#BHOCAMP8TC #HeDer #TeamMasokista #BHOCAMP
HERA'S POV
A few years ago...
"Kuya, okay lang ako. Kanina pa ko tinawagan nila Mama para kamustahin ako at alam na nila kung anong nangyari. It's not like I got injured."
"Hera-"
Inunahan ko na sa pagsasalita ang kapatid ko na si Kuya Hermes, "I'm really fine. Hindi mo kailangan umuwi. Just enjoy your trip to Japan and buy me some Shiroi Koibito Cookie." sabi ko sa kaniya na ang tinutukoy ay ang isa sa pinagmamalaki sa Sapporo, Hokkaido. It's like a langue de chat but with the goodness of white chocolate sandwiched inside a melt-in-your-mouth cookie.
"Sa lahat talaga ng pasalubong na gusto mo iyong sa malayo pa mabibili at mahal pa."
Tumigil ako sa paglalakad para magawa kong tanggalin ang suot ko na sapatos na may mataas na takong. Kanina pa kasi sumasakit ang mga paa ko.
"Pang royalty ang taste ko." pilit na pinasigla ang boses na sabi ko.
Narinig ko ang pagbuntong-hininga ng kapatid ko sa kabilang linya. Alam ko namang kahit malayo sa bilihan ng gusto ko ang venue ng event na kailangan nilang i-cover para sa Philippines-Japan Friendship Golf Tournament ay bibilan pa rin niya ako no'n dahil hindi naman niya ako kayang tiisin.
"Are you sure you're okay?"
"Okay nga lang ako. Sila mama nga nakumbinsi ko na 'wag ng umuwi. Ibig sabihin lang no'n naiintindihan nila na okay lang talaga ako."
It's half a lie. Alam kong nag-aalala pa rin ang mga magulang ko kaya hindi malabong putulin nila ang bakasyon nila sa Italy ni Papa at paniguradong gagawa na lang ang mga 'yon ng dahilan kung bakit sila biglang umuwi kapag nakaharap ako. Wala naman kasing ibang pagmamahanahan ng pagiging protective si Kuya kundi ang tatay lang naman namin. Our mom will worry but she also know when we really needed her. Natural instinct na siguro ng mga ina.
Kahit noong mga bata pa kami ni Kuya kapag nasasaktan kami ay si Papa iyong parang laging may gera na pupuntahan kapag narinig na umiiyak o sumisigaw ang isa sa amin. Kahit minsan sobrang babaw lang naman ang dahilan. Si Mama alam niya kung kailan pwede kaming hayaan lang i-resolba ang maliliit na problema at kung kailan naman kailangan namin siya. Kapag sa pagkakataon na si Mama naman ang nag-alala hindi lang gera kundi end of the world na ata ang datingan ng pagsugod niya kung saan naroon kami.
Dahil ako ang unica hija at malayo rin ang agwat ng edad ko sa kapatid ko ay talagang naging baby ako ng pamilya. By the time I was big enough to get into trouble, hindi na lang si Mama at Papa ang protective sa akin kundi pati na rin ang kapatid ko.
Kaya nga kung puwede lang ay ayoko nang pati si Kuya ay umuwi pa ng dahil sa akin. Alam ko naman na matagal na niyang hinihintay ang event na pupuntahan. Isa kasi ang kapatid ko sa pinakakilalang reporter sa Channel 93.
"What happened to you was pretty intense. Don't take it lightly, Hera." sabi ng kapatid ko pagkaraan.
"I know that, Kuya, and I'm not taking it lightly. Talagang okay lang ako. Alam ko kung ano ang pinasok ko at alam ko ang maaaring mangyari. I wouldn't have let it get too far."
"You didn't expect what happened too. Don't pretend that you did."
"And I have a back-up that made sure that I will be okay." Imbis na tahakin ang daan papunta sa loob ng headquarters ay para bang may sariling isip ang mga paa ko na naglakad ako patungo sa likod na bahagi ng gusali. I'm just not ready to go back to my room. Ayokong dalin doon ang mga naglalarong senaryo sa utak ko. I don't want to bring the dirt I carried from that mission to my own place. I want to wash it away.
"I need to go Kuya. I'm at home and I really need to sleep." Hindi ko alam kung rinig niya ang naging pagbabago sa tono ng boses ko pero hindi ko na siya hinintay na magsalita at sa halip ay pinutol ko na ang tawag.
Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko nang tuluyan nang huminto ang mga paa ko habang ang atensyon ko ay napunta sa malawak na pool na ngayon ay nasa harapan ko na. Walang sinasayang na sandali na basta ko na lang initsa ang hawak ko na cellphone sa isa sa mga lounge chair bago umangat ang mga kamay ko patungo sa suot kong damit.
I peeled my clothes away from my body without hesitation. Hindi ako nagtira ng kahit na isa at basta ko na lang iyong hinayaan na maglandas sa katawan ko pababa sa malamig na sahig na inaapakan ko.
Naramdaman ko ang lamig na yumayakap sa akin na nagmumula sa hampas ng hangin pero bago ko pa magawang kumbinsihin ang sarili ko na itigil ang ginagawa ko ay nagawa ko ng iapak ang isa kong paa sa hagdanan ng swimming pool.
I bit down on my lower lip and placed my other foot on the cold water. Mukhang hindi binuksan ang heater. Bukod sa madaling-araw na ay talagang malamig ang klima kaya malamang ay inakala nila na wala ng maliligo pa. Anyone can turn the heater on anyway, but I just don't have the energy to do that.
Naramdaman kong lumubog ang buong katawan ko sa tubig nang tuluyan na akong binalot ng malamig na tubig. Humugot ako ng malalim na hininga bago nakapikit na inilubog ko maging ang mukha ko. Sa isang iglap ay para bang nawala sa lamig na nararamdaman ang pokus ng utak ko at sa halip ay ginumon iyon ng mga alaala na nangyari lang ilang ang oras ang nakakaraan.
Being submerged in water didn't stop the memories from flooding in. I can almost hear the loud noises of that bar, taste the bitterness of the drink I was holding hours ago...I can almost feel the hands of that man...
Sa BHO CAMP ay hindi iilang pagsasanay ang pinagdadaanan namin. Buong buhay na ata namin ay iyon na ang naging pokus namin ng mga kasamahan ko na nagdesisyon na tahakin ang buhay na ito. We were trained not just to fight, not just how to calculate our actions, but also on how to mentally prepare ourselves.
But it's not that easy. Our bodies can remember how it's like to be shot by a bullet and heal afterwards but mentally...it's harder to mend the memories that will haunt us whether we like it or not.
I can remember every face of the people that shed their blood because of my hands. I can remember every situation where I was put in danger, every bullet that grazed my body. I have those memories buried inside my brain and each of them I fight everyday knowing that there's nothing I can do. This is my job. Someone has to do this.
I can remember them all but nothing prepared me for a moment like this.
To be touched against my will. To have my back leaning against a bed, ragged from the many women that has been ripped off of their consents.
I wasn't...raped. I wasn't touched like that. But that doesn't mean I wasn't violated. It doesn't make what happened okay. Hindi ibig sabihin ng hindi natuloy ang balak ng lalaki ay ayos lang lahat ang nangyari. I was seconds away from having my dignity taken away from me. It made me think how everyone of us, every agents, are seconds away from the things that we might not expect.
It was supposed to be an easy mission. A fifty year old billionaire mogul, Evan Thomas, ang kailangan naming hulihin sa akto. According to the source he seemed to have a fetish of abducting young women and raping them. Sa tagal niyang ginagawa iyon ay hindi man lang siya nagawang isumplong ng kahit na sino. He was invisible not just because of his money but because of his family heavily tied with the police and government.
Ang alam namin ay nilalagay niya sa inumin ng mga babaeng nakakatagpo niya ang droga. I was prepared for that. I went out to that bar and made sure that I will catch his eyes. I snared him and when I did, I made sure to throw away the drink he offered me. Iyon nga lang ay walang kahit na sino sa amin ng mga kasamahan ko ang nagawang mapaghandaan ang isang bagay.
The drink wasn't drugged. He was that careful to not leave evidences. Instead the drug were placed on his ring. When I realized that, I didn't have the time to tell the agents before I passed out. And at that moment ang alam lang ng mga kasama ko ay nagpapanggap lang ako na tulog. No one saw him punctured my skin with his ring.
After that he brought me to his vacation house and before the agents realized that I am not myself, the man had already took of my clothes...and he touched me.
Luckily my backup were nearby. Kaagad napasok ni Phoenix at Stone ang lugar para mapigilan ang binabalak sa akin ng lalaki. They detained the man, captured evidences, and they carried me out. An hour after that they whisked me at BHO CAMP Hospital where I regained my consciousness fully a few hours later. After that I snuck out because everyone is hovering at me.
Hindi ko na nga nagawang mag debrief dahil imbis pumunta sa headquarters ay nandito ako ngayon at nilulunod lahat ng memoryang tumatakbo sa utak ko.
Mariin kong pinagdikit ang mga labi ko nang makaramdam ako ng unti-unting pagkapos ng hininga. I don't want to come out for air. I just want to stay here for a moment. I just want the water to take away everything. The disgust I feel, the embarrassment, and the fear.
Napadilat ako ng wala sa oras nang maramdaman ko ang mga kamay na pumalibot sa katawan ko kasabay nang mabilis na pagpasok ng hangin pabalik sa katawan ko. It was too fast and I found myself inhaling some water, making me cough hard.
"W-What-"
"What the hell, Hera?!"
Galit na mukha ni Thunder ang bumungad sa akin. Bago pa ako makapagsalita ay mahigpit niyang hinapit ang hubad ko na katawan sa kaniya at basta na lang ako inangat mula sa swimming pool. I instantly felt the coldness enveloping me. Nakadagdag pa sa nararamdaman ko ang malamig na hangin ng Tagaytay.
"A-Anong ginagawa mo?" tanong ko.
"Are you insane?!"
"Nag...nagsu-swimming lang ako..."
"Without a heater?" he asked incredulously.
"H-Hindi naman malamig."
Naramdaman kong ibinaba niya ako sa isa sa mga lounge chair at bago pa ako makahuma ay isinuot niya pabalik sa akin ang bestida na hinubad ko kanina. Without even a moment of hesitation, he grabbed the remaining pieces of my clothes scattered on the floor before he turned to me and picked me up again.
"Thunder-"
"You're shaking." he growled.
Hindi ko na nagawang makapagsalita dahil sa narinig kong tinitimping galit sa tono ng boses niya. Wala akong nagawa kundi kumapit na lang sa kaniya nang tuloy-tuloy siyang pumasok ng headquarters. Hindi niya ako binitawan kahit nang makarating kami ng elevator. I don't think I even want him to. I like the way the heat of his body is warming me despite his wet clothes hugging his form. He must be cold too.
"I-I'm sorry..."
"Shut up."
Bahagyang umawang ang mga labi ko sa brusko niyang pananalita. Pero hindi ko na nagawang makasagot pa dahil bumukas na ang elevator at muli siyang naglakad. Sa pagtataka ko ay hindi ang kwarto ko ang tinatahak niya kundi ang kinaroroonan ng sa kaniya.
"Thunder-"
"Shut up."
"Don't tell me to shut up." I said weakly.
Nagbaba siya ng tingin sa akin at wala akong nagawa kundi itikom ang mga labi ko nang makita ko ang nagbabagang apoy sa mga mata niya na alam kong walang iba kundi galit. Why is he even acting this way? Dahil lang sa naligo ako sa pool na walang heater?
Hindi ko alam kung paano niya nagawang buksan ang pintuan niya habang karga pa rin ako dahil ilang sandali lang ay nasa loob na kami ng kwarto niya at pabalibag niyang sinipa ang pinto para muling sumarado.
"Let me down." I whispered to him.
Hindi niya ako pinakinggan at sa halip ay tumuloy lang siya sa kwarto niya at diretsong dinala ako sa banyo. Despite the harshness of his actions and the anger I can feel coming from him, he managed to gently put me down on his clean white tub.
"You're going to get sick because of your stupidity." Pagkasabi no'n ay binuksan niya ang faucet ng tub na kaagad naglabas ng may kainitan na tubig. Tama lang para pawiin ang nararamdaman kong pagkalamig.
"H-Hindi mo kailangan gawin 'to." I said to him as my body shake uncontrollably. "And don't call me stupid."
Nag-angat siya ng tingin sa akin nang magsalita ako at saglit na nananatiling magkahugpong ang mga mata namin. I can see emotions racing from his eyes. The anger is evident on his but there's also more.
Fear. Worry. And something that I can't name.
Before I can recognize it, Thunder pulled his eyes away. Yumuko siya habang ang isa niyang kamay ay isinuklay niya sa basa niyang buhok. "I don't know what to do with you anymore."
Naguguluhang pinagmasdan ko siya. Anong ibig niyang sabihin? I didn't asked for any of this. Hindi ako humihingi ng tulong kahit na kanino. He was the one who barged in, meddling with my life. "Hindi kita maintindihan. Ikaw itong basta na lang-"
"Why are you alone?"
"What?"
"Why are you alone, Hera? Bakit wala kang kasama sa mga ganitong panahon na kailangan mo ng taong mananatili sa tabi mo? Someone that will listen to you while you unload everything that's been bothering you. Why are you dating those assholes, letting them break your heart, and then leaving you alone? Why?"
Pakiramdam ko ay may kung anong pintuan ang biglang bumukas sa puso ko at pinakakawalan ang mga damdamin na pilit kong itinago at kinalimutan. Mga damdamin na ilang beses kong tinanggi sa sarili ko. Kasi walang patutunguhan ang mga iyon. Dahil hindi pwede.
"By now you should have someone. Maybe a ring on your finger or if it's too early for that just someone that you can call at times like this and that will rush to you so you won't be alone. Someone that can make you feel safe when you just been violated by a scum!"
Umalingawngaw sa paligid ang dagundong ng boses niya ngunit pakiramdam ko ay wala ng lalakas pa sa kabog na narininig ko sa loob ng dibdib ko. All I can do is look into his eyes, trapped inside his gaze that is screaming of emotions that I suddenly recognized. Dahil hindi iilang beses na nakita ko iyon sa akin. At hindi iilang beses na itinanggi ko iyon sa sarili ko.
"I don't know what to do with you anymore."
"Thunder-"
"I tried so hard to stay away."
Muli niyang sinuklay ang buhok niya ngunit sa pagkakataon na ito ay nanatili siyang nakatingin sa sahig habang ang mga kamay niya ay nakalapat sa batok niya habang nakayuko siya. He look defeated. Like he's surrendering.
I just don't know what he's giving up.
"Thunder-"
Naputol ulit ang sasabihin ko nang sa isang iglap ay nagtaas siya ng mukha at mabilis na kumilos patungo sa akin. With one swift movement he took me in his arms not minding that I'm dripping of water. Sa isang kisap ng mga mata ay natagpuan ko na lang ang sarili kong mga labi na sakop-sakop niya sa isang marubdob na halik.
It wasn't anything I felt before. It's more than the touch of lips to another. It's more than just a kiss. It was so much more.
It was right. Fitted. Made for each other.
His kiss was right. It felt like it was made to happen, made for me, and written by destiny itself.
I can feel the wet from my eyes cascading down to my cheeks as I answered his kiss without a second thought. It felt right. It felt so right that every wrong that happened suddenly disappeared. Pakiramdam ko ay binubura ng halik niya ang takot na nararamdaman ko. Ang pagkapahiya at pandidiri sa nangyari. His kiss made all the wrong go away.
Naramdaman kong umangat ang kamay niya at lumapat sa pisngi ko. Marahan niyang pinutol ang halik at bahagyang lumayo sa akin. Our forehead remained touching as he leaned into me, our breaths uneven from the kiss we just shared.
"I'm no better than those assholes, Hera. I can't offer you anything. I can't give you what you deserve. I can't give you forever." Pinaglandas niya ang daliri niya sa pisngi ko para saluhin ang luhang muling bumalong mula roon. "Hindi ko kayang ipangako na hindi ka masasaktan. That's why I tried so hard. I tried so hard to stay away from you. Kasi iyon ang tama. But I'm tired."
"Then stop." I said with a quiet voice. "Stop staying away."
Dumiretso siya ng upo at tinitigan ako sa mga mata. Kita ang pagtatalo sa kaniya ngunit nanatili akong nakatingin sa kaniya. Hindi ko rin alam kung anong ginagawa ko. Alam kong walang kasiguraduhan ang makasama siya. But I just don't want to think. I don't want to calculate the chances. I just want to follow what I've been wanting for years. Bagay na pilit kong pinipigilan. Bagay na ilang beses kong hindi pinagtuunan ng pansin.
"I can't give you anything, Hera."
"Then we can just have fun. No attachments. No labels." I said before I can stop myself.
Kita ang pagkagulat sa kaniya sa sinabi ko. Mukhang hindi niya inaasahan ang bagay na iyon na manggagaling sa akin. "You deserve more."
"I deserve to get what I want."
Bumaba ang kamay niyang nakahawak pa rin sa akin at naglandas ang daliri niya patungo sa labi ko. Sandaling nanatili iyon doon bago bumaba ang kamay niya patungo sa rim ng tub at mahigpit na kumapit doon.
"Just fun." he whispered.
"Yes. Just that."
I thought at that moment that that's enough. Hindi ko alam na pagkatapos no'n, years of basking into the fun of being with him, that it will eventually be more than that. That maybe at that very moment when we thought we are just that...that we both know that we are more.
We're both just lying to ourselves and to each other. We're lying because we thought that can save us from the pain.
And we're both wrong.
So wrong.
_____________________End of Chapter 25.