Bu mükemmel müziği dinlerken
yazdım bölümü. İyi okumalar.
●●●
"Biliyor musun Duygu?"
Bakışlarını mezar taşından kaldıran Serra Teyze yorgun, bütün ışıltısını kaybetmiş donuk gözleriyle bana bakıp burukça gülümsedi.
"Hayal'in en yakın arkadaşı sendin. Bütün hayallerini seninle beraber olarak hayal ederdi. Ama hayallerinizi de Hayal'imle beraber mezara gömdük. Keşke o araba benim güzel kızıma değil de, bana çarpsaydı. Keşke o yaşasaydı da ben ölseydim."
Gözlerinden akan yaşlar hızlanırken, mezarın üstünde elleri toprağı avuçlamış, sanki topraktan kızını istiyormuş gibi sıkmıştı.
Çaresizdi, acıyla boğuluyordu. Çaresizdim, acıyla boğuluyordum...
Yavaşça Serra Teyze'ye yaklaşıp toprağı sıkan elinin üzerine elimi koydum.
"Ben ne demem gerektiğini bilemiyorum. Tarifi yok. Şifası yok."
Yüzünü bana çevirdiğinde gözlerinden hâlâ yaşlar akıyordu. Ayağa kalkıp bana sarıldığında hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.
"Daha 17 yaşındaydı.1 yıl önce tam bugün evden çıkarken öğlen görüşürüz anne demişti. 1 yıl oldu Duygu, 1 yıldır hâlâ eve gelmedi. Biz görüşemedik. Doya doya sarılamadım, çiçek kokusunu içime çekemedim. Beni kocaman bir evde yalnız başıma bırakıp gitti. Ben ölseydim de o yaşasaydı."
Sırtıma indirdiği hafif yumruklarla gözlerinden yaşlar akan, hayata küsen kadına sıkıca sarılıp onunla ağladım.
Çünkü bazı şeylere yapabildiğimiz tek şeydi ağlamak.
Kollarımın altında hıçkırarak ağlayan, evladının hasretiyle yanan, kalbindeki boşluktan üşüyüp titreyen bir anneye ne demem gerektiğini bilmediğim için kendimden nefret ettim.
Hıçkırıklarıyla konuştu.
"Aynı onun gibi kokuyorsun, onun gibi çiçek kokuyorsun Duygu. Aynı kızım gibisin."
İçimdeki bütün acıyla konuştum.
"Hayal seni hissediyor, ağlama lütfen. Bende senin bir kızınım Serra Anne."
Benden yavaşça ayrılan Serra Teyze yüzümü elleri arasına alıp okşadı.
Gözlerinde ağlamaktan kırmızı kılcal damarlar oluşmuştu.
"Kızıma kardeş gibiydin Duygu. Bana da evlat gibi olursun değil mi?"
Gözlerimden yaşlar damlarken başımı salladım.
Evladını kaybetmiş bir anneye evlat da olurum.
"Beni eve götürür müsün Duygu, Hayal için Yasin-i Şerif okuyacaklar. Benimle gelir misin eve?"
Benden ayrılan Serra Teyze'ye hüzünlü gözlerle bakarken cevap verdim.
"Tabi, yorgunsunuz. Taksi bekliyor, sizinle gelirim ben de."
Serra Teyze son kez Hayal ile vedalaşıp bana döndüğünde ona destek olarak taksiye yürümesine yardım ettim.
1 yıl içerisinde 20 yıl yaşlanmıştı. Ölüm bu kadar zorsa neden vardı ki?
Mezarın çıkışına geldiğimizde arkamı dönüp bakma ihtiyacı duyduğum sırada Sarp'ın bize baktığını görmüştüm.
"Duygu, gidelim mi artık?"
Seslenen Serra Teyze ile taksiye binip, ardımızda bıraktım Sarp'ı...
☆☆☆
Derin nefesler alıp, başımı göğe doğru kaldırdım. Rüzgâr, tişörtümün içine sızıp tenimi iğnelerken bunu önemsemeyip yürümeye devam ettim.
Acıydı bugün. Can yakıcıydı.
Bugün mutlu olan kimse yoktu.
Saat akşama geliyordu. Gökyüzü bile Hayal için üzgündü bugün. Evdeki Yasin-i Şerif okutulması sona erdiğinde Serra Teyzeyi o evde yalnız bırakıp kendi evime gidiyordum.
Yolun ortasına oturup sonsuza kadar ağlamak istiyordum. Toprağın altında soğuktan titreyen Hayal için.
Kocaman evde yalnızlıktan dolayı titreyen Serra Teyze için.
Hiçbir şey yapamadığımız için...
Annemin, babamın olduğu sıcak evime yaklaşırken içimde büyüyen acı ile ağlıyordum.
"Duygu?"
Sarp'ın sesini duymam ile olduğum yerde durdum. Evime gelmiştim. Ama Sarp'ın ne işi vardı burada?
"Sarp?"
Yanıma yaklaşan Sarp, yüzümdeki yaşlara şaşkınlıkla bakınca elimle yüzümdeki yaşları sildim.
"Bugün seni mezarlıkta gördüm. Merak ettim, iyi misin?"
Üzgün bir hâlde sorduğu soruya cevap vermek için önce derin bir nefes aldım.
"Stabilim. Ben de seni gördüm. Ne için mezarlıktaydın?"
Rüzgardan dolayı titreyen bedenime göz geçirip bıkkınlıkla nefes verdi.
"Sonra konuşuruz, üşüyorsun. Eve git sen en iyisi."
Elimle kolumu sıvazlayıp konuştum.
"Dinlerim ben."
İnatla gitmememe göz devirip, beline bağladığı gömleği çözüp bana uzattı.
"Sen neden oradaydın Duygu?"
Gömleği üzerime bırakırken benden uzaklaşmıştı.
"Kurstan bir arkadaşım, Hayal için oradaydım."
"Allah rahmet eylesin."
Gözlerini yere çeviren Sarp'a bakıp, bu hâlini çözmeye çalışıyordum.
"Âmin. Peki sen Sarp?"
"Kardeşim için. 5 yıl oldu, ara ara giderim böyle."
Kardeşim demişti. Mezarlıklar birilerimizin yakınlarıyla doluydu. Hayal de benim kardeşimdi.
"Mekânı cennet olsun."
Sarp'a bakıp üzgün bir sesle mırıldandım.
Burukça saniyelik bir tebessüm etmişti.
Üzerimde duran gömleği Sarp'a uzatıp minnetle baktım.
"Hayırlı akşamlar Sarp."
"Hayırlı akşamlar Duygu."
El sallayıp, rüzgarın ısırdığı tenimin soğukluğuyla hızla bahçe kapısını açtım.
Arkama baktığımda hâlâ öylece duruyordu Sarp.
Elimle Sarp'a git işareti yaptıktan sonra hızla eve girdim.
Annem ve babama selam verip elimi yüzümü yıkamak için banyoya girdiğimde ağlamaktan şişmiş, çekikleşmiş gözlerime baktım.
İçim hâlâ ağlamak isterken, Serra Teyze'yi o yalnız evde düşünmekle yine istemsizce düşmüştü gözyaşım.
Soğuk suyu avuçlarıma doldurup yüzümü yıkadığımda cebimdeki telefonun bildirim sesi ile suyu kapattım.
Elimi ve yüzümü havlu ile kurulayıp, havluyu yerine astığım sırada bir bildirim sesi daha geldi.
Telefonu elime alıp, soğuktan dolayı yavaş hareket eden parmaklarımla kilidini açtığımda, üst paneldeki bildirimlere tıklayıp gelen mesajları okudum.
Yiğitt: Anlaşılan bizimle gelemeyecek kadar önemli olan randevun Sarp'laydı.
Yiğitt: Umarım iyi geçmiştir diyeceğim de seni aldatmış bir eski sevgili ile ne kadar iyi bir randevu geçirilir bilemiyorum Duygu.
●●●
Yarın bölüm gelir mi bilemiyorum,
dersler bu aralar çok zorluyor.
Neyse, sonra mutlaka görüşeceğiz.