NO TO KATHRYN BERNARDO.

No 8.

MOVIEMAKER'S NOTENOTE: 

Hello, guys! Merry Christmas, hohoho! At dahil Christmas ngayon at Kathniel Day bukas, MAY UPDATE AKO! \(^__^)/ Yeyyy!

CHAPTER 8.
Kathryn’s POV

“WHAAAAAT?! NAHULI MONG MAY KAHALIKAN SI ENRIQUE NA IBANG BABAE?” Talak ni Julia. Kinwento ko kasi ang nangyare kagabi. Kaya ‘yan, binubungangaan ako ngayon. “I told you, Kathryn! Nagpapakatanga ka lang, but you didn’t listen. Now, take the consequence. Yo—“

“STOP IT, JULIA! I DON’T WANT TO LISTEN TO YOUR SERMONS!” Sigaw ko sakanya. Nagmamagaling nanaman si Julia. She thinks she knows everything. Nakakainis siya. “Minsan tinatanong ko kung bestfriend ba talaga kita. Kung makapagsalita ka! You don’t know how I feel. Hindi mo alam ang nararamdaman ko! Sa tingin mo ba, madali lang ‘to? Sa tingin mo, kapag sinabihan mo ko ng “Magpakatatag ka, bestfriend.” Ok na ang lahat? Kahit anong sabihin mo, masakit at may sugat parin ‘tong puso ko! Kaya ‘wag mo kong sabihan na ako pa ang may kasalanan! Hindi ako handang makarinig ng ganyang mga salita ngayon! So please..” Sigaw ko. Ok lang na sumigaw ako dahil nandito kami sa parking lot, naghihintay ng service. Hindi ko namamalayan na, iyak na pala ako ng iyak. Umaagos na pala ang mga luha ko sa pisngi. Humihikbi na pala ako. L

Walang pasabi ay niyakap ako ni Julia.

 

“Sorry, Kathryn. I didn’t mean to say that. Pasensya na. I know, kelangan mo ng comfort ko ngayon.” Then I hugged her tightly too.

“Pasensya ka na rin.” Bulong ko.

“Stop crying na. Nandito na ko, bestfriend.” Julia.

Lumambot ang puso ko. Grabeeeh. Ibang-iba na ko these days. I feel so mabait na. Feeling ko nga hindi na ko si Kathryn Bernardo na matigas ang ulo at pasaway eh. Feeling ko, angel ako ngayon. :”)

Umalis na si Julia dahil nandjan na si Katsumi. Ako naman hindi pa dumadating ang driver ko. Nasan na kaya ‘yun? Di na siguro ako naalala. Kaya eto ako ngayon, nakasalampak sa semento. Nakahalumbaba. Malungkot parin ang mukha. Bakas parin ng luha ang mga mata. Naiisip ko lang, ako na kaya ang pinakamalas na tao sa mundo? May mas malas at may mas malungkot pa kaya sakin ngayon? Hayahaaaay~ L

“Ms. Bernardo, malungkot ka parin?” Napatingin ako sa kabilang banda.

 

 

 

 

 

 

 

Ang Knight-in-Shining-Armor ko. Si Daniel. Nakapamulsa at naglalakad palapit sa’kin.

 

 

 

 

 

Tumango lang ako.

“Bakit naman?” Tanong niya.

“Sariwa parin eh.” Sabi ko. Tapos umupo si Daniel sa semento, katabi ko.

“Anong gagawin ko para sumaya ka?” Daniel.

“Ahmmm..” Nag-isip pa ko. “Ewan ko.” Kibit-balikat kong sabi.

DANIEL’S POV

Nakaupo ako ngayon sa semento kasama si Kathryn. I don’t know kung pano ko napunta dito. Dinala nalang ako bigla ng mga paa ko sa parking lot.

“Alam ko na kung pano kita mapapasaya.” Sabi ko. Napatingin siya sa’kin. Napangiti naman ako.

“Pano?”

“Pumapayag na kong maging business partner mo sa dress shop.” Sabi ko. Ewan ko, pero yun lang ang pumasok sa isip ko na mapagpapasaya sakanya. Kasi nung nag-dinner sila ng mommy niya sa bahay namin, nung nabanggit ni Tita Min na kami daw ni Kathryn ang mamamahala sa dress shop na itatayo nila, sobrang saya nun ni Kathryn. Ibang-iba yung saya niya. Mukhang interesado talaga. Nung mga panahon na ‘yun, dun ko lang nakita na ganun kasaya si Kathryn. At nung humindi ako sa business offer, ganun ko din siya sobrang nadismaya.

Nanlaki ang mga mata niya at bumilog ang bibig, like this >>> OoO

“TALAGA?!” Nakangiti niyang tanong. “PUMAPAYAG KA NA DUN?”

“Ahmmm, ayaw mo yata eh.” Pangbibiro ko pa.

Siniko niya ko pero mahina lang. “Gusto ko shempre! Sasabihin ko na kay mommy na pumayag ka na ha! Para asikasuhin na niya yung mga papers. Oh my big G! Excited na ko! Ever since, I want to be a fashion designer  talaga. Waaaah, egzoited na talaga ako!” Sigaw siya ng sigaw. Tili siya ng tili. Actually, nakakabingi na. Pero, atleast . . . napasaya ko siya kahit hindi ko gusto ‘yung pagnenegosyo. -.-

“Ingay, ampf. Hihinaan mo ba ‘yung boses mo o gusto mong mahalikan ulit.” Tapos napangiti ako ng patago.

Then she suddenly zip her mouth. Hahahaha! Ayaw niya ulit mahalikan? XD

 

Minutes passed at hindi parin siya nagsasalita..

“Di ka pa ba uuwi?” Tanong ko kay Kath.

Di pa rin siya nagsasalita.

“You can talk now.” Poker face kong sabi.

“Text ko nalang driver ko.. At kapag sinabi mong ihahatid mo ko, hindi ako papayag.” Sabi niya na naka-half smile. Seems like— back to normal. Seems like... babalik ang dati. Babalik ang magkaaway na Kathryn at Daniel. 

 Ok lang. May plano naman ako eh. At sisiguraduhin kong... mananalo ako. 

to be continued... 

NOTENOTE: 

SORRY FOR SHORT UPDATE. -_-