Chapter 7:Sharia Pedredo:12 Midnight Memory Disorder
Sharia's PoV
I can't still believe it, yung lalaking nasa panaginip ko nagkatotoo. No! Maybe I'm still dreaming. Wake up Sharia!
"So sharia you're saying that Miguel, the transferee was the man you dreamed kanina?"
"Yes! Chesca,you're correct. Siya nga iyon. Hindi nga ako makapaniwala eh"
"Adik ka bess? Ilang galon ng alcohol yung nainom mo at ganyang ka kagaga magisip. Duh! Dreams will never come true!"
"Basta napanaginipan ko siya at ngayon totoo na siya. Huwag na nating isipin iyon. Alis na nga tayo" Tumayo ako sa pagkakaupo ko sa bench. Napahawak ako kay Chesca nang bigla akong makaramdam ng pagkahilo. Oh gosh. I've been feeling dizzy for months na. I sometimes feel nausea and even vomit. What the hell is happening to me? I guess I must consult a doctor right away.
"Okay kalang?"
"Yes, okay lang ako. Tara punta na tayo sa room."
Pagdating ko sa room nakita ko si Miguel na natutulog. Dahan dahan akong umupo sa tabi niya since magkatabi kami. Nung malapit na ako,bigla ko siyang nasiko.
"Ano ba! Can't you see that someone is sleeping? You freak!"nagulat ako sa pagsigaw ni Miguel. Grabi siya ang Harsh! Kung gaano siya kabait sa pangaginip ko, ganoon naman ka pangit ugali niya sa totoong buhay. Totoo nga yung kasabihan, kabaliktaran yung napapanaginiapan mo. Cause my dream is a nightmare in reality.
"Sorry! Hindi ko naman sinasadya na masiko ka. Tsaka paaralan po ito, hindi bahay niyo na pwede kang matulog" sabi ko at tinarayan ko siya.
"Hiyang hiya naman ako sayo. Bakit? Hindi ka natutulog dito sa room. Naabutan nga rin kitang natutulog. At nalaman kopang nanaginip ka raw tungkol sa akin?Bakit ang gwapo ko ba doon? Hinalikan ba kita?"bigla akong namula sa galit at kahihiyan dahil sa sinabi niya.
"Goodafternoon class!" bago paman ako makapagsalita biglang dumating yung prof namin. Tiningnan ko nalang si Miguel nang masama. Naku naman ang sarap niyang patayin.
"So, I'm here today to assign student that will perform for the upcoming Mercurians Day next month. So your section is assigned to make a role play. Now, I will assign the characters" Bakit parang kinakabahan ako?
"For the male lead character Mr. Miguel will portray it." Well, I'm not surprise, since gwapo itong hinayupak nato.
"For the female lead character Ms.
.
.
.
.
.
.
Lorraine will portray it" I knew it!
Alam kong si Lorraine yung mapipili. There's is no point denying that she is beautiful and smart.
Why am I disappointed?
Bakit ako nanghihinayang na hindi ako yung napili?
Gosh!
What is happening to me?
"Nahopia kano Ms.Freak. Tulog ka nalang, baka doon mapanaginipan mo kong kapartner sa role play" Naginit yung ulo ko sa mga sinabi niya. Ano bang nangyari sa man of my dreams ko? Bakit naging Beast?
"Asa ka!" inis kong ani.
"I will be giving you the whole period for you to practice. Just approach me, if there's any problem, okay?" bilin ni Ma'am bago umalis.
Pumunta narin kami sa Theater Hall para magpractice. I will portray the female lead's bestfriend. Dahil sa role ko kaya panay tukso si Miguel sakin. Habang nasa kalagitnaan ng practice bigla nalang natumba si Lorraine.
"Are you okay Lorraine?" nagaalalang tanong ni Miguel.
"Kaya mo bang tumayo?" pahabol pa niya. Aba itong si gago ang bait bait kay Lorraine, samantala sakin pararing kumukulo yung dugo.
"Yes, kaya ko." Pinilit niyang tumayo pero natumba lang siya. She was assisted by the boys to go to the clinic. Bigla namang dumating si Ma'am nang malaman niya ang nangyari.
"Dahil sa naging aksidente kanina. We will choose another female lead and that will be you!"sabi ni Ma'am sabay turo sa akin. I froze for a while. Ano bang nasinghot ni maam at naisipan niyang ako ang gawing bida?
"Ako?"tanong ko na puno ng pagtataka.
"Is there something wrong Ms. Pedredo?"umiling nalang ako. Umalis na si Ma'am at biglang tumabi sa akin si Miguel.
"Mukhang ang saya mo Ms. Freak. Plinano mo iyon noh? Patay na patay ka talaga sa akin. Tara na practice na tayo!"
"Ang feeling mo ha! Ang sarap mong patayin."
"Huwag kanang maginarte diyan. Bilisan mo, may pupuntahan pa ako." Nagsimula na nga kaming magpraktis syempre puno ng asaran yung praktis namin. Gago talaga itong si Miguel. I can't stand being with him even for a minute. Ginawa namin yung scene kung saan mabubungo ko siya at tutulungan niya ako sa mga gamit ko. Katulad ng mga nangyayari sa teleserye.
When I was doing the scene, biglang nahulog yung dala ko. Dahilan upang madapa ako at matangay si Miguel. How careless of you Sharia! Sa demonyo pa talagang ito ka umimbabaw.
Sobrang lapit ng mukha ko sa kaniya. I can't take this anymore! Ang gwapo gwapo niya. His brown eyes, his rosy cheeks and his reddish lips. He's almost perfect. But---He will never be perfect dahil ang sama ng ugali niya.
"Hoy Ms. Freak! Mukhang nasasayahan ka. Tayo!" As if naman gusto ko. Well, slight leng nemen. HAHAHAHAHA
"Oo na Mr. Nightmare. Tatayo na po" Hinawakan ko yung chair na nasa tabi namin, para makatayo ako. My hand slipped and i accidentally kiss him.
Oh my fcking sht!
My first kiss is gone!
My virgin lips!
Namula ako at mabilis na tumayo. Then, I realize na lahat sila nakatingin samin. Yung gago nakangisi pa na halatang nangaasar. Mabilis akong tumakbo papalabas sa Theather Hell dahil sa hiya.
The heck!
Sharia pinahiya mo na naman sarili mo. Mabilis akong umuwi. I took a deep sigh nang makarating na ako sa apartment ko. Inilapag ko ang gamit ko and I pin the script in the board infront of my bed.
My Memory Board.
Why do I call it memory board?
Dito ko kasi nilalagay lahat ng mahahalagang bagay kahit yung name ng friends ko.
Bakit? Kasi I am diagnosed with 12 Midnight Memory Disorder. It means lahat ng nangyayari sa akin the whole day, lahat sila nawawala when 12 midnight strikes. Parang Cinderella lang, na all went back to normal when 12 midnight strikes.
I can't even recognize my friends when i woke up. Kaya nandyan yung memory board, para maalala ko lahat. And I hope makalimutan ko yung nangyari kanina. I think this is the advantage of my disorder. I can forget things or memories that i don't want.
Kagaya ng nangyari kanina at 1 month ago. I think it was the hardest part of my life. I was diagnose having pancreatic cancer at may taning narin buhay ko. I will only live for 5 months and my 1st month is over. I only have 4 months left to live. Ayaw kong umiyak, dahil ano namang magagawa ng pag iyak ko.
Mawawala ba nito ang sakit ko? No! Hindi diba? So gagawin ko nalang ang lahat ng gusto ko, right? Tiningnan ko kung anong oras na, kasi gusto ko ng makalimutan yung nangyari kanina. I don't want to remember that. I lay in my bed and slowly close my eyes.
I woke up and stare at the board to refresh my memory. I was shock nang mapansing naalala ko lahat ng nangyari sa akin kahapon. Why is this happening?Bakit ko naaalala lahat ng nangyari kahapon? Every little bit of detail na nangyari kahapon. I clearly remember it. Normally, pagkagising ko sasakit yung ulo. Then magiging blangko yung utak ko. After that, when I look at the board, marerefresh na yung memories ko. Pero, today I feel different. Bakit naalala ko lahat ng details na nangyari sa akin kahapon?
Is this because of that KISS?
©introvert_wizard
Follow me on my social media accounts:
Facebook: Timothy Jeon
Twitter: @timothyjeon23
My other Wattpad Account: @introvert_wizard