Εκείνη
"Αγάπη μου πώς πήγε η μέρα; Όντως κάθισες στο σπίτι τελικά, έτσι;"
Ο Alex είχε έρθει στο διαμέρισμά μου κατά το απογευματάκι, βρίσκοντάς με εντελώς εκτός από άποψη ψυχολογίας. Όμως δεν είχε φανεί να το παρατηρεί ακόμα. Έπεσε με φόρα στον καναπέ τεντώνοντας καλά το σώμα του.
"Ναι... Ναι δεν πήγα, ήμουν κουρασμένη. Ξύπνησα αργά και ύστερα έκανα δουλειές ρουτίνας."
"Μια χαρά," απάντησε και βολεύτηκε καλύτερα στη γωνία του καναπέ. "Κανένα νέο;"
"Ναι... Η αλήθεια είναι πως κάτι συνέβη σήμερα."
"Α, για πες να ακούσω," είπε με χαρά. Που και να 'ξερε ότι αυτό που είχα να του πω δεν ήταν για καλό. Κάθισα δίπλα του, γέρνοντας το σώμα μου προς τη μεριά του.
"Να σε ρωτήσω πρώτα κάτι... Συμμετέχεις σε καμία έρευνα;"
"Έρευνα;" ρώτησε έκπληκτος. "Τι είδους;"
"Δε ξέρω, γενικότερα μιλάω. Έρευνα που ίσως συνδέεται με το αντικείμενο της δουλειάς σου στην εταιρία ή έρευνα που να σχετίζεται με τη φωτογραφία."
"Όχι, δεν έχω καν χρόνο για κάτι τέτοιο... Από που ξεφύτρωσε όμως μια τέτοια εικασία;"
Αναστέναξα απαλά, χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από το δικό του. Προσπαθούσα να κοιτάξω πίσω από τα μάτια του, αν είχε αντιληφθεί πως ήξερα κάτι παραπάνω ή πως κάτι είχε συμβεί το οποίο θα έπρεπε να τον θορυβήσει μα όχι, δε φαινόταν να είχε ακόμα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Κοίταξα τα χέρια μου πριν αρχίσω να του εξηγώ. "Το μεσημεράκι είχα έναν επισκέπτη."
"Ποιον;"
"Τον πατέρα σου."
"Ποιον;!" ρώτησε με στόμφο και υψώνοντας τον τόνο της φωνής του. Σήκωσα το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω και όντως, φαινόταν υπερβολικά αναστατωμένος.
"Αυτό που άκουσες. Με επισκέφθηκε ο πατέρας σου."
"Ellie, αυτό που λες δεν είναι αστείο."
"Σου φαίνεται πως κάνω πλάκα; Μιλάω σοβαρά."
Σηκώθηκε απότομα από τον καναπέ και άρχισε να κόβει βόλτες μέσα στο σαλόνι. Είχε ταραχτεί πολύ και έως ένα βαθμό μπορούσα να καταλάβω. Όμως, γνωρίζοντας πως πολλά πράγματα παρέμεναν μυστήρια στη ζωή του, είχα συνειδητοποιήσει πως το πρόβλημα ήταν πολύ μεγαλύτερο από την απλή επίσκεψη του πατέρα του στο διαμέρισμά μου.
"Και τι διάολο ήθελε; Και πώς-"
"Μας ακολούθησε χθες, όταν με γύριζες πίσω. Ήθελε να με ρωτήσει ένα - δυο πράγματα για σένα -για μας, βασικά. Ανέφερε πως δεν ήθελε να μάθεις πως ήρθε μέχρι εδώ, όμως προφανώς και δε θα μπορούσα να σου κρύψω κάτι τέτοιο. Ήρθα σε πολύ δύσκολη θέση."
"Μάλιστα," απάντησε κοφτά και πήγε προς τις τζαμαρίες ώστε να αποφύγει το βλέμμα μου. "Τι σε ρώτησε;"
"Το ζητούμενο είναι τι μου κρύβεις, Alex," μπήκα αμέσως στο θέμα. "Το έχεις καταλάβει μάλλον πως η συζήτηση αυτή δε σηκώνει άλλη αναβολή, έτσι;"
"Είσαι με τα καλά σου;" με ρώτησε στα ξαφνικά, στρέφοντας και πάλι την προσοχή του προς τα μένα. "Ήρθε ο πατέρας μου απρόσκλητος στο σπίτι σου αφού μας παρακολούθησε πρώτα για να βρει που μένεις και δεν είναι αυτό το ζητούμενο;"
"Αν μου μιλούσες εξαρχής για όλα ή έστω για κάποια από τα προβλήματά σου, τώρα δε θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος," απάντησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.
"Δηλαδή εσύ δε θορυβήθηκες που εμφανίστηκε στα καλά του καθουμένου μπροστά σου για να σε ρωτήσει για μας;"
"Σαφώς, όμως αφού το σκέφτηκα καλύτερα, κατέληξα στο ότι αν εσύ μου είχες μιλήσει νωρίτερα για τα θέματα που έχεις μαζί του, γιατί είμαι πια πεπεισμένη πως το πρόβλημα είναι ο πατέρας σου αν όχι και αυτός, τώρα δε θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο -εσύ να είσαι τρομερά αναστατωμένος και γω φοβερά αμήχανη. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω, το καταλαβαίνεις; Βρισκόμουν και είμαι ακόμα σε άγνοια. Προσπάθησα να το παίξω ανήξερη ή ότι δεν καταλάβαινα τι ακριβώς με ρωτούσε όταν στην πραγματικότητα, αυτός είχε πάρει όλες τις απαντήσεις που ήθελε. Τι είναι όλο αυτό; Τι πρέπει να ξέρω και δε το κάνω; Μήπως ήρθε η ώρα να μου πεις ή ακόμα θεωρείς πως πρέπει να με έχεις στην απ 'έξω;"
Έμεινε ακίνητος στη θέση του να με κοιτάει. Δεν είχα ιδέα τι περνούσε από το μυαλό του όμως για πρώτη φορά, ήξερα ακριβώς τι περνούσε από το δικό μου: Ήθελα να μάθω την αλήθεια, διαφορετικά μπορεί και να έφευγα από αυτή τη σχέση επί τόπου. Σιχαινόμουν τα μυστικά και τις μυστήριες καταστάσεις.
Τελικά έτριψε με μανία το πρόσωπό του με τις δυο του παλάμες και αφού ηρέμησε, πλησίασε και κάθισε δίπλα μου. Φαινόταν αποφασισμένος και μου το επιβεβαίωσε όταν ξεκίνησε να μιλάει. "Θα σου πω τα πάντα. Εδώ που φτάσαμε δεν έχω άλλη επιλογή και το μόνο σίγουρο είναι πως δε θέλω να σε χάσω τώρα που σε βρήκα."
Ξεροκατάπια και προσπάθησα να μη χάσω την οπτική επαφή που είχαμε. Διστακτικά, κούνησα μια φορά το κεφάλι μου και βολεύτηκα καλύτερα στον καναπέ. "Λοιπόν, σε ακούω."