__👑__
‘Beg for Pardon’
Gaea Evergreen
“Hey! Gaea! How’s life? You seems like a walking ghost.” Napaangat ako ng tingin at bumungad sa aking paningin ang Prinsepeng ngayon ay nasa aking harapan nang ito’y bigla na lamang humarang sa aking dinaraanan. Ke- aga aga nambubulabog na naman ang hinayupak na ’to.
“Leave me alone.” Saad ko at binangga ang balikat nito. “I did leave you alone, for two days.” Apela nito. Oo, napansin ko iyon, pero sadyang naiirita parin ang aking ulo sa mga taong nasa paligid ko. Kung hindi nga dahil sa dalawang araw na linubayan niya ako ay hindi ako makakapag- isip ng maayos.
“O pwes! Lubayan mo ulit ako.” Prangka kong wika, habang naiiritang nakatingin sa mga studyanteng nakatingin rin sa gawi namin. ’Wag nila akong titignan ng ganyan, at uunahan ko silang bugahan ng apoy.
“Just tell me your problems!”
“Hibang ka ba? Bakit ko naman sasabihin saiyo? You won’t understand, by the way!” Sigaw ko sa harapan ng kaniyang mukha. Inis ko naman siyang tinalikuran. Wala na akong pake- alam kung nanghimasok man ako sa nararamdaman niya. Wala pa sa kalingkingan yung poot at inis ko sa mga magulang niya! Tsk.
“Oh really? I wont understand?” Napatigil ako sa paglalakad nang bigla na lamang siyang magsalita. At idiin ang sinabi nito. Seryoso ko naman siyang binalingan ng tingin, pero ako’y natuod sa aking kinatatayuan nang may mapansin ako sa mga mata nito. Inis at lungkot.
“Ye- ah y-ou—”
“Why did I fuckin’ hugged you the time you cried? Huh? Because I dont understand? Why did I leave you alone for that freakin’ two days? And why did I followed a command from a normal girl like you? Huh! Because, Bullshit! I do understand your situation!” Napaawang ako ng labi dahil sa sinabi nito. He just burst. Nakatitig lamang ako sakaniya dahil sa wala akong masabi. I can’t barely uttur anyword. I think I push too hard.
“Im s—”
“Don’t say it, you won’t care anyway.” Nakayuko nitong saad, at dahan- dahang tumalikod bago tuluyang naglakad. Napalunok ako ng laway habang siya’y pinagmamasdang lumakad papalayo.
And now! I need to fix this! Shit.
Wala akong ginawa sa buong maghapon kundi ang humalumbaba sa taas ng desk ko. Sasabog na talaga ang ulo ko kapag pilit ko pang ipagsisiksikan sa aking utak yung mga inaaral namin. Napatingin naman ako sa kalangitan at napansing hapon na. Hindi ko man lang namamalayan na hapon na pala, nalipasan narin ako ng gutom.
“Class dismissed.” Paalam ng subject teacher namin nang tumunog ang kampanilya ng hall na ang ibig sabihin ay uwian na. Bagot na bagot ko namang hinila ang aking bag, pero ako’y napatigil nang tumapat ang aking paningin sa upuan ng Prinsepe. Wala siya buong mag- hapon.
Napakamot ako sa aking ulo, at bagsak- balikat na tumungo papalabas sa pintuan. Ang hirap naman ng sitwasyon ko, kabi- kabilaan ang mga problema. Ni wala na nga akong oras para magpahinga.
“Uy! Gaea!” Masayang bati ni Yttrio pero siya’y aking linagpasan lamang at nagtuloy- tuloy sa karwahe. Ini- apak ko ang aking paa sa hagdan ng karwahe pero ako’y natigilan nang tumama ang aking mata sa isang tao. Ang prinsepe. Napalunok kaagad ako nang mapansing nakatingin rin ito saakin. Kaagad naman akong umiwas ng tingin at umiling- iling. This feels awkward.
Hanggang sa kami’y makarating sa Palasyo ay ni isang bibig ay walang umawang saamin. Nagtatakha talaga ako, ganito naman kami palagi pero bakit parang mas nakakailang ngayon at hindi ka talaga mapapakali?
“Hoy! Abnoy, alam mo ba kung paano sumuyo ng isang tao?” Tanong ko sakaniya habang kami’y kumakain sa hapag kainan. Napansin ko naman siyang natigilan, bago siya tumingin saakin. “Hmm.. mayroon.” Nakatingin sa taas nitong saad na tila may iniisip.
“Ano naman iyon?”
“Hmm.. Ah! Wala nakalimutan ko na.” Sinamaan ko naman siya ng tingin ako dahil sa pambabawi nito sa kaniyang sasabihin. Nubayan! ’Kala ko may matino itong isa- suggest yun pala, pinaasa niya lang ako.
“Wala ba talaga?” Naniniguradong tanong ko sakaniya habang inusisa ang kaniyang mukha. “Wa— ouch!” Daing niya nang paluin ko ang kaniyang ulo ng kutsara.
“Bakit ba— Wait! Alam kona!” Tila engot nitong saad habang nakaturo pa ang kaniyang daliri sa taas. Tinignan ko naman siya habang nakangiti.
“Ang pagsuyo ay parang panliligaw.” Nakangiti nitong wika, kaya kaagad kong nai- urong ang aking mukha. “Nako naman abnoy! Panliligaw? Talaga?” Nakangiwing wika ko sakaniya.
“Halangan naman bigyan ko siya ng bulaklak, ke- lalaki niyang tao.” Tanong ko sakaniya.
“Tumpak!” Pitik niya sa harapan ng aking mukha.
“I will not going to do it.”
“I can’t believe I’m doing this.” Kagat labing wika ko habang nakatingin sa mahabang pasilyo. Nakayuko lamang ako habang ako’y naglalakad. Sino bang hindi yuyuko sa kahihiyan noh, kung ang babae pa mismo ang magbibigay ng bulaklak.
Ngayon palang ay kinakain na ako ng hiya, paano pa kaya mamaya? Mas lalo naman akong yumukod nang marinig ang mga bulungan at hagikgikan ng mga tao sa paligid.
Fuck! Kailangan ko talagang tyumepo na kung saan walang katao- tao.
“Ano namang pakulo ito?” Napa- angat ako ng tingin nang may magsalitang higad sa aking harapan. “Wala.” Sagot ko at lalagpasan na sana siya nang hawakan niya ang aking balikat.
“Please, this is an old school. Bullying? Really, are you a kid?” Nakataas kilay na tanong ko sakaniya, pero napalunok ako nang mapansing nakataas rin ang kilay nito saakin.
“Are you a boy?” I just sighed as I controlled my temper. I can’t go far if I’ll argue with this bunch of girls.
“Kid, then.” Wika ko at kaagad na kumaripas ng takbo papalayo sakanila. “Follow her!” Malakas na utos nito sa mga utusan niya, kaya mas binilisan ko ang aking takbo nang marinig ang mga takong ng sandals nilang sumusunod saakin.
Hutangina talagang kamalasang ito!
“Got you!” Sigaw ng isa kasunod nu’n ang pagbangga nito sa aking likuran, dahilan para mawalan ako ng balanse. “Kyahh!” Sigaw ko nang maramdaman ko ang pagbagsak ng aking katawan sa sahig. Napatingin ako sa aking kamay ngunit nanlaki kaagad ang aking mga mata nang mapansing nawawala ang hawak kong bulaklak.
“Yung bulaklak ko, asan na?!” Hysterical kong tanong. “Flowers do fly.” Kaagad akong napatingala nang sabihin iyon ng pesteng nakadagan saakin. At ayon nga nasa taas ito. Sinundan ko ng tingin ang bulaklak hanggang sa ito’y mahulog.
Pero nanlaki ang aking mga mata nang may taong nakasalo rito. Napatingin naman ako sakaniya at hindi ko maiwasang mapalunok.
“Ang prinsepe!” tili ng kung sino.
Tama! Ang prinsepe ang nakasalo noon. Napansin ko namang bumaba ang tingin nito saakin kaya ako’y napangiti ng pilit.
“Uhmm.. flowers for you?” Sapilitang ngiti ko sakaniya, pero ako’y napatigil sa pag- ngiti nang ito’y kaniyang ihagis sa sahig kasunod nito ang pag- apak niya rito, bago siya tuluyang umalis.
Tila may anesthesia namang tumurok saakin dahil parang namamanhid ang buo kong pagkatao. Hindi ko narin napansin ang mga tawanan ng mga studyante dahil sa wasak na wasak na halaman lang ang aking pokus. Ganito pala ang feeling ng hindi ka pinapansin, tapos wala pa siyang pake sa effort mo.
Ang sakit na nga ng katawan ko, ang sakit rin ng puso ko.
Napakurap- kurap ako habang nakatingin sa taas nang muntikan ng mahulog ang isang patak ng aking luha galing sa aking mata.
“Leave her alone, now. I think we already dumped her.” Napayuko naman ako ng ulo nang sabihin iyon ni Ms. President. Ba’t ba kailangan kong maramdamang paulit- ulit ang sakit ng hindi pinapansin at iniiwasan?
Bagsak- balikat akong naglakad patungo sa aking silid habang iniisip parin ang ginawa ng prinsepe saakin. Nang ako’y makapasok ay kaagad na tumahimik ang buong paligid, pero kasunod ring iyon ay ang paghalakhak nila ng malakas. Napabaling ako sa Prinsepe nang maramdamang nakatingin ito saakin. At tama nga ang hinala ko. Agad ko namang iniiwas ang aking paningin sa seryoso nitong mga mata at kaagad na umupo sa kaniyang tabi.
Nagsimula na ang unang klase namin sa umaga pero hanggang ngayon ay hindi parin ako mapakali. Napasulyap ako sa prinsepe pero ako’y kaagad rin napailing. Gustong- gusto ko na talagang mapatawad niya ako. Kasi pag pinatagal niya pa ito mas mapapahiya ako.
‘Ang pagsuyo ay parang panliligaw.’
Napahinga ako ng malalim, at kaagad na pumunit ng isang pahina sa aking notebook, at kaagad na nagsulat ng dalawang salita roon.
Im sorry.
At kaagad itong ibinigay sakaniya, napakagat naman ako ng labi nang ito’y kunin niya. Ho! Akala ko pati iyon ay iiwasan niya. “Aw.” Napahawak ako sa aking noo nang may bumato saakin. Kinuha ko naman ito at kaagad na binuklat.
Pero nagsisi akong binuksan iyon.
I don’t care.
Hell hurts.
Binuksan ko ang aking locker at kinuha roon ang aking mga gamit, pero ako’y napatingin sa paanan ko nang maramdamang may nahulog mula roon, na tila nagmula sa isa sa mga libro ko. Kinuha ko naman ito at nakita ang telang may simbolong araw.
Oo nga pala.
Nai- untog ko ang aking ulo sa gilid ng aking locker ng maalala na naman ang problema ko, bago itong pesteng pagsuyo ko.
Ini- angat ko ang aking ulo at bumungad saakin ang bulaklak na inapak- apakan lang kanina ni Prinsepe Uno. Napa- arko naman ang aking labi dahil sa kalungkutan. How can I please him?
Matapos kong maayos ang aking mga gamit sa loob ng aking bag ay kaagad ko itong isinukbit. At tumungo sa susunod kong klase. Ngunit umatras kaagad ang aking paa sa paglalakad ng ilang dangkal nalang ang layo namin sa silid ko.
Hmm, huwag nalang.
Napahinga ako ng malalim bago tumalikod at umalis roon. Imbes na sa room ako nagtumungo ay napag- isipan kung pumunta sa likuran ng paaralang ito na kung saan may mamawak na lawa. Nang ako’y makarating roon ay kaagad akong naupo sa isa sa mga benches ng lugar.
Inilabas ko sa aking bulsa ang telang pagmamay- ari ng pumatay sa mga magulang ko, at ito’y pinakatitigan ng maayos. Napakakapagtakha lang talaga dahil ganitong- ganito rin ang simbolo ng librong nakuha ko sa shop ni Ms. Miracle. Ano naman kayang konekto ng simbolong ito sa blankong librong iyon. Iniipit ko ang telang ito sa isang libro bago ito ibalik sa aking bag.
I sighed, and stared at the twinkling and dancing lake infront of me. As it’s aqua blue water shines through the sun. Napahalumbaba naman ako habang titig na titig rito, hanggang sa dumilim ang aking paningin.
“Hey, flower! Look at that!” Napatingin ako sa babaeng nagsalita at napaawang ang aking labi nang makita kung sino ito.
“M..om.” Nauutal kong saad habang naluluhang nakatingin sakaniya. Pag nakikita ko siya para lang akong nananalamin, dahil parehong- pareho kami ng itsura.
“Yes, flower! Tignan mo ang mundo, isang paraiso!” Wika niya habang ikinukumpas niya ang kaniyang kamay sa malayo, napatingin naman ako rito at sumalubong sa aking paningin ang magandang tanawin. Napangiti naman ako habang inaamoy ang halimuyak ng mga bulaklak na namumulaklak sa malawak na plantasyon.
“Ouch!” Daing ko nang maramdaman ang mainit na pagtama ng araw sa aking mukha. Napasulyap ako sa araw pero napapikit ako ng mata nang mas lumiwanag ang sinag nito.
“Hahaha!” Napabaling ako sa aking tabi, at halos malagutan ako ng aking hininga dahil sa aking nakikita. My mom, but in a weird smiling face.
“Don’t be decieve or you can be killed! Haha!” Kasunod nun ang paglusaw niya sa aking harapan. Napatingin naman ako sa aking kamay at napaawang ng labi nang mapansing pati ako ay nagsisimula naring malusaw.
“Ahhhh!” Tili ko.
“Bitch!”
“Aw!” Tila natigalgal ang aking kaluluwa nang maramdaman ang malakas na sampal na dumapo sa aking mukha. Tumingin ako sa pesteng sumampal saakin at bumungad sa aking paningin si Ms. President. Napa- irap naman ako dahil rito.
“Ano na naman bang kailangan niyo?!” Naiinis kong saad at the same time ay nagpapasalamat dahil sa ginising nila ako doon sa bangungot.
“You! Don’t shout at me, bitch!” Duro nito sa aking mukha, kaya kaagad namang akong napatingin sa daliri niya at walang ano- ano ay iwinaksi ito, bago tumayo at kinuha ang aking bag.
“Hey!” Gulat kong sigaw nang bigla na lamang may humablot sa aking bag dahilan para mapaharap ulit ako sa mukha ni Ms. President. Ano na naman ba kasing kailangan ng mga ito? Diba nila alam na papalalim na ang hapon?
“Give me my bag!” I shouted, but she mocked me. At tumayo sa aking harapan dahilan para ako’y mapaatras, ang tangkad niya kaya.
“Give you your bag?” Nang- iinis nitong tanong kaya ako’y napatango. “Ow, what a cute puppy.” She said patting my head, making me face her.
“Puppy! Fetch!” Utos nito, kasunod nito ang pagbato nito sa aking bag sa malayo. Pero nanlaki at napaawang ang aking mata at bibig nang ito’y lumanding sa lawa. At tuluyang lumubog.
“Hindi!” Sigaw ko, kasunod nito ang pagkaripas ko ng takbo papunta sa lawa. Narinig ko pa nga ang tawanan ng mga maldita pero hindi ko na lamang iyon pinansin at pinagpatuloy sa pagtakbo. Nanduon ang mga importante kong kagamitan, hindi dapat iyon mawala.
I crossed my fingers, before jumping in. Hindi ako marunong lumangoy, medyo lang. Sumisid ako sa kailaliman nito habang pilit iminumulat ang aking mga mata, pero hindi ko makita ang pigura ng aking bag lalo pa’t madilim sa loob nito, kasi wala na ang araw na nagpapaliwanag rito.
“Nasaan ka na ba!” Sigaw ko nang mai- ahon ko ang aking ulo sa tubigan, habang ikinakapa ang aking kamay sa loob ng tubig.
Dito lang iyon lumubog, pero nasaan na iyon?
Sumagap ako ng hangin bago sumisid muli. Nanlaki kaagad ang aking mata nang makakita ng maitim sa aking harapan na medyo malayo sa aking pwesto. Baka iyon na ’yon!
Lumangoy ako papunta rito bago ito hawakan. “Aw!” Daing ko nang maramdaman ang pagkasugat ng aking kamay. Tangina! Matulis na bato lang pala. Hindi ko na lamang pinansin ang aking sugat at nagpatuloy sa paghahanap.
Ilang oras rin ang inabot ko sa paglangoy pero talagang wala akong mahagilap na bag. Ini- ahon ko ang aking mukha mula sa tubgi at napansing madilim na. Napakagat naman ako ng labi nang maramdaman ng aking mukha ang lamig ng gabi.
Iginala ko ang aking paningin sa buong katubigan at nanlaki ang aking mata ng mapansin ang medyo lumulutang na bagay papalayo sa aking pwesto. Pinakatitigan ko naman ito, kasunod nito ang pagtili ko sa saya.
Ang bag ko!
Kaagad naman akong lumangoy patungo rito habang naka- unat ang aking braso rito. Pero talagang sutil ang tadhana dahil mas lalo pa itong lumalayo, pag pinipilit kong lumapit rito. Inis ko namang inunahan ang aking bag at nang mapansing ito’y tumigil sa aking harapan ay kaagad ko itong hinablot at niyakap.
Nice you to be back!
“Hump!” Wika ko nang maramdamang wala apakan sa aking pwesto, kasunod nito ang paglubog ko sa tubigan.
Fudge! Ang lalim! Hindi abot ng aking binti.
Pinilit ko namang umahon pero mas lalo akong lumulubog pag- pinipilit kong isinisipa ang aking paa sa loob ng tubig. “Tu..long!” Nahihirapan kong saklolo kasunod nito ang pagpatak ng aking mga luha. At ang pagdamba ng nerbyos sa aking dibdib. Mas lalo namang bumuhos ang aking luha nang makita ang dilim ng tubig sa aking paningin.
I can’t breathe.
“Tu...long!” Pilit kong sigaw.
Hutangina tubig! Huwag mo na ’kong pahirapan!
Mas lalo akong napaiyak nang lumabo ang aking paningin, at ang dami ko naring naiinom na tubig, gayundin at kinakapusan na ako ng hininga.
“Fvck! Wake up!” Naimulat ko kaagad ang papahulog ng talukap ng aking mata dahil sa kamay na tumapik sa aking pisngi. Binalingan ko siya ng tingin at mas lalong akong napaiyak nang makita ko siya.
Ang prinsepe!
Iniligtas na naman niya ako.
Sisinghot- singhot ako hanggang sa kami’y makaahon. I covered my arms, when the winds embraces my body. Ang lamig! Napatingin ako sa aking harapan at hindi ko maiwasang mapangiti dahil sa ginawa niya, at gayundin ang pagsisi at lungkot dahil sa nasabi ko sakaniya kahapon.
“Uhm.. Paano mo pala alam na nanduon ako?” Pagbabasag ko sa katahimikang namamayani sa aming pagitan. Napalunok at napatango naman ako nang hindi man lang siya magsalita. Tinitigan ko na lamang ang kaniyang likuran habang kami’y naglalakad.
Napahinga naman ako ng malalim at nag- isip ng pwedeng gawin para ako’y kaniyang mapatawad. “Ah, salamat nga pala.” Wika ko habang nakangiti pero alam kung hindi niya iyon makikita dahil siya’y nakatalikod saakin. Napabuntong- hininga ako nang hindi ulit siya umimik.
Ito na lang ang huling pag- asa ko para humingi ng tawad sakaniya! Itong oras na ito! Itong lugar na ito!
I won’t waste this chance.
Huminga muna ako ng malalim, at kaagad na lumakad papunta sa kaniyang direksyon. At ginawa ang naiisip kong gawin.
I encircled my arms on his waist, and hugged him.
Napangiti naman ako nang mapansing natigilan siya dahil sa ginawa ko. I rested my head on his back and started speaking.
“Hindi ko naman sinasadyang masabi ang lahat ng iyon eh, pagod na pagod lang talaga ako sa pag- iisip. Kaya hindi ako makapag- isip ng maayos. Huwag ka ng mainis saakin, hindi na talaga kita papaki- alam! Promise, basta patawarin mo lang ako!” Pagmamakaawa ko at mas lalong hinigpitan ang yakap ko sakaniya. Mainit kasi eh! Hihi!
A smiled formed on my lips, when I heard him exhaled. “If you promise, then I forgive you.” Wika nito kaya napa- impit ako ng tili.
“Yes!” Sigaw ko.
Bati na kami ng Prinsepe! Woah!
“Wait! You’re bleeding!” Napatigil naman ako sa pagsasaya nang hilain niya ang aking kamay kaya sinilip ko naman ang aking kamay na nasugatan kanina. “Ah, wala yan, nasugatan kanina.” Turan ko.
“We need to cure that.” At kaagad niyang hinila ang kabila kong kamay.
Malas naman nung sugat! Ang ganda na ng pwesto ko kanina eh! Tsk.
Pero atleast, holding hands! Harot.
“Aray! Huwag mo namang ilagay lahat! Gusto mo bang palitan ng alcohol yung dugo ko?” Singhal ko sa Prinsepe nang ibukbuk niya sa aking palad ang kalahati ng alcohol. Buti na lamang at hindi ako duwag kaya hindi ako naglulupasay sa sakit sa sahig.
“I don’t know how to use medicals, okay?” Nakataas kilay nitong saad kaya napa- irap nalang ako ng kaunti, bago ulit ibalik sakaniya ang aking tingin.
“I didn’t call you Uno, yet you’re there.”
“Heroes can sense danger.” Napabilog naman ang aking bibig dahil sa ‘haka- haka’ nito. Nahahanginan na naman siguro yung utak niya.
“Pfft. Kalukuhan.” Naiiling kong saad sakaniya. “You asked, I answered you’re the one who’s fooling around.” Iiling- iling rin nitong saad habang nakangisi. Natutop naman ako ng labi dahil sa ‘katotohanang’ sinabi nito. I am? Hehe.
“By the way? Why did you risk your life for that stupid bag?” Nakatinging tanong nito saakin. “Ahm..” Napakagat naman ako ng labi nang maalala ang sinabi nito no’ng isang araw.
‘I do understand.’
Napahinga naman ako ng malalim at kaagad na kinuha ang librong pinapatuyo ko sa ibabaw ng aking lamesa, at binuklat ito hanggang sa tumapat ito sa telang itinago ko.
“Ito.” Bago ko ito itapat sa kaniyang mukha.
“A symbol of a sun?”
“Yup, owned by the main suspect who killed my parents.” Naka- arkong labi ko bago ito ibalik sa loob ng libro.
“Oh? Is that why you’re so busy?”
“Oo, wala kasi akong makitang may kaparehas ng ganoong simbolo eh, kaya nahihirapan kong alamin kung sino.” Saad ko.
“Don’t worry you’ll find them soon.” He said, bandaging my hand.
I hope so.
But the dream bugs me.
Those words: Don’t be decieve or you can be killed, was said by three persons, namely, Live, Ms. miracle and my mother.
Ano naman kayang ibig sabihin nu’n?
Pero yung napanaginipan ko kani- kanina lang ang mas ikinapagtatakha ko.
A beauty of paradise.
But then messed with something demonic.
My eyes got wider for the thoughts blended in my mind.
It’s because of the sun.
____
(First 2k19)
Vote and comment
Sorry po kung ganiyan yung tagalog ko, paulit- ulit. Hindi po kasi tagalog lenggwahe ko.
-Arch-