'Ja, heel graag.' De woorden galmen nog steeds door mijn hoofd. Logan is mijn vriendje. Logan is mijn vriendje nu. Hij vindt me leuk. En ik hem. Ik ben zo blij. Ik heb meteen Raven een bericht gestuurd toen ik thuiskwam. Ze reageerde meteen en was heel erg blij voor me.
Nu zit ik op de bank en kijk ik naar een slechte serie op Netflix, ik weet de naam niet eens. Ik let ook maar half op, omdat mijn gedachten bij Logan zijn.
Ik ben heel erg blij, maar ik voel me ook wel een beetje schuldig. Hij vindt Dakota leuk, niet de echte versie van mij. Ook al ben ik Dakota, ik ben ook Cara. Cara is mijn echte identiteit, Dakota is slechts de betere versie van mij. Ik zal Logan ooit moeten vertellen dat ik Cara ben. Hij zal me haten. Maar ik kan niet voor altijd blijven liegen.
De aflevering van de serie is afgelopen en ik besluit de doos waar spullen van mijn moeder in zitten, te openen. Ik heb er al jaren niet meer in gekeken, maar ik heb er nu behoefte aan.
Ik haal alles uit de doos. Een foto van mijn moeder, met haar ouders. Mijn opa is Russisch en mijn oma is Japans. Dat is te zien. Mijn oma is echt zo'n typische Japanse vrouw. Ik heb haar nooit gekend, mijn opa ook niet. Ik glimlach onbewust naar de foto. Mijn moeder lacht vrolijk. Ik lijk precies op haar. Ik ben bijna een replica van haar. Er zitten een hoop foto's in de doos. Ik bekijk ze stuk voor stuk, totdat ik haar dagboek vind. Ze schreef altijd alles op aan het einde van de dag. Dat weet ik nog.
Mijn kleine meisje danste vandaag vrolijk rond in de kamer. Ze is zo vrolijk. Ik was vroeger precies hetzelfde. Maar ik kon het nooit laten zien, omdat ik al vroeg begonnen ben met het trainen en missies. Het is leuk om Cara zo vrolijk te zien. Het doet me denken aan de tijden dat ik ook nog zo was. Ook al veranderde dat door de missies. Ik werd killer, schakelde mijn gevoel uit en deed wat er van me gevraagd werd. Toen Paul in mijn leven kwam, werd ik weer mezelf. Ik wilde dat hij me leuk zou vinden om wie ik was. Ik hoop dat Cara altijd zichzelf blijft en nooit verandert in een kille versie van zichzelf.
Mijn moeder maakte precies hetzelfde mee als ik nu. Zij zat in dezelfde situatie als ik nu.
Ik lees verder. Ik wil even niet denken aan nu. Ik wil meer weten over mijn moeder. Ik sla het boekje op een andere bladzijde open en begin met lezen. Mijn kleine meisje lachte vandaag de hele dag. Het was aanstekelijk. Ze heeft van die leuke opmerkingen waarmee ze iedereen aan het lachen krijgt. Ik glimlach weer onbewust en ga weer naar een ander pagina.
Cara maakt van die sarcastische opmerkingen. Het is zo leuk om te horen, maar soms ook zo irritant. Ik besef dan telkens weer dat ik vroeger precies hetzelfde deed. Ze is de kleinere versie van mij. Ik houd zoveel van haar. Ze viel vandaag. 'Ben je oké?' vroeg mijn man. 'Ik ben Cara,' antwoordde ze sarcastisch. Ik heb zo hard gelachen.
Ik kan me helemaal niet meer herinneren dat ik dat ooit gezegd heb. Maar ze heeft wel gelijk. Sarcastische opmerkingen en andere leuke opmerkingen zijn mijn ding. Dat doe ik heel vaak.
Ik besef ineens dat als ik dit vroeger was, dat ik dit nu nog steeds ben. Dat betekent dat ik mezelf weer heb gevonden. Dat betekent dat ik me niet anders voordoe dan ik ben. Dat betekent dat ik alleen lieg over mijn identiteit, niet over mijn karakter. Dat betekent dat Logan míj echt leuk vindt!
Ik wil Logan meteen vertellen dat ik niet heb gelogen, maar dat kan niet. Hij zal me nog steeds haten. Ik moet hem duidelijk maken dat Cara ook aardig is. Dat Cara precies hetzelfde is als Dakota.
~
Ik open langzaam mijn ogen en strek me uit. Ik maak me klaar om naar school te gaan en eet nog wat cornflakes. De bel gaat al snel en ik ren naar de deur. Max staat al te wachten en ik stap achterin de auto. 'Wat doen jullie vanmiddag?' vraag ik zodra Max wegrijdt. Ik wil graag weten waar ik naartoe moet. Ik wil nu vaak onverwachts opduiken als onherkenbare Cara zodat Logan haar steeds aardiger gaat vinden en ik uiteindelijk kan vertellen dat Dakota en Cara dezelfde personen zijn.
Logan antwoordt. 'Ik ga kijken bij de schiettraining.' Ik knik en staar uit het raam.
'Was je alleen thuis?' vraagt Logan.
'Ja, mijn broer woont sinds kort op zichzelf en mijn vader is weer terug naar mijn familie omdat er een of ander probleem is met een erfenis van een verre neef of zo.' Dat ging soepel...
'Oh, waar woont je broer nu?'
'Ergens in de stad hier.' Lekker duidelijk weer... Als spion moet je zo min mogelijk precieze antwoorden geven. Zo is het voor de vijand moeilijker om te achterhalen wat je nou precies bedoelt. De rest van de rit verloopt in stilte en ik staar naar buiten. Bij school aangekomen, helpen Max en ik Logan de auto uit. Ik zeg ze gedag, druk een korte kus op Logans wang en ga dan naar Raven, die al enthousiast staat te wachten.
'Loopt hij op krukken?' vraagt ze verbaasd. Ik knik. 'Jij hebt mij heel veel te vertellen!' roept ze blij. Ik bloos lichtjes. 'Hoe heeft hij je gevraagd?'
'Nou, we waren samen naar 't Cafeetje gegaan, we dronken wat en hebben toen nog even door de winkelstraat gelopen. En toen vroeg hij me.' Ze slaakt een zacht kreetje en klapt blij in haar handen.
'Dat is echt schattig.' Ik bloos weer lichtjes en glimlach, terugdenkend aan het moment. 'Ik hoop alleen wel dat hij je geen pijn doet, zoals hij alle andere meisjes pijn heeft gedaan.'
Het deel waarin Logan Dakota vraagt, is vanuit Logan geschreven. Dus dat is een bonushoofdstuk.