ინსტიტუტში ფსიქოლოგიის ფაკულტეტზე ვსწავლობ...
ახლა ლექციაზე ვზივარ....ჩემი ლექტორი განიხილავს..სხვადასხვა ფსიქოლოგიურ დაავადებებს...რომელიც ძალიან მაინტერესებს...მთელ ყურადღება ლექციაზე გადამაქვს....
ბავშვობიდანვე ვოცნებობდი რომ ფსიქოლოგი გამოვსულიყავი...და ეს ოცნება მალე ამიხდება...
20 წუთის შემდეგ
ლექციაც მთავრდება... აღტაცებული კარებს ვაღებ და გარეთ გავდივარ...
სკუპ სკუპით ავტობუსის გაჩერებასთან მივდივარ.... გარშემო არავინ არ არის ...ალბათ იმ ამბის გამო...ერთი კვირააა ტელევიზორში აცხადებენ რომ ფსიქიატრიულიდან გამოიქცა ახალგარზდა მამაკაცი რომელიც არის დაავადებული იდენტურობის დისოციაციური აშლილობით ანუ პიროვნული გაორებით რომელიც ძალიან იშვიათი დაავადებაა...ასევე ამბობენ რომ ის ძალიან საშიშია გარე სამყაროსთვის....და ამის გამო დედაჩემსაც ძალიან ეშინია რომ შემთხვევით გზაზე არ გადავაწყდე და არ მომკლას...აბა მე ფსიქოლოგიურზე ტყუილად ხომ არ ვსწავლობ...ჩემთვის დიდი გამოწვევა იქნება თუ მას პირისპირ შევხვდები...
და ასევე იმასაც ამბობენ რომ ამ გაჩერებაზე ღამე ხშირად ბუჩქებში იმალებაო და ახალგაზრდა გოგოებს იტაცებსო...
ავტობუსიც მოდის..მაგრამ არ აჩერებს....გაკვირვებული ვუყურებ...როგორ მშვიდად განაგრძობს მძღოლი ავტობუსის ტარებას....
ტაქსის ფული არ მაქვს...ფეხით წასვლა მომიწევს....
ჩემს სახლამდე ფეხით მაქსიმუმ 1 საათში მივალ და დამიღამდება კიდეც...
ამოვიოხრე ...სიარული დავიწყე.....
ყურსასმენები გავიკეთე და სკუპ სკუპით გავაგრძელე გზა....
მალევე ბნელდება...ქუჩაზე კი არავინ დაიარება...და ჰოპ ვადგები ბნელ ქუჩას....სადაც კაციშვილმა არ იცის რა ჯანდაბა შეიძლება ხდებოდეს....სხვა გზა არ მაქვს და შიგნით შევდივარ...ყველანაირად ვცდილობ რომ სიმშვიდე შევინარჩუნო ...ყველანაირი პანიკის,ყვირილის გარეშე...მაგრამ უკან მესმის ჩურჩული და დანის ლესვის ხმა...თვალები მიფართოვდება და სირბილს ვიწყებ....უკან ვიღაც მომდევს...რომელიც შემზარავად იცინის...ტეპს ვუჩქარებ... მეწევა ჩანთაზე ხელს მკიდებს და ძირს ვვარდები...ფართხალს ვიწყებ...პირზე ხელს მაფარებს...და ვგრძნობ ჩემს ლოყაზე ბასრ დანას...ვმშვიდდები...და ჩემს ყურთან დაბალი ბოხი ხმით მჩურჩულებს...
__ხმა არ ამოიღო...პატარავ გოგონავ...
ჩემს ხელს იღებს...და კანს მისერავს...ვწკმუტუნებ...და ჩემს ჭრილობას ლოკავს...
___როგორი ტკბილი ხარ....დაგინდობ და არ მოგკლავ,მაგრამ არავის გესმის არავის არ უთხრა რომ ეს გადაგხდა თავს....იცოდე შენს სახლში მოვალ და დარწმუნებული იყავი რომ შენს ერთადერთ ოჯახის წევრს დედაშენს ვაწამებ და მოვკლავ... მაგრამ არც შენ დარჩები უყურადღებოდ ...
ხელს მიშვებს...ვდგები და გავბივარ...
მესმის მისი ავადმყოფური სიცილი....
სახლში სულ სირბილით მივედი...კარები გავანგრიე...მაღლა ავედი და ჩემს ოთახში შევვარდი...სააბაზანოში შევედი...მაისური გადავიძრე....და ჩემს ხელზე ამოფატრული იყო
"JK"
ჭრილობა ჩამოვიბანე ... დავიმუშავე და ბინტით შევიხვიე
გამოვიცვალე....ჭრილობა დავიმალე...ქვემოთ ჩავედი....
დედაჩემმა ყველაფერი გამომკითხა რატომ დავიგვიანე...მეც რა თქმა უნდა ამბები შევთხვზი...სუფრაზე დავჯექით და ვივახშმეთ....სახლში მხოლოდ მე და დედა ვართ....მამამ სხვა ქალის გამო მიგვატოვა...ამ ყველაფერს ძალიან განვიცდიდი,მაგრამ დროთა განმავლობაში შევეგუე....მამასთან გაუცხოებული ვარ....10 წელია არ მინახავს...და არც მაინტერესებს სად არის და როგორ არის....
შემდეგ ავდივარ ჩემს ოთახში და ვიწყებ მეცადინეობას...
ღამის 2 საათია მე ისევ ვმეცადინეობ...და ვხედავ ჩემს ფანჯარას ვიღაც კენჭებს როგორ ესვრის....
ფანჯარას ვაღებ...ვიხედები და უეცრად თავში კენჭი მხვდება...ბუჩქებში ვიყურები და ვხედავ შავებში ჩაცმულ ადამიანს..რომელიც პირდაპირ ჩემი მიმართულებით იყურებოდა კაპიშონი ეფარა , კარგად ვხედავდი მის ავისმომასწავლებელ ღიმილს...გამაჟრიალა...ფანჯარა მალევე დავხურე ფარდები ჩამოვაფარე...ცივმა ოფლმა დამასხა...
შუქი ჩავაქვრე...ლოგინში ჩავწექი..თვალები დავხუჭე და დავიძინე....
To be continued
დამივოუთეთ...🦋💙🦋
შემდეგი თავი 5 ვოუთზე 💙
დამიკომენტარეთ გავაგრძელო თუ არა🦋💙🦋
YOU ARE READING
ფსიქოპატი ✔️
Fanfictionხელს მიშვებს... მის მაღალ დაკუნთულ სხეულს პირდღებული ვუყურებ...მისი ღრმა შემზარავი სიცილი მესმის...შიში უფრო და უფრო მიპყრობს... To be continued 🦋💙🦋
