Πέντε ώρες πριν τη συνάντηση
-Έχω πάρει τηλέφωνο τον Παύλο, Λήδα. Αυτός θα γυρίσει την Ερωφίλη στο σπίτι, μαζί με την αδερφή σου. Πρέπει κάποιος να προσέχει το παιδί μας, ειδικά τώρα, μετά την απόπειρα αυτοκτονίας που έκανε.
-Καλά έκανες, Αλέξανδρε. Δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι με όλα αυτά που γίνονται. Άκουσες στις ειδήσεις για τη δολοφονία του δεκαεφτάχρονου Αντρέα;
-Ναι. Τι σχέση όμως έχει αυτό;
-Πως δεν έχει σχέση; Για σκέψου λίγο. Όλα αυτά έγιναν πάρα πολύ κοντά μας, στον Άγιο Αντώνιο! Κι αμα ο δολοφόνος έρθει προς τα εδώ; Αμά κυκλοφορεί ανάμεσα μας; Όλοι απειλούμαστε, αν μ' έχεις καταλάβει!
-Ναι, αλλά μη ξεχνάς ότι υπάρχουν ο Λέανδρος και ο Παύλος, που πληρώνονται για να σας προστατεύουν. Εγώ να ξέρεις πως δεν φοβάμαι για τον εαυτό μου, μπορώ να τα καταφέρω. Εσείς όμως...
-Εμείς θα είμαστε μια χαρά, μην κάνεις τώρα πως σε νοιάζει!
-Λήδα, δεν έχεις καταλάβει τίποτα απ' όσα σου λέω. Ανησυχώ για εσάς, τι νομίζεις; Ότι είμαι αναίσθητος;
-Κάποιες φορές αυτό νομίζω, ναι. Ασχολείσαι μόνο με τη δουλειά σου, βρίσκεσαι όλη μέρα εκεί.
-Όλη μέρα; Θέλεις να σου θυμήσω μήπως, ότι εδώ και μια εβδομάδα, έχω παρατήσει τα πάντα και βρίσκομαι στο πλευρό της κόρης μου; Ότι τόσο καιρό δουλεύω, για να έχει τα πάντα, για να μην αισθάνεται πως της λείπει κάτι; Ναι, ξέρω πως δεν περνάω πολύ χρόνο μαζί της και μετανιώνω για αυτό. Αλλά κάθε φορά που της φέρνω ένα δώρο ή κάθε φορά που πηγαίνουμε μια βόλτα, βλέπω τη χαρά στα μάτια της και νιώθω κι εγώ χαρούμενος. Αυτό μετράει για μένα.
-Μαλακίες! Το παιδί δεν θέλει δώρα και βόλτες, τον πατέρα της θέλει! Ξύπνα επιτέλους.
-Δεν θα σου απαντήσω. Ξέρω πως κι εγώ έχω κάνει πολλά λάθη, το αναγνωρίζω αυτό, αλλά από εδώ και πέρα θα κάνω τα πάντα για να τα διορθώσω. Λήδα, θέλω να είμαστε ξανά μαζί, όπως πριν.
-Πολλά ζητάς Αλέξανδρε και δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη ακόμη. Ας αφήσουμε λίγο τον χρόνο να περάσει και θα δούμε...
-Συμφωνώ.
***
Οι δυο τους στέκονταν απέναντι από τον αστυνόμο Αναστασίου. Ο καθένας αναρωτιόταν από μέσα του τι ακριβώς ήθελε να τους πει κι η αγωνία είχε αποτυπωθεί στα βλέμματα τους. Η Λήδα όμως αισθανόταν τη καρδιά της να χτυπάει, σε άτακτους ρυθμούς καθώς δεν αγωνιούσε μόνο για αυτά που θα τους έλεγε ο αστυνόμος αλλά και για το μετά. Μετά από πέντε ώρες...
-Αστυνόμε, τι συνέβη; Γιατί ήθελες να μας μιλήσεις;, ξεκίνησε ο Αλέξανδρος.
-Θα σας πω. Όπως ανέφερα στο τηλέφωνο, εμείς οι τρεις είχαμε αφήσει μια κουβέντα στη μέση. Πρέπει όμως να την τελειώσουμε τώρα, γιατί είναι κάτι που αφορά άμεα την οικογένεια σας.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή, κυρία Θεμιστοκλέους, η υπόθεση της κόρης σας παρουσιάζει μια νέα τροπή καθώς η κυπριακή αστυνομία ανακάλυψε ποιος κρύβεται πίσω από τον βιασμό.
-Ποιος είναι, τον ξέρουμε;, ρώτησε αμέσως ο Αλέξανδρος.
-Μπορεί. Πιθανότατα να έχετε ακούσει για αυτόν στις ειδήσεις.
-Δεν καταλαβαίνω.
-Αυτός που κρύβεται πίσω από τον βιασμό της δεκατετράχρονης Ερωφίλης, ονομάζεται Ανδρέας Καραδήμος. Κάτοικος του Αγίου Αντωνίου, ετών δέκαεπτα.Δολοφονήθηκε πριν από λίγες μέρες, αυτός και η μητέρα του. Αν ανοίξετε την τηλεόραση σίγουρα θα λέει για τον θάνατο της,χθες τη δολοφόνησαν τη κυρία Μάρω.
Η Λήδα και ο Αλέξανδρος παρακολουθούσαν άναυδοι τον αστυνόμο. Ύστερα κοιτάχτηκαν μεταξύ τους χωρίς να ξέρουν τι να πουν.
-Γνωρίζω, ότι κάτι τέτοιες στιγμές, έχουν μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Μόλις βγήκε η Ερωφίλη από το νοσοκομείο, σωστά; Περαστικά της. Τώρα εσείς θα κρίνετε αν θα της το πείτε, εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι πέρα από το να σας πω τι ανακαλύψαμε.
-Ναι, βέβαια. Τώρα ξέρουμε ποιος το έκανε, μόνο που είναι νεκρός και δεν μπορεί να τιμωρηθεί., απάντησε ο Αλέξανδρος.
-Τιμωρήθηκε από την ίδια τη ζωή, με τον τρόπο που έπρεπε. Ήταν μόνο δεκαεπτά, ήταν ανώριμος. Νομίζω, καλύτερα να μην πούμε περισσότερα για τον νεκρό, γιατί θα θεωρηθεί ασέβεια και τους νεκρούς πρέπει τουλάχιστον να τους σεβόμαστε. Ότι και να έκανε, δεν βρίσκετε πια στη ζωή...
-Σωστά., απάντησε η Λήδα.
-Σήμερα το πρωι, μίλησα με τον κολλητό του φίλο, Ιάσονα Χρηστικόπουλο. Εκείνος μου είπε πως του είχε δωρίσει ένα στιλέτο στα γενέθλια του, με μαύρη σκαλιστή λαβή που είχε πάνω τα αρχικά του Αντρέα. Αυτό το στιλέτο εμείς δεν το βρήκαμε πάνω του και το ψάχνουμε. Πιστεύω ότι μπορεί να το έχει στη κατοχή του ο δολοφόνος, χώρις να ξέρω τον λόγο...
-Μάλιστα. Και τώρα ο δολοφόνος του κυκλοφορεί ελεύθερος. Δεν ξέρω αν είναι Θεία Δίκη αυτό που έγινε, αλλά θα προτιμούσα να μείνει η οικογένεια μας, μακριά από όλο αυτό. Έχουμε κι ένα παιδί πάνω από όλα, που χρειάζεται την υποστήριξη μας., είπε η Λήδα.
-Καταλαβαίνω. Σας εύχομαι ότι καλύτερο. Τώρα δεν ξέρω αν θα χρειαστεί στο μέλλον να περάσετε ξανά από εδώ, όμως αν προκύψει κάτι θα σας ειδοποιήσω.
-Ευχαριστούμε πολύ. Καλή σας μέρα., απάντησε ο Αλέξανδρος και έφυγαν προβληματισμένοι και οι δύο.
***
Δυο ώρες πριν την συνάντηση
Η Ερωφίλη είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι της, κάτω από τα σκεπάσματα. Δεν φαινόταν καθόλου, το πάπλωμα έκρυβε μέχρι και τη τελευταία τρίχα από τα ξανθά μαλλιά. Είχε κουλουριστεί πάνω στο στρώμα, εδώ και τρεις ώρες, δεν έλεγε να ξεκολλήσει από εκεί.
Σε αυτή τη θέση τη βρήκε η Λήδα, όταν λίγο αργότερα μπήκε στο δωμάτιο. Πήγε να παραμερίσει τα σκεπάσματα όμως η Ερωφίλη δεν την άφηνε. Αναστέναξε και την κοίταξε με κατανόηση.
-Παιδί μου, ξέρω ότι μ' ακούς. Και ξέρω ότι πονάς, πολύ. Αυτό που θέλω από σένα, είναι να κάνεις μια προσπάθεια, όσο μπορείς να σταθείς και πάλι στα πόδια σου. Όχι για μένα, ούτε για τον μπαμπά, αλλά για τον εαυτό σου. Η ζωή συνεχίζεται, θυμήσου. Ακόμα κι αν νομίζεις ότι δεν μπορείς να ξεχάσεις κι ότι θα σε κυνηγάει για πάντα αυτό, δεν είναι έτσι πίστεψε με. Ο χρόνος, θα απαλύνει τον πόνο, ο χρόνος είναι γιατρός. Ερωφίλη, η μαμά σ' αγαπάει πολύ,μη ξεχνάς. Θα πάω στη κρεβατοκάμαρα μου τώρα, κάτι με θέλει ο πατέρας σου. Φεύγω και ξανάρχομαι μετά...
Η Λήδα, έσκυψε το κεφάλι απογοητευμένη.
***
Με τον Αλέξανδρο, εδώ και έξι μήνες είχαν πάψει να κοιμούνται στα ίδια δωμάτια. Εκείνη το είχε απαιτήσει αυτό, καθώς οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν κάτι παραπάνω από ψυχρές. Δεν ήθελε ούτε να την αγκαλιάζει, αλλά ούτε και να κάνουν έρωτα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τον μισούσε κιόλας.
Μπήκε στη κρεβατοκάμαρα της και τον είδε να κάθεται εκεί, πάνω σε μια καρέκλα.
-Λέγε γρήγορα τι θες, βιάζομαι.
-Έχεις να πας κάπου;
-Από πότε σου δίνω λογαριασμό;
-Λήδα, ο άντρας σου είμαι, αν το ξέχασες!
-Δεν το ξεχνώ αυτό μην ανησυχείς. Λέγε τώρα, τι θες και μη με κουράζεις άλλο.
Εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα.
-Να... έχω μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση να σου κάνω. Έψαξα, Λήδα, έψαξα πολύ και βρήκα έναν γιατρό από την Γερμανία. Είναι πολύ καλός, μπορεί να σε βοηθήσει με..., είπε και κοίταξε το αναπηρικό καροτσάκι της. Εκείνη του ανταπέδωσε το βλέμμα κι έδειχνε κατάπληκτη.
-Αυτό ήθελες να μου πεις; Αλέξανδρε, ειλικρινά δεν μ' ενδιαφέρει. Σε παρακαλώ σταμάτα να χάνεις τον καιρό σου, ψάχνωντας για γιατρό, εντάξει; Έχω αποδεχτεί την κατάσταση μου τώρα πια. Θυμάσαι που μετά το ατύχημα, μου έλεγες το ίδιο πράγμα πεντακόσιες φορές; Ποτε ομως κανένας γιατρός δεν μας έδωσε ελπίδες. Μην νομίζεις πως μπορείς να εξιλεωθείς, μ' αυτόν τον τρόπο.
-Λήδα...
-Σε παρακαλώ βγες έξω, θέλω ν' αλλάξω.
-Μα...
-Δεν έχει μα! Φύγε, σε παρακαλώ.
Ο Αλέξανδρος την κοίταξε μ' ένα περίεργο βλέμμα, σαν να τη ρωτούσε "γιατί". Όμως στα δικά του γιατί, η Λήδα δεν είχε βρει ποτέ της την απάντηση.
Κι έτσι τον έβλεπε να φεύγει. Από το δωμάτιο και απ' τη ζωή της.
***
Μισή ώρα πριν τη συνάντηση
Κοίταξε το κινητό της, μήπως είχε καμία κλήση του. Που τέτοια τύχη... Ο Δημήτρης τον τελευταίο καιρό την απέφευγε συστηματικά και η Ρεβέκκα ένιωθε πως κάποια στιγμή θα της ζητούσε να χωρίσουν.
Αυτό φοβόταν κι είχε χάσει τον ύπνο της. Συνήθως καθόταν μέχρι αργά με το κινητό στο χέρι, διάβαζε βιβλία, έβλεπε τηλεόραση. Ο μόνος λόγος που δεν έπαιρνε υπνωτικά χάπια για να κοιμηθεί επιτέλους, ήταν ότι περίμενε ένα τηλεφώνημα, που τελικά δεν ήρθε ποτέ. Κι εκείνη μέρα με τη μέρα, βυθιζόταν πιο βαθιά στη μελαγχολία, χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει αυτή τη κατάσταση.
Έκλεισε με δύναμη το βιβλίο που κρατούσε. Εδώ και μισή ώρα το είχε μπροστά της, αλλά ο σελιδοδείκτης παρέμενε στην ίδια σελίδα, της ήταν αδύνατο να διαβάσει έστω μια σειρά.
Σηκώθηκε να πάει να βάλει λίγο κράσι, την ίδια στιγμή που άκουστηκε το κουδούνι.
-Αλμπέρτα, πάω ν' ανοίξω εγώ!, φώναξε στην οικιακή βοηθό της που βρισκόταν στην κουζίνα.
Αμέσως μετά βρέθηκε αντιμέτωπη με την αδερφή της. Η Λήδα έχει πάντα ένα τόσο σοβαρό ύφος, σκέφτηκε.
-Αδερφή; Έλα, πέρασε μέσα. Πως και;
-Ήθελα να σε δω Ρεβέκκα., είπε ενώ στη μαύρη τσάντα της βρισκόταν το μπουκαλάκι με τα υπνωτικά χάπια, έτοιμο για χρήση...
Και ναι αποφάσισα να ανεβάσω κεφάλαιο. Αυτό γιατί, έγινε επιτέλους εκείνο που σας έλεγα. Φτάσαμε στη 1η θέση (κατηγορία Μη Φαντασίας)! Ευχαριστώ κλπ, κλπ. Και το λέω έτσι γιατί δεν μπορώ πολύ απλά να εκφράσω τη χαρά μου με μόνο μια λέξη. Νιώθω ευγνώμων και έτοιμη να συνεχίσω. Το μόνο που θέλω από εσάς είναι να με στηρίζετε, όπως μόνο εσείς ξέρετε να κάνετε. Αυτά, καλό βράδυ. Σχόλια και αστεράκια να βλέπω!🙆🙆🙆💋❤☺