Nakatingin lang si Hunter kay Zyline nang magsimula na itong maglakad papalayo sakanya.
Everything's so fucked up. He knew it very well that he could cause troubles to those people who wants to be with him. Alam niya 'yon dahil noon pa naman, alam na niyang gago talaga siya.
He was never the nice guy. He do things that could hurt other people... sariling kapatid niya nga, nagawa niyang saktan noon. Ano man lang ba ang ibang tao?
He sighed deeply.
But he really loves Zyline.
Walang ibang babaeng nakapagparamdam sakanya ng ganoon maliban dito. He was attached with Einah, but he's committed to Zyline. Si Zyline ang gusto niyang makasama. Hindi ang ibang tao... hindi si Tanya. Hindi ang kahit na sino maliban sa asawa at mga anak niya.
He started walking. Walang direksyon kung saan siya papunta. He's lost. Completely lost.
If he could just make everything right, if he could just turn back time, sisiguraduhin niyang hindi mangyayari ang nangyayari ngayon.
Ipinamulsa niya ang dalawang kamay at nagpatuloy sa paglalakad. Of course, he knew it very well that Zyline needs space. Time.
Nagseselos ito kay Tanya.
At kahit gusto niyang ipaliwanag kay Zyline ang nangyayari, hindi niya magawa. Mas bababa ang tingin ng asawa niya sakanya.
Gago na nga siya sa paningin ng lahat, ayaw na niyang madagdag pa si Zyline doon.
But thing's messy now. Kahit pa gusto na niyang sabihin sa asawa kung ano ang totoo, patuloy lang siya nitong ipinagtatabuyan. Her words hurt.
Okay lang kung si Blue o kahit na sino ang magsasabi sakanya na wala siyang kwenta... pero iba pala kapag 'yung taong mahal mo na ang humusga sa'yo. Doble 'yung sakit.
Kahit na gusto niyang balewalain nalang 'yung sakit gaya ng lagi niyang ginagawa noon, hindi niya magawa ngayon.
Nasasaktan siyang makitang galit si Zyline sakanya. He was used to it, though. Sanay naman siyang galit ang lahat sakanya. Pero hindi niya kayang pati si Zyline, galit sakanya.
May sasakyang huminto sa tabi niya at bumukas ang bintana.
"Tss..." hindi napigilan ni Hunter mapa-ismid nang makita nito ang mukha ng kapatid niya.
"Sumakay ka na, tangina ka," ani Thunder sa kapatid.
"Kaya kong umuwi. Lubayan mo nga ako," sagot naman ni Hunter dito.
"Tangina, Hunter. Cut the drama. Sumakay ka na. O gusto mong pagbuksan pa kita ng pinto?" nauubusan na din ng pasensya na sabi ni Thunder sakanya. He saw the wound he got from his fight with Blue. Pero alam ni Hunter na mas malala ang sugat ni Blue.
Thunder's a Dela Cruz. Hindi basta-basta sumuntok.
"What? Tangina. Gusto mo talagang makapasok sa sasakyan ko ng hindi binubuksan ang pinto? Babalian kita, tangina mo," may pagbabanta na sa boses nito.
There's no point on arguing. Hindi din naman siya titigilan ni Thunder. Sa palagay ni Hunter ay dito talaga namana ni Mika ang pagiging makulit... kung pwede nga ba iyon. O baka, nahawa lang.
"What really happened between you and Tanya?" Thunder asked him. Nilingon niya ito habang nakakunot ang noo. "Now, what? Nakikichismis ka?" he mocked him.
Tinitigan naman siya ni Thunder ng masama habang patuloy ang pagmamaneho. Wala namang halos sasakyan sa kalsada kaya ayos lang iyon.
"Oo. Napakaganda kasi ng takbo ng buhay mo. Naglayas 'yung asawa mo kasama 'yung mga anak mo. Now you're all alone. Maybe, you'll die alone, too..." walang emosyong sabi ni Thunder sakanya.
"Tangina mo."
Huminga ng malalim si Thunder. "I am asking you, Hunter. What happened?" bumalik ang kaseryosohan sa tinig ni Thunder habang patuloy ito sa pagmamaneho. Napansin na ni Hunter na sa bahay nila ang punta ng sasakyan ni Thunder. Mukhang hindi ito uuwi ngayon sa bahay nito at ni Einah.
"Naniniwala ka bang akin 'yung bata?" Hunter asked him instead of answering his question.
"Depende kapag lumabas na. Kung may sungay at buntot, iyo nga..."
Hindi napigilan ni Hunter isipin kung mapapatawad ba siya ni Einah kung sakaling mabiyuda ito bigla.
"The child's not mine. Mula nang ikinasal ako kay Zyline, pinutol ko na ang koneksyon ko sa mga babaeng hindi na dapat pa nasa buhay ko..."
"Then, why are you still seeing Tanya?" he asked him.
Sumandal si Hunter bago nilingon si Thunder.
"Because I owe her my life..."
Tumaas ang isang kilay ni Thunder sakanya dahil sa sinabi niya.
"Hunter..." untag ni Tanya sakanya kaya naman napamulat siya at pinagmasdan ang babaeng nakahiga pa rin sa kama. Nakausap na niya ang mga doctor nito tungkol sa kalagayan ng babae. Tanya's two months pregnant.
"How are you?" tanong niya sa babae. Gusto na niyang umuwi para makasama si Zyline pero hindi niya magawang iwan si Tanya. Wala naman ng ibang pamilya ang babae... at base sa nakitang takot ni Hunter nang sabihin niya kay Tanya na tinawagan na si Salvador para sabihing nasa ospital ito, alam na ni Hunter na may problema ang mag-asawa. Kilala ni Hunter si Tanya, isa ito sa pinakamatatag na taong nakilala niya. Mula pa man noon, hindi na nagpapakita ng kahinaan si Tanya... hindi lang talaga ito marunong makuntento.
Kanina pa niya tinatawagan si Zyline pero hindi niya ito macontact man lang. Umalis ito kasama si Bobbie. Gustuhin mang sumama ni Hunter, hindi niya basta kayang umalis nalang. She's still a friend from the past. Pero hindi naman ibig sabihin ng pananatili niya'y mahal niya pa ang babae. Mahal niya ang asawa niya.
"I'm fine... medyo sumasakit lang ang bandang dibdib ko..." napangiwing sabi ni Tanya bago nagpatulong na umayos ng upo.
"Hindi ka nila pwedeng bigyan ng gamot... buntis ka..." sabing muli ni Hunter sa babae.
Tinitigan naman siya ni Tanya bago napangiti ng malungkot. Dinala nito ang kamay sa tiyan at nagsalita. "Hindi alam ni Salvador ang tungkol sa bata..."
Kumunot ang noo ni Hunter sa sinabi ng babaeng kaharap. "Hindi niya alam? What do you mean, Tanya?" he asked her again.
"Hindi si Salvador ang tatay ng bata, Hunter..." halos walang boses na sagot ni Tanya sakanya.
"What?" he asked her. Mas kumunot pa ang noo ni Hunter dahil sa naging sagot sakanya ni Tanya.
"Narinig mo ako. Hindi si Salvador ang tatay ng bata kaya hindi niya pwedeng malaman na buntis ako..." nagsimulang pumatak ang luha sa mga mata ni Tanya habang nakayuko.
"Tanya..."
"Hindi niya pwedeng malaman kasi papatayin niya ako, Hunter..." humagulgol si Tanya kaya naman walang ibang nagawa si Hunter kung hindi hawakan ang balikat ng babae.
"What's wrong? What happened?" hindi itinago ang pag-aalala sa babae. Hindi ugali ni Tanya ang umiyak ng ganoon dahil lang sa simpleng bagay.
"You should leave. Mas magandang umalis ka na, Hunter," sagot ni Tanya sakanya sa halip na sagutin ang tanong niya dito.
"Just answer my question. What happened? Sinong tatay ng bata?" tanong niyang muli dito. Natural na isipin ni Hunter ang kalagayan ni Tanya. Kahit papaano'y may pinagsamahan sila. Pangit man iyon, pinagsamahan pa din nilang dalawa iyon.
"Hunter..."
"Tanya, I'm here to help you. Anong problema?" tanong muli ni Hunter sa babae. Nag-angat ito ng tingin sakanya.
"Naaalala mo si Marcus?" mahina lang ang boses ni Tanya nang magsalita ito.
"Anong kinalaman ni Marcus dito?" tanong ni Hunter.
Isa si Marcus sa mga taong nanaisin ni Hunter na hindi na muling makita pa. He's part of his life he rather forget.
"He was looking for you..." napayuko si Tanya. "Gusto pa din niyang balikan ka dahil sa nangyari sa kapatid niya..."
Kumuyom ang kamao ni Hunter habang nakikinig kay Tanya.
Patay na ang kapatid ni Marcus.
Magkalaban sila noon sa karera nang nagbanggaan ang motor ma gamit ni Hunter at ang sa kapatid ni Marcus na si Martin. Kumpara sa naging pinsala kay Hunter, mas malubha ang nangyari kay Martin. Hindi man lang ito umabot sa ospital.
"That was almost 10 years ago..." ani Hunter kay Tanya. Magkasing-edad lang sila ni Marcus at si Martin ay mas bata sakanila ng isang taon lang.
"He was looking for you... nalaman niya ang tungkol sa kasal mo."
"Fuck. I need to warn Zyline. Kailangan ko siyang sabihan tungkol dito." Agad niyang kinuha ang cellphone para muling tawagan ang asawa. Umaasa siyang sasagutin na nito ang tawag niya.
"He's dead..."
Natigilan si Hunter sa sinabi ni Tanya. Nilingon niya ito at ibinaba ang cellphone mula sa tenga niya.
"What?"
Muling pumatak ang luha ni Tanya.
"Ginahasa niya ako noong hindi ko sinabi kung nasaan ka... akala niya, mahal mo pa din ako kahit na kinasal ka na sa iba kaya maaapektuhan ka kung may mangyayari sa aking masama... kung may gagawin siya sa akin na hindi maganda..." patuloy ang pag-iyak ni Tanya sa kabila ng pagkukwento nito sakanya.
"Tanya..."
"Ilang beses, Hunter... ilang beses niya akong binaboy... I was so scared. Natatakot akong magsumbong kay Salvador dahil natatakot ako sa pwedeng gawin ni Salvador lalo na sa'yo..."
"Bakit hindi mo sinabi agad sa akin?" tanong ni Hunter sa babae. Hindi niya napigilan ang makunsensya sa nangyari sa babaeng kaharap niya ngayon.
"Sa tingin mo ba, gusto kitang istorbohin? Guluhin? Sinusubukan kong bumawi dahil sa nagawa ko noon sa'yo kaya pinili kong ako nalang ang kumausap kay Marcus... para ipaliwanag sakanya na hindi mo kasalanan ang nangyari... na sampung taon na ang nakalipas..."
"Tanya..."
"Kaso nalaman niya na mahal mo 'yung asawa mo... gusto niyang guluhin kayo... at alam kong masaya ka na kay Zyline kaya hindi ako pumayag... hindi ko hinayaan na gawin ni Marcus sa'yo 'yon..."
Hindi nakapagsalita si Hunter habang nakatingin kay Tanya.
"Hindi ako makapagsumbong sa kahit na sino... ipinain ko 'yung sarili ko kasi akala ko mapapakiusapan ko si Marcus... pero pinagbantaan niya lang akong ikakalat niya 'yung mga pictures ko habang binababoy niya ako..."
Tuluyan nang napahagulgol si Tanya.
Lumapit si Hunter sa babae at niyakap ito.
"I'm so sorry..." napapikit si Hunter.
Kasalanan niya ang nangyari. Kung hindi niya tinakbuhan noon ang nangyari kay Martin, hindi mangyayari ito. Kung hinarap na niya noon pa man ang galit ni Marcus, hindi madadamay si Tanya ngayon...
"The night of the accident... gusto niyang tawagan kita... gusto niyang patayin ka..." kumalas mula sa pagkakayakap ni Hunter si Tanya at tinignan ang binata sa mukha.
Hindi nagsalita si Hunter. Nakatingin lang siya sa mukha ni Tanya na basang-basa na ng luha.
"Hindi ko kaya... hindi ko kayang ipahamak ka. You suffered too much, already..."
Malalim na huminga si Hunter. Sinabi kanina ni Tanya na patay na si Marcus.
"Anong ginawa mo sakanya, Tanya?" tanong ni Hunter sa babae.
"Hinabol niya ako, Hunter... kailangan kong makatakas... kailangan kong maging ligtas..."
"Tanya..."
"Gusto niya akong patayin... pagkatapos sa akin, gusto niyang isunod si Zyline..."
Hindi napigilan ni Hunter ang mapamura.
"Ayokong mamatay..." ani Tanya habang humahagulgol. "I used Salvador's gun... I killed him. Pinatay ko siya..."
Tila binuhusan ng yelo ang pakiramdam ni Hunter. Kahit pa na tumatakbo na sa isip niya ang posibilidad na iyon... hindi niya pa din napigilang panlamigan.
Ginawa ni Tanya iyon para sakanya.
Para sakanilang dalawa ni Zyline.
"Kapag nalaman ni Salvador na buntis ako... baka patayin niya ako... hindi pwede.... Hunter..." hinawakan nito ang braso niya at tinignan siya.
Huminga ng malalim si Hunter. Pilit pinapakalma ang sarili at pilit na iniisip ang tamang gawin sa nangyayari.
"I won't leave you... hindi kita iiwan."
Hinawakan niya si Tanya ngunit hinila siya nito papalapit at niyakap ng mahigpit. Hinayaan nalang niya ang babaeng umiyak nang umiyak.
Nang makatulog si Tanya, agad na tinawagan ni Hunter si Daniel para magpatulong sa nangyari. Hindi siya papayag na makukulong si Tanya dahil sa nangyari... kaya hangga't maaga pa, naghanap na siya ng makakatulong sakanya...
"Anong plano mo ngayon?" tanong ni Thunder nang umupo ito sa sofa sa bahay nila. Wala ang Mommy nila doon kaya naman tahimik ang buong bahay. Idagdag pang madaling-araw na din.
Hindi siya nagsalita. Umupo lang din siya at isinandal ang ulo.
"May plano kang sumuko?" tanong ni Thunder sakanya.
"Wala," sagot ni Hunter na hindi nililingon ang kapatid. Hanggang ngayon ay nasa ospital pa si Tanya. Ngayong araw din ang dating ni Salvador kaya kailangan niya pang makipag-usap dito. Nangako siya kay Tanya na hindi niya ito papabayaan kaya naman gagawin niya ang makakaya niya para lang maging maayos ang lagay ni Tanya.
"I can talk to Salvador, Hunter. Asikasuhin mo nalang ang mag-iina mo," suhestiyon ni Thunder. Tinignan naman siya ni Hunter.
"Stop doing things for me. Hindi na ako bata. Kaya ko ang sarili ko," hindi mapigilan ni Hunter mainis sa sinabi ni Thunder. Para bang ipinapakita ni Thunder na hindi niya kayang ayusin ang sarili niyang problema. Na laging kailangan niya ng tulong... laging kailangan niya si Thunder.
"Hunter, wala akong sinabing ganoon. Ang sinasabi ko lang, para makabawas sa problema mo, ako na ang kakausap kay Salvador. Zyline and the twins are more important than them. Unahin mo sila..." paliwanag ni Thunder dito. "Alam ko ang pakiramdam na malayo sa anak mo. Hindi pa pinapanganak si Theon noon pero napalayo na ako sakanya. Gusto mo bang magkasira na kayo ng tuluyan ni Zyline?" tanong niya sa kapatid.
Umiling lang si Hunter at hindi nagsalita.
"If you're worried about Blue, ako na ang bahala doon," sabing muli ni Thunder sakanya.
"Hindi ka ba talaga titigil sa pakikialam, Thunder?" nilangkapan niya ng kasarkastikuhan ang boses. "Oo na. I get it. Ikaw na 'yung magaling. Ikaw na 'yung maayos ang pamilya. Ikaw na 'yung hindi kinamumuhian ng lahat... ngayon, hindi ko kailangan ng awa mo. Kaya kong ayusin ang problema ko. Hindi ko kailangan ng tulong mo."
"Tangina, Hunter. Anong pinaglalaban mo diyan? I just want to help you. Minamasama mo?" hindi napigilan ni Thunder ang mainis sa naging tono ni Hunter sakanya.
"Don't you get it, Thunder? Ayokong tulungan mo ako. Pabayaan mo nalang ako," tumayo na si Hunter at naglakad para umakyat sa kwarto niya sa bahay na iyon para magpahinga. Hindi pa siya nakakalimang hakbang nang pigilan siya ni Thunder.
"Ngayon sa akin ka may problema?" tanong ni Thunder sakanya. Tinitigan naman niya ito.
"Seriously, Hunter. Hanggang ngayon, galit na galit ka pa din sa akin dahil sa nangyari noon?" naglakad pabalik sa sofa si Thunder at umupo. "Hanggang ngayon, ang tingin mo sa akon kakumpetensya mo?"
Hindi nagsalita si Hunter. Nanatili lamg siyang nakatayo doon.
"Mula pa bata tayo, lagi na tayong naikukumpara ni Daddy... laging nasa akin 'yung mataas na expectations..." sumandal si Thunder. "Pero, tangina. Alam mo ba kung gaano ako kainggit sa'yo noon? You can do whatever you want. Kahit saan ka magpunta, ayos lang. Eh, ako? Mawala lang ako saglit, hindi na pwede, diba?"
Nilingon ni Hunter si Thunder.
"Akala mo masaya? Tangina, hindi. Akala mo masayang nakikitang lumalayo ka na? Putangina, Hunter, hindi. You were my best friend before anyone else, but I lost you. Pero wala naman akong magagawa sa bagay na iyon dahil ikaw mismo ang lumayo, diba?" nilingon ni Thunder ang kapatid.
Hindi pa din magawang magsalita ni Hunter. Habang lumalaki siya, mas lumalaki ang galit niya kay Thunder dahil pakiramdam niya, walang pag-asang malalagpasan man lang niya ito. For their father's eyes, Thunder's the best. Siya, tanging sakit sa ulo at problema lang ang dala. He grew up hating Thunder because of that. He grew up being an ass.
"Hunter, matanda na tayo pareho. Let go of that part of life... gusto kitang tulungan sa nangyayari sa'yo hindi dahil naaawa ako sa'yo. Gusto kitang tulungan dahil kapatid kita."
"Blue will be mad at you, Thunder." Alam ni Hunter na bata pa lamang ay magkakaibigan na sila Thunder, Blue, PJ at Cupid kaya alam niyang ayaw na ayaw ng mga ito na nag-aaway.
"You're my brother. Mas uunahin ko ang kapakanan mo kaysa sakanya. He's like a brother to me, too. Pero wag mo nang problemahin ang problema naming dalawa. Fix yours. Ako na ang bahala ng sa akin..." tumayo na si Thunder at lumapit sakanya. "You should keep in your mind that if you and I were in a competition... magpaparaya ako. Hindi dahil naaawa ako sa'yo. Pero dahil alam kong mas deserve mo 'yon kesa sa akin..." tinapik ni Thunder ang balikat ni Hunter. "Aakyat na ako. Kailangan ko pang tawagan si Rain," paalam nito sakanya bago naglakad papunta sa hagdan. Sinundan ni Hunter ng tingin ang kapatid habang naglalakad ito.
"Thunder..." tawag niya dito. Huminto naman ito at tinignan siya.
"Bakit hindi mo nalang ako sinuntok noong nakita mo kami ni Storm noon? Mas madaling matanggap kapag ganoon, diba?" ani Hunter sa kapatid. "Kung sinuntok mo ako, baka mas maaga akong nagising sa katotohanan..."
Ngumiti si Thunder sakanya. "Kapatid kita, eh. Kahit gaano ka pa kagago, kapatid pa din kita..." nagkibit-balikat si Thunder bago tumalikod na. "Matulog ka na. Unahin mo ang dapat mong unahin bukas..." naglakad na ito paakyat at iniwan siya sa may living room.
Pakiramdam ni Hunter ay pagod na pagod na ang katawan at isip niya... pero nakagaan sa kalooban niya ang pag-uusap nila ni Thunder.
He's right.
Sa huli, sila pa ring dalawa ang magtutulungan.
Umupo siya sa sofa at kinuha ang cellphone niya sa may bulsa niya at tinawagan ang asawa.
Napapikit si Hunter nang hindi nito sagutin ang tawag niya.
Nagdesisyon na lamang siyang magtext sa babae.
Zy, just wait for me. Please, just trust me. I love you.
Huminga siya ng malalim bago muling ibinalik sa bulsa ang cellphone at tumayo na para magpunta sa kwarto niya.
Ibinagsak niya ang pagal na katawan sa kama at ipinikit ang mata.
Isa lang ang sigurado ni Hunter sa nangyayari ngayon... hindi niya hahayaang mawala sakanya ni Zyline. Babawiin niya ang asawa niya sa anumang paraang maaari niyang gawin.