Εδώ στην γειτονία κυκλοφορεί ένας παππούλης που τα 'χει χαμένα και όλοι τον φωνάζουν τρελό. Είναι ο "τρελός της γειτονιάς μας". Όλη την χρονιά, όταν πήγαινα φροντιστήριο, είχε μάθει τις ώρες και 4.05 με περίμενε στην γωνία για να μου ευχηθεί καλό μάθημα. Το Πάσχα μάλιστα μου έφερε ένα κεράκι για να ανάψω στην εκκλησία. Μου το έδωσε και μου είπε «δεν θυμάμαι, αν έχω βαφτιστήρι, αλλά σου πήρα αυτό από την εκκλησία». Κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Πριν καμία εβδομάδα που ήμουν στην στάση και περίμενα απέναντι, άκουσα μια γνώριμη φωνή να φωνάζει «Περίμενε,περίμενε!». Γύρισα. Ήταν εκείνος. Του χαμογέλασα. Ήρθε και με αγκάλιασε. Με ρώτησε πως είμαι, πως πάει το σχολείο, χίλια δύο πράγματα ξέρω γω. Κάποια στιγμή τον ρώτησα πως είναι. Μου χαμογέλασε. «Εσύ πως με βλέπεις;», με ρώτησε. «Χαμογελαστό», του απάντησα. «Είμαι χαρούμενος και ζωντανός. Και έχω και σπίτι και φαγητό. Καλά είμαι», μου είπε και χαμογέλασε γεμάτος περηφάνια. Του ανταπέδωσα το χαμόγελο και δεν μίλησα, δεν ήξερα τι να πω. «Είναι τόσο χαρούμενος,τόσο αισιόδοξος, τόσο.. Καλά. Και εγώ στεναχωριέμαι που μάλωσα με την μάνα μου, επειδή ήθελα να πάω για καφέ και αυτή άρχισε την γκρίνια. Στεναχωριέμαι που είχαμε φασολάκια σήμερα στο σπίτι, ή επειδή δεν αγόρασα το φόρεμα που μου άρεσε. Πόσο ηλίθια μπορεί να είμαι; Εκείνος έχει χάσει το μυαλό του, δεν θυμάται τα παιδιά του, την γυναίκα του, πολλές φορές, ούτε το όνομά του.. Θυμάται μόνο τον δρόμο για να γυρίσει σπίτι του. Αλλά και πάλι, είναι ευτυχισμένος, επειδή γυρνάει στο σπίτι του. Έχει ένα πιάτο φαγητό. Νιώθω ευγνώμων για αυτό. Είναι αισιόδοξος στα 70-75 του, πως θα έρθουν καλύτερες μέρες. Μοιράζει την αγάπη και έχει καρδιά μικρού παιδιού. Και εμένα, ούτε 20 δεν είμαι, με έχει φάει η απαισιοδοξία και μιζεριάζω περιμένοντας το φρικτό μέλλον να έρθει. Ούτε καν να φανταστώ πως τα πράγματα θα είναι καλά..», σκέφτηκα. Με αγκάλιασε και έφυγε χωρίς να πει τίποτα. Περπάταγε κορδωμένος και χαμογελαστός. Οι άλλοι στην στάση τον κοίταζαν με ξινό ύφος και με άλλο τόσο και περισσότερο εμένα που έπιασα και συζήτηση μαζί του.
Και αν δεν είναι αυτός ο άνθρωπος παράδειγμα προς μίμηση, ποιος είναι; Και αν δεν μας ωθεί κάποιος σαν αυτόν στο να σκεφτούμε πως χαλιόμαστε για ασήμαντα πράγματα και πως η αισιοδοξία απέχει μονάχα ένα μικρό βήμα, τότε τι;