*Jordan*
'Welkom, studenten van Blenkin Prep High School, oftewel de Blue Tigers,' horen we door de speakers. Onze school en alle ouders juichen. 'En welkom, studenten van Minniasett High School, oftewel de Night Howlers!' Nu juicht de andere kant van het gebouw.
'Vandaag is de wedstrijd waar iedereen op heeft gewacht. Deze twee teams hebben zich gestreden door de officiële Football High School Championship. We staan hier bij de finale. Het gelukkige team gaat naar huis met de beker, en mag zich kampioen noemen.' Gejuich.
'Zijn de Night Howlers kampioen? Dan winnen ze voor de 4de keer! Zijn de Blue Tigers kampioen? Dan winnen ze voor de 8ste keer, en voor de 5de keer op rij!' Nog harder gejuich.
'Dan wil ik nu geluid voor het uit-team, de Night Howlers!' Er word geschreeuwd en gejuicht en gegild aan de kant van de andere school. De cheerleaders staan op het veld, aan allebei de weerskanten, veilig achter de lijn.
Het team rent door de gang het veld op. Hun kleuren zijn grijs en wit, dat kon je ook zien aan de tribunes. Bij ons barst het van de blauw en goud.
Een applaus, terwijl de spelers op rij gaan staan. Hun namen worden één voor één opgenoemd, met hun rang erbij. De quarterback ziet er breed en gespierd uit, net bijna het zelfde formaat van Easton.
'Dan nu, wil ik dat jullie je allemaal laten horen voor de Blue Tigers!' galmt er. Ik denk dat ik doof word. Er word zo hard gejuicht dat ik mijn pompons op mijn oren zet. Daar ga ik morgen een suizende piep van krijgen, zo hard was het. Mayra, Val, Julina, Anthony gingen helemaal wild, hetzelfde geldt voor de rest.
We zwaaien allemaal met onze pompons, de tribunes gooien hun spandoek omhoog.
Ze lopen allemaal het veld op. Ik zie Calvin, Geoffrey, Luke, de jongen die zei dat ik een striptease hield vanochtend. Ze rennen allemaal op een rijtje naar buiten.
Als laatst komt hij. Hij heeft een volmaakte grijns op zijn gezicht. Zijn kostuum staat strak op zijn gespierde buik. Ik zie de cheerleaders van het andere team zwijmelen. Ik lieg als ik zeg dat ik ook niet opgewonden raak.
Ik draai me om naar mijn groep.
'Luister iedereen. We willen winnen, en dat kan alleen als de spelers goed aangemoedigd worden. En we willen natuurlijk beter zijn dan het andere team. Stunt één verplaatsen we met stunt drie. We beginnen simpel, en bouwen het op. Fuck het niet up.' We roepen onze yell op en gaan dan op positie staan.
De spelers staan voor elkaar. Het volkslied is gezongen, succes is toegewenst, helmen staan op.
Nu begint het echt.
Voordat ze bukken kijkt Easton naar me. Eventjes oogcontact. Ik kan niet wegkijken. Het glinsterende om zijn nek trekt dan mijn aandacht. Het is een gouden ketting.
Is dat... mijn ketting?
Ik kijk verward terug en wijs naar mijn nek. Hij begrijpt de hint. Het enige wat ik terug krijg is een welgemeende glimlach en knipoog.
Dan word de football gegooid.
Nog steeds verward trek ik mijn blik los. Hij draagt mijn ketting. Hoe en wanneer is hij in mijn kamer gekomen? Waarom?
De wedstrijd is begonnen. Er word gerend, getackeld, geschreeuwd, gegooid, gevangen.
Het enige wat ik doe is tussen de stunts door naar Easton kijken.
***
Kwartier pauze. Een paar gaan op de bench zitten, de rest naar de kleedkamer, waaronder Easton.
Het staat 6-6. Er zijn twee keer fieldgoals gemaakt bij beide teams. Ik weet niet meer wie een goal maakte, maar het was Easton niet.
Ik snak naar water. Snel ren ik naar de cheerleadersspot en drink snel uit mijn waterfles.
'Hey.' Nee. Ik ken die stem. Als ik op kijk, zie ik hem staan. Damian.
'Hoi.' zeg ik droog terug. 'Zodat je het even weet, het is uit tussen mij en Hope.' zegt hij plotseling.
'Oké. Zodat je het even weet, ik wil je nog steeds niet terug.' merk ik op. 'Ook nu het uit is met Easton?' Hij heeft zijn armen zelfverzekerd gevouwen.
'Hoe weet je dat?' Ik laat mijn waterfles vallen. 'Hope vertelde me dat. Zij en Easton hebben het van de week nog gedaan.'
Nee. Nee. Nee. Niet weer.
Mijn adem stokt. 'Ik geloof je niet.' zeg ik, met bevende stem. 'Vraag het haar zelf maar.' Met een ingenomen lachje loopt hij weg.
Woedend draai ik me om. Ik ben niet verdrietig. Ik ben razend. Op Hope en Easton. En op Wade en Lena. Nee, wacht, niet Lena. Zij wist van niks. Wade is zijn beste vriend, hij zou het weten als hij Hope had geneukt. Het enige wat hij heeft gedaan is valse hoop geven.
'Jordan? Gaat het? Het lijkt alsof je net een spook hebt gezien.' zegt Tyrra, een meisje uit het cheerleaderteam. Ik knik kort. 'Hoelang hebben we nog?' Ik probeer zo normaal mogelijk te klinken, maar de woede sijpelt door mijn woorden.
'Nog vier minuten. Weet je zeker dat er niets is?' Ze wrijft bezorgd over mijn bovenarm. 'Ja, bedankt. Alles is oké.'
Lena. Ik moet Lena zoeken.
Eerst zie ik haar nergens op het veld, of op de bench. Dan merk ik haar gekleurde haarlint op in het publiek.
Ze zit speels op Anthony's schoot, bij de rest. Ik spring over het hek en ren zo hard als ik kan de tribunes op.
'Lena.' Ze kijkt op, naar mij. Vrijwel direct glijdt ze van zijn schoot af. Met haar elleboog in mijn hand trek ik haar naar een rustige plek.
'Ik ben boos. Echt zo boos, dat ik niet meer mee kan doen met de act.' zeg ik kalm. 'Wát? Hoezo? Wat is er gebeurd?' Er ontstaat een diepe frons tussen haar wenkbrauwen. 'Easton en Hope hebben seks gehad.'
Haar ogen worden groot. 'No fucking way.' gaapt ze. Het enige wat ik doe is knikken.
'Oké, luister, Jordan. Jij gaat het veld op en je knalt die cheerleaderact. Laat Hope zien dat het je niet boeit. Of doe alsof. Easton knip je uit je leven. Hij heeft het afgesloten met jou.' Lena pakt me bij mijn schouders en schudt me lichtelijk door elkaar.
'Je bent een boss babe. Je hebt Easton niet nodig.' herinnert ze me. Ik ben bang dat als ik het veld op ga, ik Hope in haar haren vlieg.
Speakers gaan weer aan en we horen de commentator praten.
'Koop snel je hotdog, ga op je plek zitten, en doe je spandoek en schuimhandschoenen alvast omhoog, want we gaan door met de wedstrijd!' galmt er door het stadion.
Lena trekt me de trap af en duwt mijn pompons in mijn handen. Met een knipoog geeft ze me een zetje naar mijn positie.
Spelers komen weer het veld op. Cheerleaders zijn begonnen met cheeren. Publiek gaat verder met juichen.
De wedstrijd is officieel weer begonnen.
Nu komt de stunt dat ik de lucht in moet. Terwijl Darrell, de mannelijke cheerleader, me optilt, voel ik de handen van de andere cheerleaders onder mijn voeten.
Na een zwaai word ik de lucht ingegooid. Een perfecte twist. Nu verwacht ik dat ik word opgevangen, maar ik voel nog geen armen om mijn middel. De wind snijdt steeds sneller in mijn gezicht. Hope was degene die me op moest vangen, met Tyrra. Ik voel alleen Tyrra's handen.
Zo sterk is ze niet dat ze me alleen kan opvangen, en de rest is niet snel genoeg.
Jezus, ik val.
Met een klap voel ik het nepgras op mijn borst. Ik kan niet ademen. Ik denk dat mijn longen ingeklapt zijn. Moeizaam draai ik me om, op mijn rug.
Ik hoor geschrokken kreten, gegil. Alle cheerleaders staan boven me heen gebukt.
'Water, water.' piep ik. Ze rennen gelijk naar mijn waterfles en zetten hem aan mijn lippen. Met grote teugen drink ik het leeg. Door het frisse water door mijn slokdarm, beginnen mijn longen weer op gang te raken.
Ik stuntel overeind, op beide voeten. Pissig kijk ik naar Hope. Ze inspecteert haar nagels aandachtig. Bitch. Ik hoop dat ze haar doel heeft bereikt.
'Ik ga naar de kleedkamer. Alleen.' maak ik duidelijk. Iedereen knikt, waaronder Lena. Ik moet huilen. Janken. Ik kan niet de hele tijd met dit gevoel opgezadeld zitten.
Onderweg naar de meisjeskleedkamer, bijt ik op mijn tong om de tranen binnen te houden.
'Jordan.' Ik draai me direct om.
Easton staat daar, midden in de gang.