Επιτέλους ήρθε αυτή η ηλίθια.. Πρώτη φορά αργεί να μπει στην τάξη.. Εκτός από υστερική είναι και γκομενιαρα. Είναι χωρισμένη από όσο μας έχει πει,συνιθιζει να μιλάει για τα προσωπικά της στην τάξη!
Ωχχ ξέχασα τον κόκκινο στυλό. Τώρα πως θα διορθώσω χωρίς κόκκινο; δεν μπορώ να την ακούω! Θα ζητήσω από τον Άλεξ!!
Γύρισα πίσω να ρωτήσω τον Άλεξ αν έχει δεύτερο όμως εκείνος δεν ήταν εκεί! Έχει αργήσει στο μάθημα! Και δεν έχει εργασία, και άργησε, και δεν τον συμπαθεί ή άλλη! Θα φάει μονοήμερη το βλεπωω.
Ξαφνικά βλέπω τον Άλεξ να μπαίνει μέσα στην τάξη και να κάθεται γρήγορα στο θρανίο ελπίζοντας να μην τον δει η άλλη. Έλα όμως που τον είδε!
«Γρηγορίου παιδί μου που ήσουν; έκανες κάτι πιο ιδιαίτερο και σημαντικό αντί του μαθήματος μου;»
«Εμμ συγνώμη που άργησα αλλά ήμουν στο γραφείο του διευθυντή για να πάρω την μητέρα μου τηλέφωνο!» είπε εκείνος διστακτικά..
«Ωω συγνώμη τότε πάμε μαζί να της μιλήσω και εγώ για να της πω για την πρόοδο σου και το πόσο καλή είναι η.. Για στάσου.. Που είναι η εργασία σου να την δω να της πω εντυπώσεις;» είπε και εγνευσε ειρωνικά στον Άλεξ!
Ο Άλεξ ήταν πάντα λίγο οξύθυμος και τσαντιζόταν πιο εύκολα από ότι θα έπρεπε.. Άκουγα την ανάσα του να μεγαλώνει προσπαθώντας να μειώσει τον θυμό που τον κατείχε.. Όμως δεν έπιανε τίποτα.. Αυτή η ηλίθια συνέχισε να του φωνάζει και να τον βρίζει πλησιάζοντας μας. Έβαλα το αριστερό μου χέρι κάτω από το θρανίο μου και το τέντωσα για να φτάσει στο αμέσως επόμενο, του Άλεξ. Εκείνος είδε την προσπάθεια μου και έβαλε το χέρι του από κάτω για να πιάσε το δικό μου. Τον έσφιξα και τον χάιδεψα όσο μπορούσα πιο αισθητά. Αμέσως ένιωσα τον θυμό του να μειώνεται και εκείνος με κοίταξε και μου χαμογέλασε.. Αχ αυτο το χαμόγελο παράδεισος!
«Τι θα γίνει θα απαντήσεις σε καμιά από τις ερωτήσεις μου Γρηγορίου;» είπε φωνάζοντας.
«Κυρία φτάνει! Μην του κάνετε ψυχικό πόλεμο επειδή άργησε και δεν έχει μία εργασία μαζί του! » πετάχτηκα εγώ και είπα δυνατά.. Ίσως να έκανα λάθος..
«Μπα μπα κοίτα η Γιαννοπουλου έχει αντίρρηση. Μήπως θες να μας κάνεις και πράξη την αντίρρηση σου;»
Για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα καλά τι είπε..υπεθεσα θα ηθελε να βγω έξω.. Έτσι και έκανα.. Ο Άλεξ έμεινε να με κοιτάει επίμονα και με το στόμα ανοιχτό.. Τρόπος του λέγειν βασικά δεν ήταν με το στόμα ανοιχτό.. Απλά είχε μείνει κάγκελο.. Δεν πίστευε ότι θα το έκανα εγώ αυτό.. Μάλλον δεν ξέρει τι είμαι ικανή να κάνω.. Τα πάντα για αυτόν. Βγήκα έξω και έφυγα με τον καφέ μου στο προαύλιο. Κοίταγα γύρω γύρω και σκεφτόμουν τι έχω περάσει τους τελευταίους μήνες..
«Νεφελη;» ακούστηκε μια φωνή από την πόρτα του σχολείου.. Γύρισα να δω και ήταν ο Άλεξ. Τι κάνει εδώ; πήρα μονοωρη δεν νομίζω να πήρε και αυτός!
Του χαμογέλασα και ήρθε κοντά μου..
«Τι κάνεις εδώ, δεν πιστεύω να ζήτησες να βγεις;»
«Είπα πως ήθελα τουαλέτα.. Γιατί το έκανες αυτό πριν.. Εσύ συχαίνεσαι να παίρνεις παίρνεις ακόμα και μια απουσία..»
«Εε εντάξει.. Δεν θα μας κάνει κακό και μια απουσία..» χαμογέλασα και έστριψα το κεφάλι μου.. Πίεζα τον εαυτό μου να μην φανεί το ψέμα που έλεγα... Τι με έπιασε πως κάνω έτσι..;
«Νεφέλη σε ξέρω καλά.. Πες μου γιατί το έκανες.»
«Πωω.. Απλά δεν γούσταρα να σου λέει άλλο μαλακιες οι Αθανασίου εντάξει; Αντιστάθηκα για να βγάλει εμένα έξω και όχι εσένα..»
Με αυτά μου τα λόγια ο Άλεξ μου χαμογέλασε και με αγκάλιασε.. Εγώ δεν ήθελα να τον αγκαλιάσω.. Δεν ήξερα γιατί.
«Πήγαινε μέσα θα καταλάβει ότι ήρθες εδώ!»
«Να μου δεν σε αφήνω μόνη σου. Μαζί σου θέλω να κάτσω.»
«Μην είσαι χαζός πήγαινεε!!»
Άρχισα να φωνάζω και εκείνος με μια κίνηση μου έκλεισε το στόμα με το χέρι του και με έριξε στα πόδια του.. Το κεφάλι μου ακουμπουσε στα γόνατα του και εκείνος έμεινε να με κοιτάει στο πρόσωπο ενώ παραπονιομουν.
«Σκασεεεε» φώναζε ενώ ταυτόχρονα εκείνος γέλαγε.
Αφού κατάφερα να του βγάλω το χέρι του από το στόμα μου άρχισα να τον χτυπάω στους ώμους και να τον βρίζω με παράπονο! Ένιωσα τα χέρια του να τυλίγουμε τους καρπούς μου και να με φέρνουν κοντά στο πρόσωπο του.. Δονηστικα από την κορφή ως τα πόδια.. Έχασα τον έλεγχο μου και πήγα να πέσω από την κερκίδα. Ένιωσα τον εαυτό μου να κατρακυλάει σε οχτώ κερκίδες από την πιο ψηλή στην τελευταία πιο χαμηλή.. Το μυαλό μου είχε χάσει κάθε επικοινωνία με το περιβάλλον αφού άκουγα μόνο φωνές και τον Άλεξ να φωνάζει το όνομα μου φοβισμένος. Κάθε σημείο του σώματος μου πονούσε αφού έφτασα στο τέλος του πεσίματος μου. Τα μάτια μου έκλεισαν εφόσον δεν είχα άλλη δύναμη για να τα κρατήσω ανοιχτά..
{**}
«Νεφέλη! Νεφέλη με ακούς; είσαι καλά; Νεφέλη!!» άκουγα επίμονα συνέχεια αυτη την φωνή εδώ και δέκα λεπτά. Όμως αδυνατούσα να ανοίξω τα μάτια μου.
«Νεφέλη μου σε παρακαλώ άνοιξε τα μάτια σου!»
Υπακουσα και άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου.. Τι είναι εδώ; δεν αναγνωρίζω το μέρος.. Το μόνο που βλέπω είναι η Φαίη, ο Άλεξ, η μαμά μου και η νοσοκόμα. Περιμεντε ΤΙ; Νοσοκόμα; που είμαι γιατί έχει νοσοκόμα εδώ;
«Γλυκιά μου ήρεμα.. Μην κάνεις τόσες σκέψεις κουράζεις το μυαλό σου.. Δεν κάνει καλό ακόμα δεν ξύπνησες.»
Τι στο διαολο πως ξέρει αυτή ότι κάνω σκέψεις; αα δεν πάμε καλά!
«Μαμά, τι κάνω εδώ; γιατί είμαστε στο νοσοκομείο;»
«Γλυκιά μου ηρέμησε..επεσες και χτυπησες στις κερκίδες»
«τι; ποιες κερκίδες μαμά τι λες; Άλεξ, Φαίη τι κάνουμε εδώ πείτε μου!»
«Αγάπη μου ήσουν στις κερκίδες του προαυλιου μαζί με τον Άλεξ και μάλλον ξαφνικά ζαλίστηκες έχασες την ισορροπία σου και έπεσες.. Ο Άλεξ δυστυχώς δεν σε πρόλαβε» είπε η Φαίη..
Κοίταξα τον Άλεξ και σε δευτερόλεπτα είχε γυρίσει το δωμάτιο ανάποδα.. Είχε ρίξει κάτω ότι υπήρχε και το είχε σπάσει από τα νεύρα του.. Μα τι κάνει; κλαίει; Ο Άλεξ μου κλαίει για εμένα;
«Άλεξ δεν πειράζει δεν ήταν εύκολο να την πιάσεις έτσι ξαφνικά που έπεσε.. Μη στεναχωριέσαι αγόρι μου είναι καλά σε κοιτάει σε ακούει και αναπνέει καλά! » είπε η μαμά μου στον Άλεξ και εκείνος σταμάτησε να ρίχνει δάκρυα.. Όμως ακόμα πονούσε,ειμαι βέβαιη για αυτό.
Κοίταξα τον Άλεξ και έβαλα τα κλάματα, ήθελα να σηκωθώ όρθια να τον πάρω αγκαλιά όμως η νοσοκόμα με έβαλε κάτω γιατί είπε ξανά πως δεν πρέπει να κουράζομαι. Έλεος μια αγκαλιά θέλω να τον κάνω.
«Θέλω να τον αγκαλιάσω σας παρακαλώ αφήστε με θέλω απλά μια αγκαλιά!» παρακαλούσα την νοσοκόμα συνεχώς όμως εκείνη δεν με άκουγε..
Ο Άλεξ είδε ότι τα δάκρυα μου επιτάχυναν και έσκυψε από πάνω μου..Μου ψιθύρισε στο αυτί ένα γλυκό "σ'αγαπώ!" και με αγκάλιασε. Τον έσφιξα με όση δύναμη μου είχε απομείνει και δεν τον άφηνα να φύγει! Εκείνος όμως μου τράβηξε σιγά σιγά τα χέρια μου και μου χάιδεψε το πρόσωπο..
«Μην ξανακλαψεις ποτέ σε παρακαλώ..» μου σκούπισε τα δάκρυα ενώ εγώ του χαμογέλασα και κουνισα το κεφάλι μου..
Αυτό το παιδί είναι η καταστροφή μου.. Αυτός θα με πεθάνει το ξέρω..
Η νοσοκόμα μετά από περίπου 10 λεπτά τους ζήτησε να βγουν έξω γιατί έπρεπε να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ..Ζητησε να μείνει μόνο ένας να με προσέχει.. Εγώ ήθελα τον Άλεξ όμως δεν μπορούσε είχε φροντιστήριο και αγγλικά.. Η μαμά μου είχε έτσι κιαλλιως πολύ δουλειά οπότε έμεινε η Φαίη..
«Θα κοιμηθώ λίγο.. Μετά θα ξυπνήσω να κάτσουμε να μιλήσουμε.. Σαγαπαω!» της είπα γλύκα..
«Κοιμησου αγάπη μου θα σε περιμένω εδώ δεν πρόκειται να φύγω!»
Με αυτά τα λόγια της γύρισα μεριά και κοιμήθηκα..
(Θα σε σκοτώσω. Κανένας δεν θα ζήσει κανένας από τους δύο σας!
Μα τον αγαπώ σε παρακαλώ μη του κάνεις κακό θα πεθάνω!
Λυπάμαι γλυκιά μου. Αλλά θα πεθάνετε και οι δυο από εμένα. Και εσύ και αυτός.. Και το παιδί μέσα σου!)
«ΑΑΛΛΕΕΞΞΞ» ξύπνησα φωνάζοντας τόσο δυνατά που με άκουσε όλος ο όροφος κυριολεκτικά. Στριγκλιζα σαν υστερικια που βλέπει πτώμα μπροστά της. Με διάρκεια η φωνή μου πλέον δεν σταματούσε. Η Φαίη είχε κλείσει τα αυτιά της και είχε τυλιχτεί στην πολυθρόνα δίπλα μου. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και η νοσοκόμες μπήκαν φουριοζες μέσα προσπαθώντας να με ηρεμήσουν..
«Γλυκιά μου! Γλυκιά μου ηρέμησε ήταν ένας απλός εφιάλτης! Το μυαλό σου παίζει παιχνίδια, χρειάζεσαι ξεκούραση!» έλεγαν όλες οι νοσοκόμες όμως δεν μπορούσα να ηρεμήσω! Είχα σταματήσει να φωνάζω όμως οι ανάσες μου, οι παλμοί μου και ότι χτυπάει μέσα μου είχαν ανεβει στα χίλια. Έβγαιναν δάκρυα από τα μάτια μου γιατί σκεφτόμουν τον Άλεξ και όλα τα λόγια αυτού του άντρα που μου μιλούσε! Ποιος ήταν;..
Έτρεξε κρύος ιδρώτας στην άκρη του προσώπου μου..σκουπιστηκα και ξάπλωσα ξανά.. Ήθελα απλά να κοιμηθώ ήρεμα και τίποτα άλλο.