Lianna's POV
*alarm sound*
I opened my eyes pero isinara ulit ito. Nakakasilaw ang sikat ng araw >_
Anong oras na ba? tinignan ko ung alarm clock. 8am.
Aish. Maaga pa naman. Nahiga ulit ako at niyakap ang unan. Pero napabalikwas ako ng bangon nang tumunog ng cellphone ko. Si Miku =_=
"Yeoboseyo?"sagot ko.
"Yaaaaaaaaaaah! Kagigising mo lang?! Aigoo~ Trix andito na sila Mr. Lee and Mr. Kim. Dear you're late! Aish!"Miku. Emmmgeee nakalimutan ko!
I have a meeting with our new investors nga pala >_
Dali-dali akong naligo, nagbihis at nag-ayos. Sumakay ako agad sa kotse at pinatakbo ito papuntang company.
Buti na lang at hindi traffic kaya narating ko ang kompanya ng limang minuto.
Humahangos akong nakarating sa conference room.
Grabe buti na lang at magaling na entertainer ang secretary ko kung hindi siguro back-out na itong 2.
Nakapag-usap naman kaming apat ng maayos and we've just closed a deal.
Nang makaalis na sina Mr. Lee at Mr. Kim ay naramdaman kong nakatitig ang pinsan ko sa likod ko.
Nakangiti akong humarap sa kanya at lumakad palapit.
"Dangsin...Yaaaaah! Naneun jinja baboya ! Jogollae !?!" nagtakip ako ng tenga kasi makasigaw naman si Miku, eh kalahating metro lang ang layo niya sa akin eh.
"Yo. Easy girl. It was done, and it's according to what I want so chill, kay?" Dang. I need a drink. Ayaw ko pa man ding pumunta ng office ngayong araw. Balak kong magstay lang sa bahay eh pero importante pala ang appointment ko ngayong araw. Aish.
"Ms. Lopez coffee please.."Sabi ko sa secretary ko, si Mariel Mae Lopez, formal lang kami dito sa loob pero close friend ko yan ^_^
"Coming right up, Ms. Eigenman." And with that umalis na siya. Dumiretso na ako sa office ko.
"Ya, Trix. We need to go back, kailangan ng company ko sa Pilipinas ng proper management. Walang kwenta naman kasi ung kapatid ko. Nambababae lang naman yata ang ginagawa."
Nagpanting ang tenga ko nang marinig ko ang bansang un. Marc Joseph Michelson...
It's been four years.
Dinala ako ni Miku dito sa Korea. Naiayos na pala niya ang lahat. Tinago niya sakin ang mga naiwan ng mga late parents ko na inheritance ko, ang Eigenman Corp., kung bakit niya itinago? Sabi daw ni Mommy =_=
At tsaka sabi rin ni Miku na sayang naman daw kapag sisirain niya ang pangarap kong maging doctor 'di ba?
How thoughtful of her. Pero last year tumigil muna ako sa pagiging isang doctor. Hindi ko kasi mapagsabay. Enjoy sana kasi marami akong pera but then aanhin ko ang pera kapag hindi ko naaalagaan ang tanging iniwan ng mga magulang ko sakin diba?
At ang Michelson Corp. ang mahigpit na kalaban ng kompanya nina Miku. Sabi ni Kohei, kapatid ni Miku, nagpunta daw minsan si Marc sa company na un at tinanong kung may kilala daw bang Lianna si Kohei. Siyempre alam niya ang nangyari sakim kaya tinago ako ni beloved cousin ^_^
Natatawa ako sa mga nangyari. Geezma. Parang hindi totoong nakasal ako kay Marc. Pero tanggap ko naman na ngayon na hindi niya talaga ako kayang panagutan kasi diba?
Aish. NVM na nga lang. It's all in the past. I've moved on already. Galing galing ^o^
"Okay. Balik tayo. Pero isasama ko si Mariel, kay?" Tapos umupo na ako sa President's chair. Sakto namang pumasok si Mariel dala ang kape ko.
"Dear babalik taung Pilipinas. Mamaya na lang. Para hindi sayang ang oras. Now guys, you may go. I have an important thing to do." I gave them my genuine smile at umalis na rin sila.
Ang totoo niyan wala naman talaga akong gagawin eh.
I opened my PC and the folder restricted. Pictures namin ni Marc...
It's funny that I still have these when four years have already passed. Wala lang. Remembrance maybe? Pero idedelete ko rin lang, hindi muna ngayon xD
After so many hours na paglalaro lamang ng computer games, napagdesisyunan ko nang umuwi.
Nang nasa labas na ako biglang may humila sa akin. Si Mariel at Miku =_=
"Ano?"=_= exasperated kong tanong.
They are smiling creepily, hindi ko alam kung anong iniisip nila, nang bigla nila akong isakay sa kotse ni Mariel at...
Teka? Alam ko ang daang ito...bakit papunta kaming Incheon Airport?!
"Yah! Wala akong mga dalang damit!" sigaw ko sa kanila. Paano ba naman kasi mageempake pa lang sana ako paglabas ko ng office pero heto sila ngayon. Oh come-on!
"We already have yours,dear. Nasa compartment na."-Miku.
"How thoughtful of you guys!*roll eyes*"tumingin na lang ako sa labas para kahit paano mabawasan ng inis ko sa kanila. *sigh* Babalik na talaga pala kami. *sigh*
Teka. Nadala kaya nila?
"Mariel, nadala mo ba yung----"
"Chill, Trix. I brought everything. Even your extra 'tampons' alright?"-Mariel said playfully. Oh shoot! Kailangan talagang isali un? Eh ung divorce papers lang nman ang tinatanong ko eh >_
Hindi nagtagal nasa Incheon airport na kami at nakasakay na sa lumilipad na eroplano pabalik sa Pilipinas. Grabe may ikakaba pa pala ako pabalik. Akala ko hindi na ako kakabahan, na wala nang epekto ang bandang iyon sa akin. Pero bakit ganito pa din ang nararamdaman ko? Damn it just forget everything.
Natulog na lang muna ako para iwala ang nararamdaman ko. Pero amp. Hindi nakisama ang katawan at utak ko. Namen oh!
Hanggang sa andito na kami sa NAIA at pababa ng eroplano hindi na rin ako nakatulog.
"Punta lang akong CR." Hindi ko na sila hinintay pa na sumagot at nagtuloy na lang. I did some retouchments at nung satisfied na ako, lumabas na ako.
I stiffened sa kinatatayuan ko nang makita ang isang taong papunta rin sa CR.
'twas Mr. Marc Joseph Michelson. Oh sh*t!
Dali-dali akong pumasok ulit sa CR para hindi niya ako makita. Come to think of it? Bakit ko siya pagtataguan kung tapos naman na ang lahat sa amin? Geeeeez! Basta! Hindi pa ako handang makaharap siya.
Dahil sa pagmamadali ko nakabangga ko ang kasalubong kong palabas nakan ng CR.
"Omo! Mian, mianhae." bow pa ako ng bow. Pero parang mukha lang akong tanga kasi baka hindi niya ako maintindihan.
"No. It's okay." she said. Nang tignan ko siya nakangiti siya with matching assurance na talgang aus lang pero bigla na lang kumunot ang noo niya. Oh fudge. What a come back~_~
"You look familiar." sabi ni Rica na parang nag-iisip kung saan ba kami nagkita. Right. Si Rica Palaruan ang kaharap ko ngayon. Grabe ang pagbabalik kong ito. Kung sino pa ang ayaw kong makita sila pa ang nakikita ko >_
"No I don't . Bye." At pumasok na ako sa isa sa mga cubicle. Narinig ko pa ang pagtawag niya kay Marc bago ko maramdaman na wala na ang presence nila.
I sat helplessly sa toilet bowl, syempre nakasara ang cover niya. Ewan ko, sobrang uneasy ng feeling kaninang nakita ko sila. Tsk. So sila pa rin pala hanggang ngayon? Tibay. 4 years samantalang kami 2 years lang.
But why would I make comparisons? They knew each other since 3rd grade and me? Tsk. I should stop this. It's all in the past.
Nagsuot ako ng shades and cap. Artista lang ang drama ko. Pero baka kasi makasalubong ko sila. Mahirap na.
Ar kapag naglaro nga naman ang tadhana oh. Makakasalubong ko na naman sila >_
They look so perfect, the way Rica possesively hold Marc's left hand. I used to do that...
Napatingin bigla si Marc sa gawi ko kaya napayuko ako bigla. Geee, kahit hindi ko siya tinitignan I could feel his stare. What the h*ll is wrong with me? Sabi ko hndi na ako affected but what is this feeling?
"Hey, are you listening?"-Rica, nang malagpasan ko sila.
"Sorry. What was that?"-Marc. Wow. Just wow. His voice became...deeper, more manly now. I wonder if he's changed, too.
"Matrix ang tagal mo!" I got back to my senses nang sumigaw si Mariel. Fudge kahit kailan talaga! I felt people near us staring. I just smiled shyly and continued walking.
"You embarass me, MM." Short for Mariel Mae.
"What took you so long, LM?" So we're playing acronym names eh?
I ignored her question and continued."Anyway, you guys won't believe this", and I continued my way to the car that will fetch us, leaving Mariel and Miku with questioning looks.
**
O_O o_O O_O ~_~
What the eff is that face?? Katatapos ko lang ikwento ung nangyari kanina sa airport at nandito kami ngayon sa condo ni Mariel sa Mckinley Hills ng Taguig. Malapit lang din ito sa bahay nila lola ko sa Signal Village.
Kinwento ko lang naman ung tungkol sa nangyari kanina. Ung CR incident tapos ung naramdaman ko kaninang nakaharap ko sila.
"Tanga."Miku
"Bobo."Mariel
Geeee! Anooooo?! Talagang sabay pa nila akong minura!
"Salamat ha? *roll eyes*" Sumubo ako ng popcorn at uminom ng orange juice. Imbes na tulungan nila ako mumurahin pa nila ako.
"Bakit ka magtatago kung noong nasa Korea tayo lagi mong sinasabing nakapagmove on ka na?"-Miku
"And how would you explain yourself about that Restricted folder in your PC?"-Mariel
Sapul. Oo nga naman? Ang tanga ko talaga. Bakit ba hindi ko naisip un? Pero kapag ganun ba ibig sabihin hindi pa nakapagmove on? Pwede bang curious lang sa mga nangyari after four years. Sa halip na sagutin ko sila, I just shrugged and opened the TV.
Nice. Ung bagong tayong building pala ng Michelson Corp. ang featured sa chanel 99. Marc must be very proud of his success.
Interview rin pala niya. I forgot about Mariel and Miku kasi na catch ung attention ko ng palabas.
Nilingon ko sila. Miku had her left eyebrom raised pero nakatingin din siya sa TV. Mariel? Walang pakialam. Nilalantakan lang ung popcorn. Ganyan naman talaga yan, kung tungkol lang sa kompanya ayos pa.
Papanoorin ko pa sana ung interview nang may tumawag sa cellphone ko. Kumunot ang noo ko nang nanggaling sa hospital ko ang tawag kaya sinagot ko na.
"Hello, Lianna Matrix Eigenman, speaking. Who's this?"- pormal kong sagot sa caller.
"Yo Trix! Long time no talk!"-Sig
"Woah, Sig! Hey! How's the hospital?" Excited kong tanong. It's been a year since last kong nabalitaan ang tungkol sa hospital and I terribly miss it. It's been my other half for three years. At si Sig, a trusted friend, ang tumulong sa akin upang palaguin ito.
"Doing good. Better than last year. You should pay a visit, Trix. Matutuwa ka, seriously." I could imagine him smiling eye to eye while satimg that.
"Okay. I have to hang up now. Magpapahinga pa ako. Kagagaling ko lang sa Korea."
"Fine, then. See you soon, Trix." and he hung up.
Nakagagaan ng pakiramdam na malamang ayos ang itinayo kong ospital kahit na napabayaab ko ito kay Sig ng isang taon. I always knew he could do more than expected.
Pagbalik ko sa sala nasa Nick na ang pinapanood nila. Tawa sila ng tawa sa pinapanood nilang Upin and Ipin. Anong nakakatawa? =_=
Pero napatawa rin ako nang gayahin nila ang pagsasalita ng magkapatid.
Ako naman ung isa nilang kapatid na babae xD
Tawa kami ng tawa hanggang matapos ang palabas.
May tumawag sa landline ni Mariel kaya sinagot niya. Mommy niya pala.
Padabog na bumalik si Mariel at sumalampak sa couch.
"Nakakainis. Pinipilit na naman nila sa akin ung kompanya. Eh sa ayaw ko nga eh? Ano bang mahirap intindihin doon?!"Mariel
Yeah. May sarili silang kompanya pero ayaw imanage ni Mariel. Ewan ko ba kung bakit. Pero kung ako din ayaw ko syang pakawalan. Kasi ang talino niya eh ^o^
"You know what? Kailangan mo na sigurong pumunta doon. Face your own personal matters kasi kahit ns psgtaguan mo yan, hindi pa rin mawawala at maalis na kailangan mo yang harapin whatever happens."-ako. Kahit naman na ayaw ko siyang pakawalan, as a friend kailangan niya pa ring bumalik sa bahay nila.
"*roll eyes* Nagsalita ang nagtatago."-Mariel
Ouch. Tameme ako dun. Oo nga naman. Napagsasabihan ko sila pero ung sarili ko hindi.
"*pout* Payong kaibigan naman eh."-ako
"Tsssss. Itigil niyo nga yan. Mariel, tama ung sinabi ni Trix. And Trix, same goes with you. Come on. Punta tayong mall. Kulang mga gamit ko eh." -Miku. Waaaw. Minsan talaga may gamit din ang pagiging open-minded niya sa mga ganitong bagay xD sa opisina lang kasi at business yan ganyan eh.
Lumabas na kami at pumunta sa pinakamalapit na SM, ang SM Taguig.
Sa totoo lang, iniiwasan kong pumunta sa lugar na ito. Hindi kasi alam ng dalawa kung anong meron dio eh. Pero kung alam lang nila, hinding-hindi nila ako ilalapit sa lugar na tulad nito, lugar kung saan may alaaala ako kasama si Marc.
Pagkatapak na pagkatapak ko sa loob, I felt emptiness. Napapangiti ako kapag napapadpad ako sa lugar na ito.
I can't help thinking about him. Dito sa lugar na ito, dito ko unang nakilala si Marc.
*Flashback*
"Hey, Miku. Andito ako sa hyper. Bakit"-tanong ko sa kanya over the phone habang nasa meat section ako. Nawalan ng stock ung condo ko so here I am.
"Trix, tumawag si Sig. Tinatanong niya kung anong oras ka daw babalik doon."-Miku
"Tell him mga hapon na siguro. Mag-gogrocery pa ako."sabay kuha ng pitong supot ng meat.
I checked my cart kung ano pang kulang. Wala naman na. Kaya tinulak ko na ulit dahilan para mabangga ung taong nasa harapan ko. Nabitawan pa niya ung hawak-hawak niyang junk foods. Nakuuu fail ako >_
"Sorry. Sorry. I didn't mean to bump at you."-Sabi ko sabay tulong sa kanya sa pagpulot sa mga nahulog niya. Ayos ah? Hinahawakan lang niya ang ganito karaming pagkain?
"No. It's okay. Really."-sabi ng lalaking nakabangga ko.
"No. Sorry. If you want you can share my cart."
"No. I told you it's okay."
"No. I insist." We argued hanggang sa nag-give in na siya.
"Gusto mo lang ata ng magtutulak sa cart mo eh?"-Marc. Yeah alam ko na ang name niya. Alam na rin niya ang akin.
"Oo eh. Ang bigat kasi."-Pabiro kong sabi na ikinatawa niya pero hindiasyadong malakas. Andito kami ngayon sa may mga sweets. Pansin ko lang, mahilig siya sa mga unhealthy foods.
"Women. Ginagawa niyong alalay ang mga gwapong lalaki."-Sabi niya na umi-iling.
"Men. Hilig niyong paglaruan ang mga magagandang babae."
Liningon niya ako with a questioning look. "Ang lapit naman ng sagot mo?"
"Oh edi gawin mong malayo."Pilosopo kong pagsagot. Non-sense na ang pinag-uusapan namin pero we're enjoying each other's company.
Namili na lang kami ng tahimik. Lagay siya ng lagay ng mga chocolate sa cart hanggang sa 1/4 na ng cart ay chocolate.
"Woah. Stop. Sayo yang mga yan?"-Hindi ko napigilang itanong. He nodded habang walang humpay ang paglalagay niya ng sweets.
"Stop. It's unhealthy. Masyadong marami." Kumunot ang noo niya pero ngumiti.
"Tell me. What's healthy?" Amused niyang tanong.
"Vegies. Let's go."At iginiya ko siya sa vegetable section. Habang namimili ako ay sumusunod lang siya sa akin.
Naenjoy ko masyado ang bumili kaya hindi ko namalayang wala na pala siya sa tabi ko. Luminga linga ako pero hindi ko siya makita so I just stood there, tapping my left fingers to my right arm. And there he came.
"I thought you escaped me." Nakangiti niyang puna.
"I was just thinking about it haven't you came." Sagot ko.
"Ilagay mo na yan dito." Patukoy niya sa mga hawak ko. So I did.
He held my hand while we walked to the counter. Ang dahilan nya, para hindi daw ako mawala.
"Bagay po kayo ni Ma'am,Sir."-Nakangiting puna ng cashier sa amin. Hindi pa rin kasi binibitawan ni Marc ung kamay ko.
"Alam ko." Nakangiting sabi niya, I had goosebumps when he said that. High school lang?
"Hindi ko naman alam lutuin ito."
Reklamo ni Marc, tinutukoy niya ang mga gulay.
"Edi ipagluluto kita." Unconscious kong sagot kasi hawak niya pa rin ang kamay ko kahit na andito kami ngayon sa pilahan ng Mcdo.
"Talaga?"Naka-smirk niyang tanong.
"What?"Tanong ko.
"Ipagluluto mo ako?"Balik tanong niya.
"Ayoko. May maid ka naman."
"Wala. Sige na ikaw na lang kasi." Pangungulit niya. Kinulit niya ako ng kinulit hanggang sa pumayag na rin ako kasi kami na ang susunod na oorder.
Habang kumakain, nagkukwentuhan kami about sa kung ano kami.
Ang gaan niyang kausap. Masarap siyang kasama. Kaya siguro palagay ang loob ko sa kanya.
Nagkwentuhan kami hanggang sa kailangan na naming maghiwalay and promise, I felt lonely about the thought. I don't know why but I didn't bother knowing.
He took my phone number and He gave his. Nagpaalam na siya sa akin kaya pumunta na rin ako sa kotse ko.
That night, tumawag agad siya sa akin.
*end of flashback*
"Lianna Matrix Eigenman."-untag sa akin ni Mariel.
"Lutang ka." Sabi ni Miku.
"May naalala lang. Tara?" Pagwawala ko sa usapan.
"Hyper tayo. Wala na palang stock sa condo ko." Miku, sabay lakad papuntang hypermarket.
I got nervous at the thought. Deja vú?
************************
Sorry for the long wait. Sa totoo lang nilagnat ako eh kaya hindi ako nakapag-update.
Every Friday ang update ng Not Enough pero sabi ko nga nagkasakit ako kaya hindi ko naupdate ^o^ Pero hindi constant XD Basta. Basahin niyo na lang every update.