Pinagmasdan ko lang sya habang palabas ng kusina. Ni hindi man lang nya tinikman yung niluto ko. Pinaghirapan ko yun pero kahit nga ata tignan, hindi nya man lang nagawa. Nasugatan pa ako. Gusto kong mainis sa kanya pero may karapatan ba ako? Kung sa aming dalawa; mas malaki ang kasalanan ko. I held my breath trying so hard not to let out a soft whimper. Niligpit ko yung pagkain at hinugasan ang mga nagamit kong utensils. Pagkatapos, umakyat ako pabalik sa kuwarto ni Jongin. Umupo ako sa kama at napansin ko ang isang papel na nakaipit sa bedside table.
"Did you like our pretend?"
Isang malaking question mark ang lumitaw sa uluhan ko. Pretend? Then I remembered; 'Just give me another chance. I'll make it up to you. Give me 12 days. Nababaliw na ako. Mababaliw na ako if I can't have you. Pretend that you still love me, Jongin. Let's bring those times back; back when you are still mine and I'm yours. Then I'll go.' Ito yung sinabi ko. Charaught lang yung dulo. He was just pretending? Last night? No. I saw it in his eyes; it was real. Those eyes couldn't lie.
May pag-asa pa. Walang titibag.
Tanghali na ng makarating ako pabalik sa apartment. Naabutan ko sila Baekhyun na nanunuod ng Anabelle habang si Luhan at Sehun naman ay magkayakap. Lul. Libre tsansing? Kumuha ako ng Coke in can sa refrigerator at saka umupo sa tabi ni B.
"Kamusta honeymoon, bruh?"
"Urur, sakit ng katawan ko."
"Enjoy ka naman, e. Ge, kakalbuhin kita kapag sinabi mong hindi!" singit ni Luhan at pinandilatan ako ng mata. Tinignan ko lang silang dalawa ni Sehun ng masama. Tawa lang sila nang tawa. Ang sarap nilang paguntuging dalawa. "Akala namin hindi ka pa pauuwiin ni Jongin. Anyare, bruh? Kwento ka naman dyan." Utang na loob. Anong ikukwento ko? Yadong?
"Bakit nakakatayo ka pa?" Hinampas ko ang braso ni Baekhyun, "Papadalhan na sana kita ng wheelchair, e." Napangiwi lang ako sa kanya. Hindi ko na kailangan yun kasi nagbalot na ako, nagflanax at suminghot ng medyas. "Nahuli kayo ni bebe ko. Hahah!" Sa inis ko dahil naalala ko yun, pinaslakan ko ng bottled water ang bunganga nyang bukang-buka kakatawa.
Mang-asar pa kayo. Pitingini.
"Walang nangyari." sagot ko lang.
"Kidlatan ang sinungaling!" ani ni B.
Inalog-alog ako ni Luhan, "Mangisay ka!"
"Guys, may joke ako!" sigaw ni Taehyung pagkabukas na pagkabukas nya palang ng pinto habang may hawak na dalawang plastic. Saved by Taehyung, tinigilan din nila ako sa wakas at binalingan ang hawak nyang pagkain. Hindi rin masyadong excited 'tong tao na 'to ano? "Narinig ko lang 'to sa radyo, e."
I rolled my eyes, "Oh ano?"
"Anong 'p' ang pinapasok sa ref?"
Nagkatinginan kami, "Ano?"
"Pempem," sagot niya, "..kasi titigas." Biglang humagalpak ng tawa si Taehyung at Sehun. Nangunot ang noo ko't piningot ni Luhan si Sehun. "Hahah! Tingini, hindi ko talaga nagets, e. Pero natatawa ako. Haha. Nakakatawa kasi yung tawa sa radyo! Munggago lang." Aba, ogag? Nagjojoke pero hindi nya nagets? Jongina mo ka talaga, Taehyung. Alien ka! Bumalik ka sa Planet Nemic! Shoo~ Go away!
"Anong 't' ang tatama sayo?" Ito na si B.
"Hihi. Ano yun, Eomma?"
"Table! Hala sge! Lumayas ka!"
Napailing ako nang batuhin ni Baekhyun si Taehyung ng magazine. Ang iingay na naman nila kaya lagi kaming narereklamo ng kapitbahay. Kung hindi kalampag ang reklamo; alam na dis, e, tawanan namin. Pumasok nalang ako sa kuwarto ko para ayusin na ang mga dadalhin ko sa lakad namin ni Jongin bukas. Two days and one night? I just can't help but somehow look forward to it. Gusto ko lang naman makasama sya.
Mayakap sya. Masilipan sya.
Ma.. ma.. ma.. lahat ng 'ma'.
Mahal ko kasi sya. Yehet, cheesy.
"Kyunggie," Napalingon ako nang tawagin ako ni Luhan. He shutted the door behind him. May inabot sya sa aking calling card. "Here, alam kong wala ka pang trabaho, e." He smiled lightly, "He's a producer from YD Ent and he's looking for someone who could sing a guide song. Naisip kong baka gusto mo i-try?" Napayuko ako at tinitigan yung calling card; Hwang Jinsu. Music has always been my companion. "Uhm, don't you worry.. Your secret is safe with me."
"Thank you, Luhan." ani ko.
Si Luhan, sya ang nakakaalam ng lahat.
Napahiga ako sa kama at tinitigan yung calling card pero agad na napabangon nang tumunog ang cellphone ko. "Hello? Yes, Ma. I'm okay. No, ayoko umalis dito. Mabobored lang ako sa bahay natin. Wala akong kasama dun." Natahimik ako nang sabihin nyang nag-aalala lang sila sa akin. "I'm okay. See you soon. Bye!" I sighed, letting my phone drop off from my hand.
Now, what?
Nagpalit ako ng damit at pinuntahan yung address sa calling card. Sumakay ako ng taxi. Kilala rin ang YD Ent sa industriya ng musika. Besides, may kikitain din naman ako kung tatanggapin ako, e. All I have to do is study the composition at i-record. Pinag-log muna ako sa lobby bago ako pinayagan na makapuslit sa itaas nito.
Pagbukas ng elevator, may sakay ito.
"Ah.. Ah.. Eh.." Nagvocalize ako sa loob. Napatingin sa akin yung lalaki pero hindi ko na sya pinansin. Tumalon-talon ako sa pwesto ko. Gusto ko pa sana magpush-up kaso may kasama ako. "Mimi! Mimiyoh!" Napahawak ako sa lalamunan ko, trying to control the sounds. Napalingon ako at nakangiti sa akin yung lalaki. Lumayo ako ng konti sa kanya. Gwapo sya pero baka nandadakma. "Ah? Anong nakakatawa?"
"Ikaw." Straight to the point, bae.
"Tss." Hindi ko sya pinansin.
"Nagtratabaho ka dito? You seem new."
"Hindi. Mag-aapply palang ako."
"And, for what position?"
"Muse." inis na sagot ko. Bakit ba kasi ako kinakausap nito? Bata palang ako, bilin na sa akin; Don't talk to strangers! I heard him chuckled pero hindi ko na sya pinag-aksayahan ng laway. Bumukas ang elevator sa 10th floor at pareho kaming bumaba. Hala, dito rin sya! WTF!
"Goodafternoon, Sir Hwang."
Fuchsia, ano ulit yung tinawag nya?
Fvck this life, bae. Ayoko na.