Uśmiechnął się. Odwzajemniłam to.
Prosze aby do mnie podeszedł, proszę
Ale jak mogłam się spodziewać.. nie zrobił tego.. była 23 i było bardzo ciemno. Nie miałam telefonu ani żadnej latarki. Nic nie widziałam. Nie wiedziałam jak znaleźć drogę do domu. Wystraszyłam się. Zaczęłam krzyczeć. I nagle poczułam, że ktoś złapał mnie za rękę... słyszałam jak wyciągal telefon z kieszeni i włączył latarkę. Zobaczyłam go. Przyszedł po mnie. Pomógł mi.
-zgubiłaś się? -powiedział
Nie wiedziałam co odpowiedzieć
-w sumie to tak
-pomoc Ci znaleźć drogę do domu? -powiedział
-było by mi bardzo miło -rzekłam
Dalej trzymaliśmy się za ręce. Było to dla mnie niesamowite uczucie. Aż w końcu doprowadził mnie do domu. Bardzo mu podziękowałam i zapytałam czy mógłby do mnie przyjść.. zgodził się. Lecz zapomniałam, że istnieją tacy ludzie jak moi rodzice...
Mogłam się go nie pytać..
Pewnie zrobią cringe i zaczną na mnie wrzeszczeć i kazać mu wychodzić.
Ale raz trzeba spróbować. Weszłam i moi rodzice oglądali telewizję jakby nigdy nic. Oglądali telewizję. Była 24 a oni oglądali telewizję i w ogóle się o mnie nie martwili. Nawet mnie nie zauważyli. Więc mogłam to dobrze wykorzystać i jak najszybciej pobiedz z nim do mojego pokoju. Usiedliśmy na łóżku, a on powiedział -twoi rodzice się nie martwili?
Nie wiedziałam co odpowiedzieć.
Więc powiedziałam -to skomplikowane.
Skomplikowane. Używam tego słowa bardzo często. Bo w moim życiu wszystko takie jest. W-S-Z-Y-S-T-K-O.
Cały czas rozmawialiśmy dowiedziałam się o nim dużo rzeczy. Chodzi do mojej szkoły. Podoba mi się.. może coś z tego powstanie?... Mega się nakręciłam.
Wymieniliśmy się numerami. Poszedł o 2.00 bardzo dobrze mi się z nim spędzało czas. Ostatnia rzecz, która przydarzyła mi się tego wieczora przed snem to wiadomość od niego.
Od Hubert Do Mia : jesteś fajną osobą, fajnie się spędza z tobą czas.
Od Mia do Hubert: ty też,dobranoc ☺️
Chciałam wysłać serduszko ale może to być za dużo..