also and perhaps

a hundred mini dreams and a healing scar

[hugging you by tom rosenthal]

•

8 YIL SONRA

Hayat, sadece düşündüklerimizden ibaret olsaydı nasıl olurdu? Planlamadığımız şeyler başımıza gelmeseydi, hisler elimizde olsaydı, korktuğumuz her şeyden kaçabilseydik, birine aşık olabilmeyi seçebilseydik nasıl olurdu?

Arada sırada bu soruları kendi kendine düşünüyor ve her şeyin düşüncelerinden ibaret olmadığını bildiği için keyifleniyordu zira 'kendinizi on yıl sonra nerede görüyorsunuz?' sorusuna verdiği cevap hiçbir zaman şu an yaptığı şeyi kapsamıyordu. Kendini hiçbir zaman bu konumda bulmayı düşünmemiş, hayat akışının bir anda değişeceği ihtimaline hep göz yummuştu.

O zamanlar her şeyin elinde olduğunu düşünüyordu, hayatında ondan habersiz kuş uçacağını veyahut düşünmediği, planlarının arasına koymadığı şeylerin gerçekleşeceğini hiç düşünmemişti. Korktuğu şeylerin çoğu başına gelmişti fakat bu elinde olsaydı, bundan kurtulmaya çalışsaydı böyle yaşamayacağı ve bir zamanlar erteleyip durduğu saf mutluluğu hiçbir zaman elde edemeyeceğine emindi.

Hayatında belirsiz ve planlanmayan hiçbir şeye yer vermeyen biri olarak, şu anda olduğu kişi tamamen farklıydı. Gençliğini ve insanların en güzel zamanlar diye nitelendirdiği her yılını; bir şeylerden korkarak ve kaçarak yaşadığının farkındaydı. Taehyung'a çıkan her yolda gereğinden fazla zaman kaybetmiş, huzurun kendisini elinin tersiyle itmişti ya da itmeye çalışmıştı. Bunun oldukça zor ve kalbini kıran bir eylem olduğunu anlaması uzun sürmüştü.

Her zaman yaptığı ve yeni akışkanlıklarından biri olan yüzük parmağındaki yüzükle oynamaya başladığında, keyifle gülen kız çocuğunu gördüğünde istemsizce gülümsedi.

Ne kadar düşünürse düşünsün hala şaşırıyordu, sorularına hala cevap bulamıyor, bazen kafası karışıyordu fakat hayatın ondan izinsiz karşısına çıkardığı ve planlarına ters düşen şeyleri yaşattığı için her şeyden memnundu. Bir zamanlar hayalini bile kurmaya korktuğu şeylerin hepsinin tek tek gerçekleşmesi kalbini sıcacık ediyor, elinde olmayan şeyler yüzünden açılan yaralarının hepsi tek tek kapanıyordu.

Çok düşünmesine gerek olmadığının farkındaydı; kırmızı laleler ve mercan güllerle döşenmiş bir yolda papatyanın kendisiyle yürümek elbette onu mutlu ediyordu. Onunla beraber olduğunda her şeyin üstesinden gelebiliyor, korkularını yendiği gibi hayal kurmaktan korkmuyor ve acımasızca yapılan her yoruma kulaklarını kapatabiliyordu. 

Sevginin, sevgi olduğunu; din, dil, ırk veya cinsiyet fark etmeksizin herkesi içinde barındırmayı kabul eden bir duygu olduğunu biliyordu fakat nasıl hissettirdiğini Taehyung sayesinde öğrenmişti. Dakikalardır yüzünden solmayan gülümsemesi ise bunu kanıtlar nitelikteydi.