INIMBITA ko si Winona sa kaarawan ng bunso kong kapatid sa ama, si Joshua. Bukod tanging bilin kasi sa akin nito ay ang isama ko ang aking nobya at ipakilala sa kanila. Sinabi kong wala na akong nobya pero mapilit pa rin ito. Kaya't ang sabi ko ay magsasama na lamang ako ng kaibigan at iyon nga ay si Winona.
Noong una ay nag-alangan si Winona sa imbitasyon ko. Nakakahiya raw. Ano raw ba ang dapat niyang isuot kapag ganoon. 'Yun daw kasi ang unang pagkakataon na naimbitahan siya sa bahay ng isang lalaki. Sinabi ko na kahit ano namang suotin niya ay maganda siya, bagay na nagpakalma sa kanya. Kaya't sa huli ay pumayag na rin.
Plano ko na daanan muna sina Regina at Roger sa Cavite bago siya sunduin sa Las Piñas. Nais ko rin kasing magkakilala ang mga kapatid ko sa ama at sa ina kahit na wala silang relasyon sa dugo. Bilang kuya, nais kong magturingan rin sila bilang magkakapatid. Hindi ba't napakaganda noon?
Nagtanong si Winona tungkol sa mga pangalang binanggit ko kaya't ikinuwento ko sa kanya ang lahat tungkol sa pamilya ko. Labis ang tuwa at pananabik niya na makilala ang pamilya ko, lalo na ang mga nakababata kong mga kapatid na sina Regina at Roger. Nami-miss na rin kasi niya ang mga nakababata niyang kapatid.
***
DUMATING na ang kaarawan ni Joshua, bumili ako ng regalo at pagkatapos ay nagmaneho na patungong Cavite. Ipinagpaalam ko sina Regina at Roger. Agad namang pumayag si mommy at tito Jun.
At matapos kong ipaliwanag sa dalawang bata kung saan kami pupunta ay nagtatatalon sila sa tuwa na ani mo'y ngayon lamang makakapamasyal sa ibang lugar. Pagkatapos mananghalian ay bumiyahe na kami patungong Las Piñas. Pagdating doon ay naghihintay na si Winona sa labas ng kanyang dorm. Simple lang ang suot niya-- isang kulay rosas na t-shirt, denim pants, at sneakers.
"Hi, kids!" nagagalak na bati niya pagpasok ng kotse. "Ang ku-kyut naman ng mga kapatid mo, Gin," sabi niya at pinagpipisil sa pisngi ang dalawang bata.
"It runs in our blood," nakangiting saad ko.
Natawa siya at pinisil din ako sa pisngi. "Talaga lang, ha?"
"Aww," daing ko dahil parang kurot na ang ginawa niya, hindi na pisil.
Natawa ang mga kapatid ko. At bago pa kami abutin ng siyam siyam ay pinaandar ko na ang sasakyan. Sa buong biyahe namin ay walang ibang ginawa si Winona kung hindi ang kausapin ang mga bata. Para rin siyang bata na tanong nang tanong ng kung anu-ano. At ang dalawang bata nama'y nagpapabibohan sa pagsagot. Walang gustong magpatalo sa kanila kahit ang tanong lang naman ni Winona ay kung nag-aaral ba sila nang mabuti. Pati mga grado nila sa iba't ibang asignatura ay binanggit na nila.
"Ang dadaldal pala nitong mga kapatid mo, Gin. Anong nangyari sa'yo?" natatawang tanong niya. Natawa ako dahil alam kong hindi nga ako kasing daldal ng mga ito. Nagiging madaldal lang naman ako kapag siya ang kasama ko. Nahahawa kasi ako sa kadaldalan niya.
***
ALAS tres na ng hapon nang kami'y makarating sa Quezon City. Natahimik lamang sina Winona at ang mga bata nang sabihin kong naroon na kami. Sabay-sabay silang sumilip sa bintana ng kotse at napa-wow.
"Ang laki naman po ng bahay ng daddy mo, kuya Gin!" namamanghang sabi ni Regina.
"Dito ba talaga tayo?" tanong ni Winona. "Parang hindi naman babagay ang suot natin diyan."
Natawa lamang ako sa komento nila. "Maniwala man kayo sa hindi, malaki lang ang bahay na 'yan pero mga simpleng tao lang din ang nakatira diyan. Oh... Ano pang hinihintay ninyo?"
Hindi na sila nagsalita at bumaba na ng sasakyan. Bumaba na rin akong kasunod nila, bitbit ang regalo para kay Joshua. Nakita ko na nag-aabang na ang isa sa mga kasambahay ni daddy sa gate ng bahay at nakangiti kaming sinalubong. Lalong namangha sina Winona at ang mga bata nang pumasok kami sa loob ng bahay. Lahat sila'y walang imik na inililibot ang kanilang paningin.
"Kuya!" bati ni Jerome. Lumapit ito sa akin at ipinatong sa balikat ko ang isang kamay. "Kumusta?"
"Ayos lang. May mga kasama ako," sabi ko at ipinakilala si Winona, Regina, at Roger. Pagkatapos ng kaunting usapan ay pinasunod na kami ni Jerome sa may hardin kung saan ginaganap ang salo-salo. Marami na ring mga bisita na naroon.
Sinalubong kami ni Joshua at ipinakilala sa mga bisita niya. Naupo kami sa mahabang mesa kasama si daddy at tita Jess na masayang makilala ang mga kapatid ko. Si tita Jess ay tuwang-tuwang nakipagkuwentuhan kay Winona at Regina. Marahil ay nanabik siyang makipag-usap sa mga babae dahil puro lalaki ang kasama niya sa bahay.
Sina Jake at Jerome nama'y nililibang si Roger sa mga kuwento nila. Pinakinggan ko ang kanilang mga sinasabi, pareho silang nagyayabang sa kanilang propesyon. At dahil madaling mapaniwala si Roger ay labis ang paghanga nito sa dalawa.
Nagulat ang lahat nang biglang tumili si tita Jess. Lahat ay natigilan at napatingin sa kanya. "Oh my gosh! For real? Policewoman ka?" tanong nito kay Winona.
Napatingin sa akin si Winona na waring humihingi ng saklolo. Buti na lamang ay napansin ni tita Jess na lahat ng bisita ay nakatingin na sa kanila. Tinakpan niya ang kanyang bibig at humingi ng paumanhin sa pag-iingay. Pagkatapos ay inusisang muli si Winona. Maya-maya'y nakiusisa na rin sila Jerome, Jake, at Joshua tungkol kay Winona. Labis ang paghanga nila kay Winona dahil ngayon lamang daw sila nakakita ng babaeng pulis. Hindi sila makapaniwala dahil sa mayuming kilos at kagandahan ni Winona.
"Excuse me po. Sagutin ko lang po ito," paalam ni Winona nang biglang tumunog ang kanyang cellphone.
Pagtayo niya'y ako naman ang inusisa nila tita Jess at mga kapatid ko. Nahihiwagaan sila sa pagkatao ni Winona. Tinanong nila ako kung anong relasyon ang mayroon kami at kung paano kami nagkakilala. Buti na lamang ay hindi ko na kinailangang sagutin ang mga tanong nila dahil sinuway sila ni daddy. Pagbalik ni Winona ay nagpaalam siya na uuwi na dahil kinakailangan daw niyang mag-report sa opisina nila ngayon.
Tumayo ako at sinabing ihahatid na siya. Tumanggi siyang magpahatid kaya't sinamahan ko na lamang siyang mag-abang ng taxi sa labas ng bahay. Pagbalik ko sa loob ng bahay ay inalok na ako ng alak ng mga kapatid ko. Uminom lamang ako ng kaunti dahil kailangan ko pang ihatid sina Regina at Roger sa Cavite.
***
LINGGO nang umaga, kasalukuyan akong nagluluto ng almusal nang maalala ko si Winona. Simula nang magkahiwalay kami kagabi'y hindi ko na siya nakausap. Kaya napagpasyahan ko na tawagan siya at kamustahin.
Nakaapat na dial ako sa numero niya bago niya ito sagutin at nagulat ako nang boses ng isang lalaki ang sumagot.
"Hello? Sino ka?" tanong ko. "Bakit nasa iyo ang cellphone ni Winona?"
"Si Santiago ito," sagot niya. May kung anong kirot akong naramdaman kasabay ng pagkabog ng dibdib ko.
"Bakit? Anong nangyari kay Winona?"
"Nasa hospital siya ngayon. Nagkagulo sa lugar ng operasyon namin."
"Paanong nagkagulo? Ano'ng nangyari kay Winona."
"Nagtamo siya ng mga sugat dahil sa mga batong tumama sa kanya. Nakaidlip lang siya ngayon pero mamaya'y lalabas na rin kami ng hospital."
"Pupunta ako diyan," sabi ko at tinanong ang eksaktong lugar ng hospital. Nagmotorsiklo na lamang ako papunta roon para mas mabilis akong makarating. Pagdating sa hospital ay nakasalubong ko si Winona na inaalalayan ni Santiago sa paglalakad. Lumapit ako at kinamusta ang lagay niya.
"Ayos lang ako, mga gasgas at pasa lang naman ito eh," sagot niya.
"Sige, Reyes. Mauna na ako," paalam ni Santiago.
"Salamat, Santiago," sabi ni Winona.
Ngumiti ito at umalis na. Napansin kong marami itong pasa at gasgas. Mayroon din itong mga bandages sa ulo at braso. Samantalang si Winona ay sa ulo lamang may bandage at kakaunting gasgas sa kamay at braso.
"Ano ba'ng nangyari?" tanong ko sa kanya at inalalayan na siya.
"Sa iskuwater kasi naganap ang operasyon namin. Pugad ng mga drug pushers at users ang lugar kaya't maraming kalaban. Nagsagawa kami ng buy-bust operation doon. Nang maaresto namin 'yung target namin ay nagsulputan na ang mga tao at pinaulanan kami ng mga bato."
"Delikado pala talaga 'yang trabaho mo."
Napatango na lamang si Winona. "Pero buti nga eh mga bato lang at saka pasalamat ako dahil na-cover ako ni Santiago. Kaya't heto lang ang tinamo ko."
Hindi ko alam kung bakit bigla akong nakaramdam ng selos sa sinabi niya. Dapat nga'y matuwa ako dahil may taong nagprotekta kay Winona. Pero sana ay ako ang taong iyon, kaso... wala naman ako lagi sa tabi niya para protektahan siya. Ang tanging magagawa ko lamang ay ang ipagdasal na maging ligtas siya sa lahat ng oras.
Hinatid ko na siya sa kanyang dorm at tinanong kung ano ang mga kailangan niya. Ang sabi niya'y huwag ko na siyang alalahanin. Kaya na raw niya ang kanyang sarili, makakikilos pa naman raw siya ng normal. Pero kahit anong gawin ko, hindi ko pa rin maiwasan ang mag-alala. Ang hirap pala kapag ang isang taong mahalaga sa'yo ay ibinubuwis ang buhay para sa prinsipyong pinanghahawakan niya. Wala kang magawa kung hindi ang lawakan na lamang ang iyong isipan at unawain kung bakit niya ginagawa iyon.