Elif Ergün

Belki de yazmam gerekiyordu. Kendimi anlatabilmem için, kelimelere dökmem gerekiyordu. Yazsam daha iyi olur diyordum hep, o da iyi gelmedi galiba. Hep sustum, içime attım ne varsa. Öfkemi, kinim, acılarımı... Belki böyle duyururum kendimi. Ve belki de beni böyle anlarlar. Sence de anlarlar mı? 



İki yol vardı, boğazım acıyana kadar bağıracaktım ya da gülüp geçecektim. Galiba gülüp geçmeyi tercih ettim. Ne olsa acılarım beni bırakmayacaktı. Gece yatarken hepsini hatırlayıp ağlamaya devam edecektim...