ဟုိဘက္စာမ်က္နွာမွာ အခ်စ္ရွိခဲ့ဖူးသည္

~ ၅ ~

"နင္တို႔သြားႏွင့္ၾက ငါလိုက္လာခဲ့မယ္"

ဖုန္းကို ဂ်င္းေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ၿပီးေနာက္ ကားေပၚတင္ဖို႔က်န္ေနသည့္ ေနာက္ဆုံး ဂ်ပ္ဖာပုံးကို ပစ္တင္လိုက္သည္။ ယူရမည့္ ပစၥည္းလည္း အကုန္စုံၿပီ၊ ဦးမိုးေကာင္းရဲ႕ အထုပ္လည္း ယူၿပီးၿပီမို႔ အိမ္ျပန္ရန္သာရွိေတာ့သည္။

ညေန (၃)နာရီေက်ာ္စျပဳေနၿပီမို႔ ၿမိဳ႕က ၿငိမ္သက္ဖို႔ အားယူေနၿပီ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႕ကုန္ လႈပ္ရွားသြားလာခဲ့ၾကသည့္ လူေတြဟာလည္း လမ္းမေတြေပၚမွာ ယိုင္တိယိုင္ထိုး၊ သစ္႐ြက္ေတြေပၚမွာလည္း မိုးစက္ေတြနဲ႕ ညေနခင္းေရာင္ျခည္ေတြက ေရာေထြးယွက္တင္ေနၾကသည္။ ကတၱရာ
လမ္းမျပင္ကေတာ့ မိုးေရေၾကာင့္ မဲနက္ေတာက္ပေနဆဲ။

"ဟြာ... ဦးမိုးေကာင္းရဲ႕ ပါဆယ္ထုပ္ဗ်"

အိမ္တံခါးဝနားမွာ ေရပိုက္လုံးေတြ စီေနသည့္ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လို႔ သူ႕ကိုသာ စကားလွမ္းေျပာလိုက္သည္။ အထုပ္က အေတာ္ေလးႀကီးတာမို႔လို႔ လွမ္းေပးရင္းနဲ႕ေတာင္ လူက ယိုင္ခ်င္ခ်င္မို႔ ထိုလူငယ္ကပဲ ကမန္းကတန္း လွမ္းကူမေပးလိုက္ေသးသည္။

"ရတယ္ ရတယ္ ဒီနားမွာပဲ ထားခဲ့လိုက္ဗ် ကြၽန္ေတာ္ပဲ အထဲ သယ္သြားလိုက္မယ္"

သူကဒီလိုေျပာေတာ့ ကိုယ္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ ထားေပးခဲ့လိုက္သည္။ မ်က္စိကေတာ့ အိမ္အနီးအနားတစ္ဝိုက္ကို လွည့္လည္ၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ ဆရာမကေတာ့ ရွိသည့္ပုံမေပၚ။ သတိထားမိသ‌ေလာက္ကေတာ့ ေယာက္်ားသားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဆိုသည့္ အေဖစကားက လက္မခံနိုင္စရာ၊ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေယာက္်ားဆိုလို႔ ကိုယ့္ေရွ႕က လူငယ္တစ္ေယာက္သာေတြ႕သည္။ အေဖ့ရဲ႕ လိမ့္လုံးမွာ မယ္သူဇာတို႔ ခံလိုက္ရၿပီ ထင္၏။

"အစ္မ အစ္မ Delivery ခယူသြားဦးေလ"

ကားနားေရာက္ခါနီးမွ လွမ္းေအာ္သံေၾကာင့္ တန႔္ခနဲ ရပ္တန႔္သြားသည္။ ဘယ္နဲ႕ ငါ့ကို အစ္မလဲ ခန႔္မွန္းမိရသေလာက္က သူနဲ႕ငါ အသက္အဲ့ေလာက္ကြာပုံမရပါဘူး။

ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္မိလိုက္သည့္ အသားခပ္ျဖဴျဖဴ၊ စြပ္က်ယ္ကို ပုဆိုးထဲ ထည့္ဝတ္ကာ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ထိုေကာင္ေလးကို ျပန္ေတြးၾကည့္မိရင္း စိတ္ထဲက နည္းနည္းေတာ့ ခိုးလိုခုလု ျဖစ္သြားသည္။