Scemma

Deel 1: Slechte cijfers

Meneer Botty is de cijfers van de gemaakte toetsen van Nederlands aan het uitdelen. Ook Emma krijgt haar toets terug. "Kom jij na de les even bij mij" zegt Botty tegen haar. Emma knikt en bekijkt haar cijfer. Een 2.6, weer een onvoldoende. Ze baalt er best wel van. Het zal trouwens wel heel erg slecht zijn, want anders hoeft ze niet te blijven na de les.

Als de bel gaat blijft Emma op haar stoel zitten. Als al haar medeleerlingen het lokaal hebben verlaten, pakt meneer Botty een stoel en gaat voor Emma zitten. "Emma het gaat zo echt niet langer" begint hij "Dit is al je zoveelste onvoldoende en niet alleen van Nederlands. Ook sta je bij de andere vakken er erg slecht voor. We zullen nu echt maatregelen moeten nemen anders is de kans groot dat je zal blijven zitten." "Maar dat wil ik helemaal niet" zegt Emma geschrokken. "Dat begrijp ik volkomen. Maar ik heb ook van meneer Wolfs vernomen dat het op je andere scholen niet zo lekker ging. Aan je cijfers lag het daar eigenlijk niet, maar meer aan je gedrag. Nu is het juist andersom. Je gedrag is goed, maar je cijfers niet meer. Je zal meer moeten leren en meer je best moeten doen. Ik zorg ervoor dat je bij elke les vooraan komt te zitten en er komt niemand naast je zitten. Dit allemaal zodat je je beter kunt concentreren en ik verwacht dan ook dat je beter je best gaat doen." "Ja, dat zal ik doen meneer." "Goed dan wens ik je nog een fijne dag" zegt meneer Botty. Emma knikt en staat op. Het is de laatste les van de dag dus ze gaat weer richting huis.

Als ze thuis komt staan haar ouders al op haar te wachten. Ze zien er niet bepaald blij uit. "Meneer Botty heeft zojuist gebeld, hij heeft verteld dat je alweer een onvoldoende hebt gehaald" zegt haar moeder. "We zijn diep teleurgesteld in je. Je weet dat dit je laatste kans is op deze school. En zoals gewoonlijk verpest je het weer. Het is ook altijd wat met jou" zegt haar vader boos. "Maar ik doe echt m'n best en ik wil echt op deze school blijven, maar ik vind het gewoon lastig" gaat Emma er tegen in. "Nee geen gemaar jij bent echt je toekomst aan het verpesten en wij willen niet een dochter die dat doet. Je brengt ons steeds weer in de problemen" zegt haar vader. "We willen je voorlopig niet meer zien. Als jij je leven wil verkloten doe je dat maar ergens anders maar niet bij ons. Je brengt onze familie zo ten schande" zegt haar moeder die naar de deur loopt. "Maar jullie kunnen me toch niet buiten zetten." "Je zoekt maar uit wat je doet." Haar moeder duwt haar naar buiten en doet de deur met een harde klap dicht.

Emma staat versuft buiten. Waarom hebben haar ouders haar buiten gezet? Zij kan er toch ook niks aan doen? Ja, ze moet beter haar best doen dat weet ze ook wel. Maar de meeste ouders zullen hen daar bij helpen. Ze besluit dan maar om naar haar oom directeur Wolfs te gaan. Daar woont Caro namelijk ook. Als ze daar aankomt ziet ze de brommer van Vince staan. Als ze nu zal aanbellen zou ze misschien wel tot last zijn. Ze wil natuurlijk niet een romantisch momentje tussen Vince en Caro verstoren. Ze loopt toch naar de voordeur en kijkt door het raam. Daar ziet ze Caro, Vince, Titin en Karel zitten aan de tafel. Ze doen een bordspel met elkaar. Emma twijfelt nog even of ze gaat aankloppen, maar ze besluit om het toch niet te doen en maar te vertrekken. Ze loopt door het park en gaan vervolgens daar op een bankje zitten.

Het is laat in de avond en Scott kan niet slapen dus hij heeft besloten om buiten een rondje te gaan wandelen. Na een tijdje ziet hij iemand op een bankje liggen. Als hij uit nieuwsgierigheid iets beter kijkt ziet hij blauw groene haren. En die haren kunnen maar van 1 iemand zijn. Scott is eigenlijk gelijk bezorgd als hij denkt dat Emma daar op dat bankje ligt. Hij besluit om er naartoe te lopen. Daar ziet hij dat het inderdaad Emma is. Ze heeft haar ogen gesloten. Ze ligt op haar armen te slapen. Scott besluit om haar wakker te maken, want hij laat haar niet zomaar liggen.

"Hey Emma" zegt hij terwijl hij een hand op haar legt. Ze schrikt wakker, ze is bang dat een wild vreemde haar iets aan wil doen. Al snel ziet ze dat het Scott is en kan ze opgelucht ademhalen. "Rustig maar, ik ben het. Wat doe je hier?" vraagt hij. "Ehm" is het enige dat Emma uitbrengt. "Moet je niet thuis zijn om dit tijdstip en lekker in je bed slapen?" "Ik kan hetzelfde tegen jou zeggen." "Oké dan zal ik beginnen. Ik kon niet slapen en ben toen een rondje gaan lopen. Toen zag ik jou op dit bankje liggen en jij kon duidelijk wel slapen en ja toen heb ik je wakker gemaakt, omdat ik je hier niet wil laten liggen. Er zijn tegenwoordig zulke rare mensen op de wereld met slechte bedoelingen" zegt Scott. "En jij? Waarom ben jij hier? Je kan het echt eerlijk zeggen ik ben echt te vertrouwen." "Mijn ouders hebben me buiten gezet. Toen ze hoorde dat ik alweer een slecht cijfer had, zijn ze echt heel boos geworden. Ze zeiden dat ze alleen maar problemen met me hadden. Ergens snap ik het ook wel. Het Sas is mijn laatste kans en als ik dit verpest ben ik nergens meer welkom. Maar ik vind het best moeilijk allemaal. Ik snap sommige vakken gewoon echt niet. En ja misschien had ik ook wel meer mijn best moeten doen. Ik dacht op een gegeven moment ook, waar doe ik het nu eigenlijk voor. Het is toch nooit goed voor mijn ouders. Al heb ik een voldoende gehaald ze zeggen altijd dat het veel beter kan omdat het geen 10 is" zegt Emma met tranen in haar ogen.

Scott heeft echt medelijden met haar. Hij heeft Emma eigenlijk nog nooit zien huilen. Ze lijkt altijd nergens om te geven, maar hij weet dat ze dat misschien alleen maar doet om haar verdriet tegen te houden. Hij slaat zijn armen om haar heen. Emma laat zich door hem vast nemen en barst in tranen uit.

"Ik herken het wel, ouders zijn niet makkelijk. Ik ben ook het liefste weg van huis zodat ik mijn eigen gang kan gaan en dat ze niet steeds overal over zeuren." "Waarom kan ik nou nooit eens wat goed doen?" "Hey, dat kan je echt wel" zegt Scott lief. "En ik weet niet of je het weet, maar ik ben al een keer blijven zitten. Ik heb ook altijd ruzie met mijn moeder, dus je kan nu ook niet zeggen dat ik het voorbeeldige kind ben." Emma lacht een beetje. "Het komt echt allemaal goed geloof mij maar" zegt hij. "Kom maar met mij mee, dan hoef je hier niet te slapen." Emma gaat kijkt Scott aan en zegt: "Dat is heel lief maar dat hoeft echt niet, ik wil je niet tot last zijn. En je ouders zullen al helemaal niet op mij zitten te wachten." "Emma ik laat je hier echt niet alleen vannacht en bovendien ga ik niet naar mijn ouders." "Naar waar dan wel?" "Naar zoals jij het noemt mijn tentenkamp." Hij kijkt Emma aan in de hoop dat ze iets terug zegt. Eigenlijk hoopt hij gewoon dat ze met hem mee gaat. Ook al zegt ze nee, hij zal kosten wat het kost haar hier niet laten zitten. "Kom je mee?" vraagt hij dan maar. Emma knikt en staat op. Ze pakt haar tas en loopt vervolgens met Scott mee.