ROna's Pov~
Sguro tama si ate, Kelangan ko munang tumingin sa salamin bago ko pangarapin ang isng katulad nya.
Nandito ako ngaun sa CR.
Hindi ko alam na kaya ko palang gawin yun.
Parang hindi ako yung kausap ni arnold kanina. Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko at nagawa kong makpagbreak sa kanya.
Dahil ba hindi sya sumipot at napahiya ako sa harap ni mama at ni ate? O dahil sa wakas natauhan na ako?
Tumingin ako sa salamin..
Nagmamatured na ba ako?
Pesteng luha to! Ayaw tumigil!
Nagdesisyon akong umuwi nalang..
Pagdating ko sa bahay,
nagkulong agad ako sa kwarto at duon malayang tumulo ang luha ko.
Sa loob ng maikling panahon, Minahal ko na sya ng sobra. Pano ba naman sya lang sakin noh! Pero siguro aside sa mga katangiang meron ako, isa un sa mali sakin. Madali akong mahal.
Iyak pa din ako ng iyak hanggang sa makatulugan ko na.
Kinagabihan..
Nagising ako sa katok..
"Rona hija kain kana." si manang.
"wala po akong gana manang.." sbi ko.
"Sige kapag nagutom ka baba ka nalang ha?" sabi bi manang saka umalis na.
Bigla namang tumulo ang luha ko.
"WHAAAAAA! WALA NA AKONG BOYFRIEND!!!!! WHAAAA!"
"Rona okay ka lang ba? Bakit ka ba sumisigaw?" biglang sulpot ulit ni manang.
"maaanaaang.. Wala na po akong boyfriend!! Yung gwpo kong boyfriend wala na manang.. Wala na.."
(T___T)
"Aigoo, Ano ka ba namang bata ka, Kelan ka ba nagkaboyfriend? Imahinasyon mo lang naman yun diba? Kaya tumahan ka na dyan." sabi ni manang.
"Manang hndi imagination si arnold, totoo na may boyfriend ako.." Sabi Ko habang hinahampas yung unan sa pobre kong kama.
"oh talaga? E bat di mo pinapakilala sakin? Dalhin mo dito minsan." sabi ni manang..
"Nangaasar ka ba manang? Break n nga kami, break na!" Sabi ko saka pinagpatuloy ang paghampas ng unan.
"Eh break nman n pala kayo e, edi hayaan mo na at kumain ka nalang sa baba." sabi nito.
"Manang you're hopeless."
"Hostess? Aba kang bata ka ah, kahit kelan hindi pumasok aa isip kong gawin yung ganung trabaho." sabi ni manang
"Manang hopeless po hindi hostess.. Naku naman manang.." sabi ko
"Haynaku! ke Hostess, hopeless o payless kahit anu pa yan. Tumahan ka na dyan." sabi ni manang.
"Manang anong gagawin ko?" tanong ko.
"Gsto mong makalimot?" tanong nito.
Tumango tango naman ako.
"Tumayo ka dyan at sumunod sakin." sabi nito saka tumalikod at lumabas ng kwarto ko.
Sumunod naman ako.
"lika umupo ka dito." sabi niya saka pinaupo ako sa dining table.
"Manang wala nga po akong ganang kumain.." sabi ko.
"Di ba gusto mong makalimot?" sabi ni manang.
"Opo.." sabi ko.
"Simple lang, pagtuunan mo ng pansin ang pagkain."
"Effective pu ba yun?" tanong ko pa.
"Aba'y oo naman. Nakalimot kana, nabusog ka pa." sabi ni manang saka hinanda ang pagkain ko.
O___O <- REACTION KO,
"Manang bibitayin nio pu ba ako?!" sabi ko.
Ang daming pagkain ang nakahain sa harap ko.
"Pagbroken hearted ka, mas masasarapan kang kumain." anito.
Pero infairness, siguro dala na din ng kakaiyak ko e nagutom ako bigla,
kaya naman kumain na ako.
At tama si manang, Masarap kumain.. Kaya kain lang ako ng kain.
Nagfocus lang ako sa mga pagkain sa harap ko.. Ilang araw ba akong di kumain?
Wala pa namang isang araw aa pero bkit parang isang linggo na kong hindi kumakain? Parang di ako nabubusog!
"Ah eh, O dba sa sobrang sarap ng luto ko, e napapaluha ka. Hehehe" biglang sabi ni manang.
Luha?!
Hinawakan ko ang pisngi ko at tama si manang,
lumuluha nga ako. Dahil ba to sa sarap ng pagkain? O dahil kahit anong gawin ko hindi pa din ako makalimot?
