National Seoul university ဆိုေသာ...
ဤေက်ာင္းေတာ္ၾကီး....
ေနပူပူမိုးရြာရြာနွင္းက်က်ရာသီေတြဘယ္ေလာက္ပဲေျပာင္းလဲသြားပါေစ။မေျပာင္းလဲတဲ့အျပင္မိခင္တစ္ေယာက္လိုေက်ာင္းသားေတြကိုရင္္၀ယ္ပိုက္ရင္းSeoulေျမေပၚမွာအခိုင္အမာရပ္တည္ေနေသာဤေက်ာင္းေတာ္ၾကီးရဲ႔စာသင္ေဆာင္တစ္ခုေနာက္မွာေတာ့....
ေက်ာင္းသားနွစ္ေယာက္ဟာခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္အေနအထားနဲ႔တစ္ေနရာကိုေခ်ာင္းေျမာင္းေနေလသည္။သူတို႔ေခ်ာင္းေျမာင္းေနတဲ့ဦးတည္ရာေနရာကေတာ့ကားပါကင္တီကိုပဲေပါ့...
"hun...လာမွာေသခ်ာလို့လား..."
"လာမွာပါ...ခဏေနေရာက္လာေတာ့မွာ..."
လက္ကနာရီကိုတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔မရိုးမရြျဖစ္ေနေသာသူူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူoh se hunကိုၾကည့္ပီးရင္ေမာသြားမိတာေတာ့အမွန္...
ငါလူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္မိေနပီTaoရာလို႔ေျပာခဲ့တုန္းကမယံုၾကည္နိုင္ခဲ့တာေတာ့အမွန္။ခ်စ္ခဲ့တာလည္းၾကာပီတဲ့။sehunဆိုတဲ့သူကတစ္ခါမွမွမခ်စ္ဖူးတာ။အမွန္တိုင္းေျပာရရင္မခ်စ္တတ္တာ။ခုလို၀ုန္းဒိုင္းဆိုခ်စ္သြားခဲ့ေတာ့အစပထမေတာ့ဘယ္လိုမွကိုမယံုၾကည္နိုင္ခဲ့ဘူး....
"Tao ya...ဟိုမွာၾကည့္...လာပီလာပီ..."
၀မ္းသာအားရျဖစ္သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ႔အသံေၾကာင့္ကားပါကင္ဆီလွမ္းၾကည့္မိေတာ့အျဖဴေရာင္္ေတာက္ေနေသာျပိဳင္ကားတစ္စီးကိုေတြ႔ရေလသည္...
တစ္ခါၾကည့္လိုက္တာနဲ့သိသာပါတယ္။ဒါသူေဌးေတြမွသာစီးနိုင္တဲ့ေနာက္ဆံုးေပၚျပိဳင္ကားဆိုတာ။ဒီလိုကားကိုစီးနိုင္တာဆိုလို႔ဒီေက်ာင္းမွာဘယ္နွစ္ေယာက္ရွိလို႔လဲ။လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတဲ့ျပိဳင္ကားေတြထဲမွာဒီကားကအေကာင္းဆံုး...
ပီးေတာ့ဒီကားပိုင္ရွင္ဟာဘယ္သူလဲဆိုတာေတြးေနစရာေတာင္မလိုဘူး...
"hun...kai...kaiကိုလား..."
ရင္ထဲမွာစိုးထိတ္သြားမိတာေတာ့အမွန္။Kaiဆိုတဲ့လူကေက်ာင္းမွာနာမည္ဆိုးနဲ႔ေၾကာ္ၾကားတဲ့သံုးေယာက္ထဲကတစ္ေယာက္ပဲေလ။အျပင္ပန္းၾကည့္လိုက္ရင္တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲဆိုေပမယ့္သူစိတ္တိုလာတဲ့အခါအရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ဆိုးတာ....
"မဟုတ္ေသးဘူးTao...သူမဟုတ္ေသးဘူး...ေနာက္လာဦးမွာ..."
မဟုတ္ဘူးဆိုလို႔သင္ျပင္းခ်ကာရွိေသးေနာက္ထပ္ျပိဳင္ကားတစ္စီးက၀င္လာျပန္ပီေလ။ဒီကားကေတာ့ခုနကျပိဳင္ကားနဲ့ဆန္႔က်င္ဘတ္အေရာင္ျဖစ္တဲ့အနက္ေရာင္...
ဒီတစ္ခါပိုဆိုးရပီ။သူကKaiထက္ပိုဆိုးတယ္။ကားေမာင္းလာတာကိုကေကြ႔ေကာက္ပီးေမာင္းလာတာ။ဘယ္သူ႔၀ယ္တိုက္တိုက္ဆိုတဲ့ပံုစံနဲ႔...
Chanyeolဆိုတဲ့သူကဘာလို႔ပိုေၾကာက္စရာေကာင္းရသလဲဆိုေတာ့သူကအရမ္းကိုဟန္ေဆာင္ေကာင္းလို႔ပဲ။အျမဲတမ္းျပံဳးထားတာေၾကာင့္သေဘာေကာင္းသလိုလိုထင္ရေပမယ့္တစ္ကယ္တမ္းက်ေတာ့သူတစ္ပါးကိုဘယ္လိုအရွက္ခဲြရမလဲဆိုတာအခ်ိန္ျပည့္ေတြးေနတဲ့လူ...
"ဟာ...သူလား...hun..chanyeolေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္..."
"မဟုတ္ဘူး...မဟုတ္ဘူး...ဒီတစ္ခါေတာ့သူအတည္လာေတာ့မွာ..."
"ဟင္...ဒါ...ဒါဆို..."
စဥ္စားၾကည့္ပါ။နတ္ဆိုးသံုးေယာက္ထဲမွာနွစ္ေယာက္လံုးမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့တစ္ေယာက္ပဲလား...
အဲ့တာမွျပႆနာအၾကီးၾကီး...
တစ္ကယ့္ကိုအၾကီးက်ယ္ဆံုးျပႆနာၾကီးပဲ။သူနဲ႔ပတ္သတ္မယ့္အစားက်ားေလွာင္အိမ္ထဲခုန္ဆင္းလိုက္တာမွသက္သာလိမ့္ဦးမယ္....
"hun...မင္း..."
ေသခ်ာေအာင္ေမးၾကည့္မလို႔ဟန္ျပင္တုန္းရွိေသး။ထင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ၀င္လာပါပီ။နတ္ဆိုးကိုသယ္ေဆာင္လာတဲ့အနီေရာင္ေတာက္ေတာက္ျပိဳင္ကား...
"Tao...သူပဲ..."
ပါးစပ္ၾကီးဟေနယံုကလဲြပီးဘာစကားမွေတာင္ျပန္မေျပာနိုင္ေတာ့ဘူး။ဘယ္လိုလုပ္ပီးျဖစ္နိုင္မွာလဲ။လူေတြသန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတဲ့အထဲကမွဘာလို႔သူလဲ။ဒါဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္တဲ့ကိစၥၾကီး...
"hun...မင္းရူးေနလား...ဘာလို႔Luhanလဲ...luhanကဘယ္လိုလူစားလဲဆိုတာမင္းမသိတာလည္းမဟုတ္ဘူး...ေတာ္ပီ...သူ႔ကိုခုခ်က္ခ်င္းေခါင္းထဲကထုတ္လိုက္ေတာ့...ဒါမင္းစိတ္ေတြကစားေနတာ...သူကအရမ္းေခ်ာလြန္းလို႔..."
"မဟုတ္ဘူးTao...ငါသူ႔ကိုအဲ့တာေၾကာင့္ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး...သူခ်မ္းသာလို႔လည္းမဟုတ္ဘူး...မင္းနားလည္ေအာင္ရွင္းျပရရင္Luhanဆိုတဲ့လူသားတစ္ေယာက္ကိုငါကခ်စ္တာ...သူကအခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ေနတဲ့လူပဲျဖစ္ျဖစ္...လမ္းေဘးမွာေစ်းေရာင္းတဲ့လူပဲျဖစ္ျဖစ္...ဘယ္လိုအေျခအေနျဖစ္ေနပါေစLuhanဆိုတဲ့သူ႔ကိုငါကခ်စ္မွာ..."
"က်ြတ္...."
ဒီလိုအေျခအေနရာက္မွာေတာ့မတတ္နိုင္ေတာ့ဘူးေလ။hunကအခ်စ္ဆိုတဲ့ျပပုဒ္တစ္တစ္ခုကိုေဆးစဲြသလိုစဲြေနပီပဲဟာ။ဘာတတ္နိုင္ေတာ့မွာလည္း...
"သူထြက္လာပီ..."
Hunစကားအတိုင္းအနီေရာင္ျပိဳင္ကားထဲကေနမထီမဲ့ျမင္ဒီဇိုင္းနဲ႔ထြက္လာတဲ့သူကLuhanဆိုတဲ့နတ္ဆိုးရယ္ပါ။မခန္႔မွန္းနိုင္ေလာက္ေအာင္က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာသလိုေသမေလာက္ေအာင္လည္းေခ်ာတာ။perfectဆိုတဲ့စကားလံုးကသူ႔အတြက္လိုေတာင္လိုေနေသးတယ္....
ကားထဲကထြက္လာကတည္းကမ်က္နွာထားကခပ္တင္းတင္းရယ္။ဒါသူ႔ပံုစံပဲေလ။ဘယ္ေတာ့မဆိုမ်က္ေမွာင္ၾကီးက်ံဳ႔ပီးတစ္ေလာကလံုးကိုမေက်နပ္တဲ့ပံုစံနဲ႔ေနေနတာ.....
သူကိုကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနတဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရွိေပမယ့္သူကေတာ့နည္းနည္းနည္းေလးမွဂရုစိုက္ဟန္လည္းမေပၚပါဘူး။လက္ထဲကပီေကကိုအခံြခ်ြတ္ရင္း၀ါးေနေလရဲ႔....
"တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္သူ႔မ်က္နွာမွာအျပံဳးေတြတဲြခိုလာေစရမယ္...အဲ့တာကလည္းငါ့ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ရမယ္...."
Hunရာ။မင္းရူးလိုက္တာလို႔ေျပာခ်င္ေပမယ့္ေျပာမထြက္ရက္ခဲ့။ဆရာဆရာမေတြမေျပာနဲ႔ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးေတာင္သူ႔ကိုျပဳျပင္ေပးလို႔မရတာမင္းကဘယ္လိုျပဳျပင္ဦးမွာလဲ။ျပဳျပင္ဖို႔ေနေနသာသူ႔ေတာင္ျပန္ေၾကာက္ေနရတဲ့ဟာ။ဒါေတြကိုမင္းအားလံုးသိရဲ့သားနဲ႔ကိုယ့္ေသတြင္းကိုမွျပန္တူးခ်င္ရတယ္လို႔...
ဒီေလာက္ထိရက္စက္ပီးအၾကင္နာတရားကင္းမဲ့တဲ့လူကိုမွမင္းကအခ်စ္ေတြပံုေပးရတယ္လို႔။မင္းရဲ့ကံၾကမၼာကိုငါျမင္ေယာင္ေနတယ္hunရာ....
"Luhan...ရွင္းျပစမ္းပါဦး...ဒီေန႔အတန္းတက္ခ်င္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္းေလ..."
"yeol...မင္းမသိဘူးလား...ဒီေန႔အတန္းကိုဘယ္ဆရာ၀င္မလဲဆိုတာ..."
ကားပါကင္နဲ႔ခုေနရာနဲ႔ကသိပ္မေ၀းေတာ့သူတို႔ေျပာေနတဲ့စကားေတြကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းၾကားေနရတယ္ေလ....
"အာ...ဟုတ္သားပဲ...hak..hak...ဒီေန႔လည္းမပ်င္းရေတာ့ဘူးေပါ့...ေပ်ာ္စရာေလးေတြလာေတာ့မယ္..."
"ငါကေတာ့ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္လို႔မထင္ဘူး..."
အေပါက္အလမ္းမတည့္တဲ့Kaiစကားေၾကာင္နွစ္ေယာက္လံုးကဘာလဲဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔လွည့္ၾကည့္ၾကတယ္....
"အျပင္းေျပရံုေလာက္ေလးပဲဟာ...သူတို႔ကိုေပ်ာ္စရာလို႔သတ္မွတ္လိုက္ရင္ငါတို႔တန္ဖိုးေတြနိမ့္ကုန္မွာေပါ့...မဟုတ္ဘူးလား..."
အဲ့အခါက်ေတာ့မွyeolကလက္ခုပ္လက္၀ါးထတီးတယ္...
"ဟုတ္တယ္ဟုတ္တယ္...ကဲကဲ...လာ...အပ်င္းေျပအတန္းသြားတက္ၾကစို႔..."
Luhanတို႔သံုးေယာက္ထြက္သြားေတာ့မွTaoလည္းသတိျပန္၀င္လာရတယ္...
"hun...ငါတို႔လည္းအတန္းသြားတက္ရေအာင္...ေနာက္က်ေနေလာက္ပီ..."
************
At chemistry department,
စာသင္ခန္းတစ္ခုထဲမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအားလံုးဟာဘာစကားတစ္ခြန္းမ်ွမဆိုၾကသလိုမ်က္လံုးေတြကလည္းစာအုပ္ကိုသာမလြတ္တမ္းစိုက္ၾကည့္လို႔...
ေရွ႔မွာစာရွင္းျပေနတဲ့ဆရာ့အသံကလဲြလို႔တိတ္ဆိတ္ေနတာေၾကာင့္စာသင္ခန္းတစ္ခုနဲ႔တူေအာင္အသက္၀င္ေနခဲ့ပါတယ္....
ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္သူတို့ဟာဆရာျဖစ္သူကိုဘယ္ေလာက္ေတာင္ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကတယ္ဆိုတာေမးစရာေတာင္လိုေလာက္မယ္ထင္....
စာအုပ္အထူတစ္အုပ္ကိုကိုင္ကာအသံေနအသံထားမွန္မွန္နဲ့စာတစ္ပုဒ္ကိုရွင္းျပေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ဆရာကေတာ့do kyung sooဆိုတဲ့လူရယ္ေပါ့...
ဟားဗက္တကၠသိုလ္ကေနဘဲြ့ရလာခဲ့တဲ့အျပင္လူအမ်ားေလးစားေလာက္တဲ့တည္တည္ၾကည္ၾကည္ပံုစံမို႔ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးကရိုေသေလးစားၾကျခင္းပင္....
ဘက္မလိုက္တတ္တဲ့အျပင္ေက်ာင္းသားအားလံုးအေပၚမွာတန္းတူညီမ်ွလည္းဆက္ဆံတတ္တယ္။သင္ခန္းစာတိုင္းမွာလည္းပ်င္းခ်ိန္မရေလာက္ေအာင္ဥပမာေတြနဲ့ဖဲြ့သီပီးေျပာတတ္တာေၾကာင့္သူ့အခ်ိန္တိုင္းမွာေက်ာင္းသားေတြအျပည့္ရွိေနျခင္းပင္....
Hunနဲ့Taoလည္းဒီအခန္းထဲမွာရွိေနတယ္ေလ။ေဘးမွာရွိတဲ့Taoကစာထဲကိုစိတ္၀င္စားေနေပမယ့္hunကေတာ့စိတ္မ၀င္စားနိုင္။အေပါက္ဆီကိုသာခဏခဏလွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္...
"ဘာလို့မလာေသးတာလည္းမသိဘူး..."
Hunတစ္ေယာက္မရိုးမရြျဖစ္ကာဂနာမျငိမ္ျဖစ္ေနတာကိုစာသင္ေနတဲ့ဆရာsooကရိပ္မိတယ္။ဒါေပမယ့္ဘာမွမေျပာေသးပဲစာကိုသာဆက္သင္ေနတယ္။ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္နဲ့က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြအာရံုပ်က္မွာကိုသူမလိုလားဘူးေလ..
"hun...မင္းကိုဆရာၾကည့္ေနတယ္ေနာ္...."
ေဘးကTaoကမေနနိုင္ေတာ့ပဲတိုးတိုးေလးလက္တို့ပီးေျပာလိုက္ေတာ့မွhunလည္းျငိမ္သြားတယ္။ဒါေပမယ့္မ်က္လံုးကတံခါးဆီကိုသာခဏခဏလွမ္းၾကည့့္ေနမိတယ္...
"ဒုန္း...."
စာသင္ခန္းရဲ့ေလ်ွာတံခါးကိုအၾကမ္းပတမ္းတြန္းဖြင့္လိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္စာသင္ေနတဲ့sooေရာေက်ာင္းသားေတြအားလံုးရဲ့မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြကတံခါးဆီကိုစုျပံဳပီးေရာက္သြားခဲ့တယ္
ဒီလိုအသံကိုၾကားတာနဲ့တင္အခန္းထဲကိုLuhan၀င္လာေတာ့မယ္ဆိုတာေသခ်ာတယ္ေလ။သူကလဲြလို့ဒီလိုအၾကမ္းပတမ္း၀င္မယ့္သူမရွိဘူး။
Luhanကစာသင္ခန္းထဲကို၀င္လာကတည္းကဘယ္သူ့ကိုမွမၾကည့္။စာအုပ္ကိုကိုင္ထားတဲ့sooကိုသာစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ၾကည့္ေနတဲ့အၾကည့္ကလဲမေက်နပ္တဲ့အၾကည့္။sooကေတာ့သူ့ကိုတည္ျငိမ္တဲ့အၾကည့္နဲ့ပဲျပန္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္....
Luအေနာက္မွာလိုက္၀င္လာတဲ့နွစ္ေယာက္ကေတာ့kaiနဲ့yeolေပါ့။yeolကေတာ့၀င္လာကတည္းကမ်က္နွာကိုျဖီးကာအတန္းထဲကလူေတြအားလံုးကိုလက္ျပေနေပမယ့္သူ့ကိုေတာ့ဘယ္သူကမွျပန္မႏႈတ္ဆတ္ရဲၾက။ဘာလို့လဲဆိုေတာ့သူ့ကchanyeolျဖစ္ေနလို့ပဲ။ျပန္သာႏႈတ္ဆက္ၾကည့္ပါလား။သူ့ရဲ့သားေကာင္ျဖစ္သြားမွာပဲ။အဲ့လိုျဖစ္သြားရင္လည္းဘယ္လိုမွအဖတ္ဆည္မရေလာက္ေအာင္အရွက္ကဲြပီလို့သာမွတ္လိုက္ေတာ့....
Kaiကေတာ့ေအးေအးေဆးေဆးပင္။yeolလိုဘယ္သူ့ကိုမွလည္းလက္မျပ။ဘယ္သူ့ကိုမွလည္းမၾကည့္။၀င္လာကတည္းကသူ့မ်က္လံုးေတြကိုLuhanနဲ့sooတို့နွစ္ေယာက္ဆီမွာပဲထားထားလိုက္တယ္...
"မင္းတို့ဒီကိုအေနွာက္အယွက္ေပးဖို့လာတာဆိုရင္ေတာ့ခုခ်က္ခ်င္းထြက္သြားလိုက္ပါ...စာသင္ဖို့ဆိုရင္ေတာ့..ထိုင္ခံုမွာေအးေအးေဆးေဆးေလးသြားထိုင္ေနလိုက္...ပီးေတာ့မင္းမ်က္လံုးေတြကိုလည္းစာအုပ္မွာပဲကပ္ထား...."
Sooကသူ့တို့သံုးေယာက္ကိုတည္တည္ျငိမ္ပဲေျပာလိုက္ခ်င္းသာ။ေဟာက္တာလည္းမဟုတ္။အမိန့္ေပးတာလည္းမဟုတ္။ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့တာ၀န္အတိုင္းသတိေပးလိုက္တာပါပဲ...
"ဟြန့္..."
ပီေက၀ါးေနရင္းနဲ့ပဲLuhanကနႈတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္မဲ့လိုက္ပီးမ်က္လံုးအၾကည့္ကိုsooဆီကမခြာပဲနဲ့အခန္းထဲကိုိုေနာက္ျပန္ေလ်ွာက္၀င္သြားခဲ့တယ္။အဲ့ဒီအတိုင္းေလ်ွာက္လာခဲ့ပီးေနာက္ဆံုးတန္းအေရာက္မွာခံုေပၚကိုလြယ္အိတ္ကိုပစ္တင္လိုက္ကာ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္...
ဒါhunအတြက္ကံေကာင္းျခင္းျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ဘာလို့လဲဆိုေတာ့Luထိုင္တဲ့ေနရာကသူ့အေနာက္မ်က္ေစာင္းထိုးေနရာေလာက္မွာက်သြားတာေၾကာင့္ပါ....
Hunလည္းလြယ္အိတ္ထဲကမွန္ေသးေသးေလးကိုဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္ခိုးထုတ္လိုက္ပီးအေနာက္ကLuကိုမသိမသာနဲ့ခိုးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။Luကေတာ့စာအုပ္လည္းမထုတ္လက္ကိုသာပိုက္ပီးမ်က္လံုးကိုမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့hunအတြက္အခြင့္အေရးျဖစ္သြားတာေပါ့..
Kaiနဲ့yeolကလည္းLuhanေဘးမွာပဲ၀င္ထိုင္လိုက္ၾကပီးနွစ္ေယာက္သားဖုန္းကိုထုတ္ကာလုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ေနၾကေတာ့တယ္...
**********
"hun...မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ"
ေဘးကTaoကတိုးတိုးေလးကပ္ေျပာလိုက္တဲ့အခါမွာhunကသူ့ႏႈတ္ခမ္းေပၚကိုလက္ညိဳးေလးကပ္ပီးတိတ္တိတ္ေလးေနဖို့အခ်က္ျပလိုက္ေတာ့Taoလည္းမေျပာေတာ့။ဒီအတိုင္းပဲလႊတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ေရွ့ကဆရာkyungsooကေတာ့သူ့တာ၀န္အတိုင္းစာကိုအားၾကိဳးမာန္တက္သင္ေနတယ္ေလ...
"Tao...ငါေတာ့ရူးေတာ့မယ္ထင္တယ္...ၾကည့္ပါဦး...သူ့ရဲ့မ်က္လံုးေတြကပိတ္ထားေပမယ့္....စင္းက်ေနတဲ့မ်က္ေတာင္ေတြက...ငါ့ကိုရူးသြပ္သြားေစတယ္...."
"ဟူး......."
အနားကေနတိုးတိုးတိုးတိုးနဲ့တတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ့hunေၾကာင့္Taoလည္းစာထဲကိုစိတ္၀င္စားလို့မရေတာ့။အဲ့ေတာ့hunေျပာတာေတြကိုပဲနားေထာင္ေနလိုက္ပီးစာအုပ္ထဲမွာပံုေတြခ်ဆဲြေနလိုက္ေတာ့တယ္....
"ၾကည့္ပါဦး..သူ့မ်က္နွာေပၚကမ်က္ခံုး..နွာတံ...ႏႈတ္ခမ္းနီေထြးေထြးေလးေတြ...အားလံုးအားလံုးကိုငါခ်စ္တယ္.....သူ့ဆီမွာအျမဲတမ္းေတြ့ရတဲ့မဲ့ျပံဳးေတြကို...ငါနွစ္သက္တယ္....ဘယ္သူေတြဘာေတြေျပာေျပာ.....ငါ့နွလံုးသားကသူ့ကိုအျမဲတမ္းခ်စ္..."
Hunစကားကအလယ္မွာတင္ရပ္တန့္သြားခဲ့ရတယ္။ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲသူ။သူ့မ်က္လံုးေတြကဖ်က္ကနဲဆိုပြင့္လာတယ္ေလ။မွန္ထဲကိုဒိုင္းကနဲေရာက္လာတဲ့အၾကည့္။အဲ့အၾကည့္ေၾကာင့္hunလည္းလန္္ပီးရင္ေတြတုန္သြားကာလက္ထဲကမွန္ကိုစာအုပ္ၾကားထဲကိုေၾကာက္ေၾကာက္လန့္လန့္နဲ့ထိုးထည့္လိုက္ပီးေခါင္းကိုအဆမတန္ငံု့ထားလိုက္ကာေဘးကTaoကိုေလသံတိုးတိုးနဲ့လွမ္းေခၚလိုက္တယ္...
"Tao ya.... "
"ဘာလဲ...."
"သူ...သူ..ငါခိုးၾကည့္ေနတာသိသြားပီလားမသိဘူး..."
"ဟင္...ဟုတ္လား...hun..မင္းကြာ..အဲ့ေၾကာင့္ငါေျပာပါတယ္...မလုပ္ပါနဲ့လို့...မင္းကေတာ့ျပသနာကိုမီးထြန္းရွာတာပဲ...တစ္ကယ္သာဟုတ္ခဲ့ရင္မင္းေတာ့မလြယ္ဘူးေနာ္...မဟုတ္ပါေစနဲ့လို့ဆုေတာင္းေန..."
ဆုေတာင္းေတြမျပည့္ခဲ့ပါဘူး။luhanမ်က္နွာေပၚမွာမဲ့ျပံဳးတစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့ပီးေနာက္ေျခေထာက္နွစ္ေခ်ာင္းကိုခံုေပၚတင္လိုက္ကာလြယ္အိတ္ထဲကေနစာအုပ္တစ္အုပ္ကိုထုတ္လိုက္တယ္...
"ျဗိ......"
စာအုပ္ကစာရြက္ေတြကိုတစ္ရြက္ပီးတစ္ရြက္ဆုတ္ျဖဲပီးေတာ့လက္နဲ့လံုးေျခကာခပ္လွမ္းလွမ္းကhunရဲ့ေခါင္းကိုတစ္ခုပီးတစ္ခုစိမ္ေျပနေျပေပါက္ေနေတာ့တာေပါ့....
အတန္းထဲကလူေတြကလည္းကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ့လုပ္ေနၾကပီေလ။yeolကေတာ့ဒါကိုေပ်ာ္စရာတစ္ခုခုေတြ့သြားသလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ့ဖုန္းကိုထုတ္ပီးvedio ရိုက္ေနလိုက္တယ္....
ေနာက္ေစ့ကိုလာမွန္တဲ့စာရြက္လံုးေတြေၾကာင့္hunေခါင္းကိုပိုငံု့ထားလိုက္ပီးရွက္ရွက္နဲ့ပဲမ်က္လံုးကိုမွတ္ကာခံေနလိုက္တယ္။အေနာက္ကိုလံုး၀လွည့္မၾကည့္ရဲTaoလည္းဘာလုပ္လို့လုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနမိတယ္
"Luhan...မင္းဒါဘာလုပ္တာလဲ..."
Sooရဲ့ဟိန္းထြက္သြားတဲ့အသံေၾကာင့္ေနာက္ထပ္ေပါက္မလို့လုပ္ေနတဲ့Luhanရဲ့လက္ေတြကေလထဲမွာတင္ရပ္တန့္သြားပီး..
"စကၠဴေတြကိုလံုးပီးေပါက္ေနတာေလ..မျမင္ဘူးလား...ဘာလဲ...ခင္မ်ားလည္းလုပ္ခ်က္လို့လား.."
"Luhanမင္းကစားခ်င္တိုင္းကစားရေအာင္ဒါကစားကြင္းမဟုတ္ဘုူးကြ....စာသင္ခန္း...ပီးေတာ့ခုအခ်ိန္ကငါ့အခ်ိန္..အဲ့ေတာ့...ငါ့စကားကိုမင္းနားေထာင္ရမယ္..အခန္းထဲမွာေနခ်င္ေသးရင္စကၠဴလံုးေတြနဲ့ထပ္မေပါက္ပါနဲ့..ဒါေနာက္ဆံုးေျပာျခင္းပဲ"
"ေနပါဦး...ခင္မ်ားကအခုအမိန့္လာေပးေနတာလား...အဲ့ဆိုခင္မ်ားလူမွားသြားပီ......က်ဴပ္ကအမိန့္နာခံတတ္တဲ့လူယဥ္ေက်းတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး....ရွင္းလား..."
"ငါမင္းကိုအမိန့္ေပးေနတာမဟုတ္ဘူး...ဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ့ေက်ာင္းသားေတြအားလံုးကိုယ္စားေျပာေနတာ...မင္းအခုလိုလုပ္ေတာ့က်န္တဲ့လူေတြအေနွာက္အယွက္ျဖစ္တယ္.....အဲ့ဒါကို..မင္းနားလည္လား..."
"ဟြန့္...က်ြန္ေတာ္ကဘယ္သူ့ကိုဂရုစိုက္ရမွာလဲ...ခင္မ်ားကိုလည္းဂရုမစိုက္ဘူး...ဒီအတန္းထဲမွာရွိေနတဲ့လူေတြကိုလည္းတစ္ေယာက္မွဂရုမစိုက္ဘူး...အဲ့ေတာ့ခင္မ်ားဘာလုပ္ခ်င္လဲ"
"မင္းအခုခ်က္ခ်င္း..ငါ့အခန္းထဲကထြက္သြား"
ေဒါသသံစြက္ေနတဲ့sooရဲ့အသံေၾကာင့္တစ္ခန္းလံုးတုပ္တုပ္ေတာင္မလႈပ္ရဲၾကေတာ့။အပ္က်သံေတာင္မၾကားရေလာက္ေအာင္ျငိမ္သက္သြားခဲ့ပီးမွLuhanဆီကိုေနအသံတစ္ခုထြက္လာတယ္...
"ဖူး..."
ပါးစပ္ထဲမွာ၀ါးေနတဲ့ပီေကကိုေဘးကိုေထြးထုတ္လိုက္ပီးခံုေပၚမွာတင္ထားတဲ့ေျခေထာက္ကိုခ်ကာေနာက္ထပ္ပီေကတစ္ခုကိုထုတ္၀ါးေနရင္းနဲ့sooဆီကိုတည့္တည့္ေလ်ွာက္လာခဲ့တယ္......
ဘယ္ကိုမွမၾကည့္ပဲsooရဲ့မ်က္နွာဆီကိုသာခပ္စူးစူးစိုက္ၾကည့္ရင္းေလ်ွာက္လာခဲ့ပီးလက္တစ္လွမ္းေလာက္အကြာမွာရပ္တန့္လိုက္တယ္
"ခင္မ်ားေတာ္ေတာ္လ်ွာရွည္တာပဲ.....က်ဴပ္နဲ့လာညိတာဒါနဲ့ဆိုနွစ္ခါရွိပီ...ပထမတစ္ခါ...က်ဴပ္ကိုဒီလိုပဲအတန္းထဲကနွင္ထုတ္တယ္...ခုတစ္ခါလည္းနွင္ထုတ္ျပန္ပီ...ဟြန့္..."
"မင္းမေက်နပ္ရင္...ေနာက္မွငါနဲ့လာရွင္းလို့ရတယ္..ခုေတာ့ငါ့အတန္းထဲကထြက္သြားလိုက္"
"ဖူး!!!.."
"ဟာ....."
တစ္တန္းလံုးအံ့ၾသမင္သက္သြားၾကတယ္ေလ။ဘာလို့လဲဆိုေတာ့Luhanကသူ့ပါးစပ္ထဲကပီေကကိုsooမ်က္နွာတည့္တည့္ကိုေထြးထုတ္လိုက္တာေၾကာင့္ပါ။ပီေကကsooရဲ့မ်က္လံုးနားကိုတည့္တည့္မွန္ကာေအာက္ကိုျပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္...
"ေျဖာင္း...ေျဖာင္း..ေျဖာင္း..."
"yo..bravo!!.."
အေနာက္ကေနyeolကလည္းဒါကိုလက္ခုပ္တီးပီးအားေပးေနလိုက္ေသးတာ။ေဒါသေၾကာင့္နီျမန္းေနတဲ့sooရဲ့မ်က္နွာကိုLuhanကေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးၾကည့္ေနလိုက္ပီးအနားကပ္သြားကာတိုးတိူးေလးေျပာလိုက္တယ္...
"ခင္မ်ားသိလား...ဒီပီေကကလူတိုင္းစားနိုင္တဲ့ပီေကမဟုတ္ဘူး......တစ္ကယ္ေတာ့....က်ဴပ္ေထြးလိုက္ကတည္းက..ခင္မ်ားရဲ့ပါးစပ္ကိုဟထားသင့္တယ္..ဟင္းဟင္း..."
Sooကေတာ့ဘာမွျပန္မေျပာ။အံ့ကိုၾကိတ္ကာLuhanကိုပဲခပ္စူးစူးျပန္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။စိတ္ရွိတိုင္းသာဆိုတစ္ခ်က္ေလာက္ကိုထိုးပစ္ခ်င္တာ။ဒါေပမယ့္သူကဆရာေလ။ေက်ာင္းသားကိုအတတ္နိုင္ဆံုးသည္းခံနိုင္ရမယ္မလား
Luhanကေနာက္ထပ္ပီေကတစ္ခုကိုထပ္ထုတ္လိုက္တယ္။ေနာက္ေတာ့ပါးစပ္ထဲထည့္ပီး၀ါးရင္းတံခါးကိုထံုးစံအတိုင္းအၾကမ္းပတမ္းဖြင့္ကာအျပင္ကိုထြက္သြားခဲ့တယ္....
အဲ့ဒီေတာ့မွေနာက္ဆံုးကေနyeolကျပာယာျပာယာနဲ့ထြက္လာပီးLuhanက်န္ခဲ့တဲ့လြယ္အိတ္ကိုေကာက္ကာအေရွ့ကိုထြက္လာခဲ့တယ္..
မ်က္နွာၾကီးနီကာရပ္ေနတဲ့sooကိုစပ္ျဖီးျဖီးမ်က္နွာနဲ့တစ္ခ်က္ဦးညႊတ္လိုက္ပီးမွLuအေနာက္ကိုလိုက္သြားခဲ့ေတာ့တာေပါ့....
kaiကေတာ့မလိုက္။ေနရာမွာပဲဆက္ထိုင္ေနပီးလက္ပိုက္ကာsooဆီကိုပဲစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္....
**********
"ဆရာ...ဆရာ..ခဏေနပါဦး..."
အေနာက္ကလွမ္းေခၚလိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္sooကေျခလွမ္းေတြကိုရပ္တန့္လိုက္ပီးေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့သူ့အတန္းထဲကေက်ာင္းသားsehun...
"ဘာကိစၥရွိလို့လဲ..."
"ဟို...ဆရာ့ကိုေတာင္းပန္မလို့ပါ...."
Hunေျပာသာေျပာရသာစိတ္ထဲမွာအရမ္းကိုမ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနမိတယ္ေလ။ဒါသူ့ေၾကာင့္ျဖစ္သြားခဲ့တာမလား....
"ဘာအတြက္လဲ...."
"ဟို..အမွန္ေတာ့ေလ...ဟို...က်ြန္ေတာ္ကLuhan ကိုခိုးၾကည့္မိတာပါ...အဲ့တာသူသိသြားပီး.."
"ဘာမွမေျပာနဲ့ေတာ့..သိပီ...ဒါေတြကိုအစကတည္းကဆရာရိပ္မိပါတယ္....မင္းသူ့ကိုစိတ္၀င္စားေနတယ္မလား....."
"ဟို...အဲ့တာ..."
"ဒါေပမယ့္.....ဆရာမင္းကိုစကားတခြန္းေတာ့ေျပာခ်င္တယ္..တပည့္တစ္ေယာက္္လမ္းမွားမေရာက္ေအာင္ဆရာ့မွာတာ၀န္ရွိတယ္မလား."
"nae..ေျပာပါ.."
"မင္းရဲ့ခံစားခ်က္ေတြကိုအခ်ိန္မီရုပ္သိမ္းလိုက္ပါ.....အဲ့လိုမွလုပ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့.....မင္းဖက္ကဘယ္ေလာက္ပဲေပးဆပ္ေနေန...တစ္ေန့ေန့တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ.....မင္းရဲ့နွလံုးသားကိုသူ့ရဲ့ဆိုးညစ္တဲ့စိတ္၀ိဥာည္ေတြက.....အဆိပ္သင့္ေစလိမ့္မယ္..."
Hunဘာမွျပန္မေျပာနိုင္ခဲ့ဒါဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ဘူးေလ...သူတားဆီးလို့မွမရေတာ့တာ....နွလံုးသားမွာဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္တည္ဖူးခဲ့တဲ့အခ်စ္တစ္ခုကအျမစ္တြယ္လာခဲ့ပီး....တျမည့္ျမည့္တိုက္စားေနတာကို...ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးခံယူဖို့ကလဲြလို့..ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့.....
Luhan....မင္းသိလား....မင္းကငါရွဴသြင္းေနတဲ့oxygenလိုပဲ.......မင္းမရွိရင္ငါအသက္ရွင္နိုင္ေတာ့မယ္မထင္ဘူး...မင္းကငါ့အတြက္မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့အရာတစ္ခုပါ....
ထြက္သြားခဲ့ပီျဖစ္တဲ့sooရဲ့ေက်ာျပင္ကိုhun တစ္ေယာက္ေငးရင္းတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္မိတယ္...အဲ့တာကလည္းနွလံုးသားကလာတဲ့စကားတစ္ခြန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္...
"ဆရာေျပာသလိုပဲ...သူကက်ြန္ေတာ့္နွလံုးသားကိုအဆိပ္သင့္ေစမယ့္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္....သူ့အတြက္ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီးကိုခံယူလိုက္မွာပါ...."
********
anneyong.....
ဒါauthor ရဲ့ဒုတိယေျမာက္hunhan fic ေလးပါ..✌✌:-)
ဖတ္ပီးေတာ့ေ၀ဖန္ေပးၾကပါဦးေနာ္...
ဟို..တစ္ခုေတာ့ေျပာခ်င္ပါတယ္..seoul university မွာ..chemistryဘာသာရပ္သင္လားမသင္လားေတာ့author လည္းသိဘူး..တက္မွမတက္ဖူးတာေနာ့္....
Googleမွာအဲ့အေၾကာင္းေလ့လာၾကည့္ေတာ့..nanoပညာရပ္ကိုသင္တယ္လို့ေျပာတာပဲ..nano လည္းchemistry ပါပဲ..ဟီး..ficအရchemistryေက်ာင္းသားေလးေတြလုပ္ခ်င္လို့ပါ...အဲ့ေၾကာင့္ေရးေတာ့ေရးလိုက္ပီ...authorရဲ့အခ်က္အလက္ေတြကမွားလည္းမွားေနမွာပါ..အဲ့ေၾကာင့္...မွားသြားရင္လည္းခြင့္လႊတ္ၾကပါလို့...XD
#we are one.