრამ ასეთი ბედნიერი პირველად ვიყავი, არასდროს არ ვყოფილვარ ასე, დემეტრე ერთადერთი იყო რომლის თვალებიც ვერა და ვერ ამოვიცანი, რამდენი ხანიც არ უნდა მეყურებინა მისი თვალებისთვის ვერასდროს ვერაფერს ვხედავდი, ნუთუ მართლა სიყვარულმა დამაბრმავა, ან უბრალოდ ის იყო განსაკუთრებული, ყოველთვის ღამით როდესაც პარკში დავსხდებოდით და ერთმანეთზე ვიყავით ჩახუტებულები, მისგან მხოლოდ სითბოს ვგრძნობდი, მის გულის ფეთქვას რომელიც ჩემსაც ავსებდა, ისე მაბედნიერებდა ეს წამები რომ მეგონა ჩემთვის იმდენი სიყვარული გამოიყო სამყაროდან რომ სხვებს აღარ ყოფნით, მისი ღიმილი ნიშნავდა ყველაფერს, როდესაც მის სახეს ვეხებოდი არ ვიცოდი გამიმართლა თუ პირიქით, შიგნიდან სავსე ვიყავი საერთოდ ყველაფრით, თუ მართლა არსებობს სამოთხე სიკვდილის შემდეგ ღმერთს მადლობას გადავუხდი ასეთი ადამიანის გამოგზავნისთვის, ვიცოდი მის გვერძე ბედნიერება, მაგრამ მეშინოდა იმიტომ რომ არ ვიცოდი მის გვერძე უბედურება, როდესაც მართლა მიხვდა რომ მიყვარდა ამის შემდეგ უკვე ერთად ვიყავით, ყოველი შემთხვევისთვის ასე ჩანდა, ხელი ხელს ჩაკიდებულები დავდიოდით ერთმანეთ ვუცინოდით და უკვე იმდენი ვიცოდით ერთმანეთზე რაღა მოგვეყოლებინა აღარ ვიცოდი, ეს არის ბედნიერება? ამ შეკითხვას ვუსმევდი ჩემ თავს, რაღაც შიგნიდან არ მასვენებდა, ყოველთვის სხვანაირი წარმოდგინა, ნეტავ ასე გაგრძელდება იმის შემდეგ რაც უფრო მეტი დრო გავა? შემდეგ დღეს ისევ შევხვდით ერთმანეთს და ამჯერად სხვა სურპრიზი ქონდა.