Chapter 18
Leaving his room was one of the hardest thing to do.
And looking at him in his state, not remembering a single piece of memory was one of the saddest and painful happenings.
Aalis na sila mamayang gabi dahil iyon ang sabi ni Ma'am Fasaia at para daw mas mapabilis ang pagproseso ng paggaling niya sa ibang bansa.
Nasa kuwarto niya ang mga bata ngayon, hindi na ako sumama o nagpakita dahil baka mas mahirapan akong bitawan siya sa pag-alis nila.
Habang ako ngayon ay nasa kuwarto lang ng mga bata. Parang hindi ko din kasi kaya na harapin ngayon sila lalo na si Vix.
I know na enjoy na enjoy ni Vix ang nangyayari. Imagine her ex has a feelings for her, again. Kahit na pansalamatala o panghabang-buhay.
Tapos dumagdag pa si Papa.
I confirmed na siya nga kasi may peklat iyon sa leeg at meron din iyong nakita ko kanina. Hindi niya ako nakita kasi papalabas siya ng emergency room and when I checked nang mawala siya sa paningin ko, I found out na it's his mistress, giving birth to a baby.
And it hurts so much.
I have a plan talking to him or to his mistress but not today, maybe tomorrow or I don't know.
I can't exactly explain what I'm feeling right now.
It feels like I'll burst any minute caused by the sudden change of direction. It's so sudden that it makes me to be walking but without feeling my legs or foot.
Natutulala at hind mapakali na parang ewan. It's frustrating and at the same time confusing.
Questions were suddenly flying straight my face that I can't even dodge them for my own safety.
An hour passed and the door burst open and Rehan enter with a water bottle on his right hand.
"Tapos na kayo doon?" tanong ko.
Umiling ito at umupo katabi niya, sa kama.
"How's your heart, Ma? I know you like Kuya Achie and seeing him like that hurts you. So I'm asking if are you really okay or just pretending in oder for us to not notice?" mahinang tanong nito pero rinig ko dahil katabi ko lang.
"Ako? Okay naman kayo so I'm okay---"
"No, not that Ma. Are you really okay right now? Seeing you like this hurts me too, Ma. Iyong totoo Ma, no pretending, no hiding the pain you're feeling... Ma, are you okay?"
Akala ko naiyak ko na lahat kanina pero bakit may tumutulo na naman? Ang dami ko ng naluha ka kanina at baka ma-dehydrate ako kakaiyak.
"I'm not...but do I have a choice? None. I need to be okay, I need to be fine for you and your siblings. They're still young and I don't want them experiencing confusion as to what my actions are. I promised to myself that I'll give you four a better life."
"You did, Ma. Look where are we now. Happy and knowledgeable. All thanks to you."
"Hm Hm. But seeing Achie, seeing his eyes without no hint of knowing me, I feel like I've been stabbed a thousand times. His eyes were not like that the last night, his eyes were full of happiness and love. But now, look at him. Look at him, Rehan! He can't remember me! He might not remember me! And that will be the death of mine. He...H-he was the first man who captured me entirely, Rehan. He was the f-first man who made me feel important, worthy and loveable. My Father can't even do that! So for him to look at me like I'm a complete stranger and was like never in his present life, it kills me. It h-hurts, Rehan. It hurts."
"And I'm sorry." Napatingin ako sa kaniya.
"For what?"
"For letting you go through this painful battle." Niyakap niya ako.
Yakap at pag-aalo ni Rehan ang nagpatahimik sa'kin.
Magulo ang isip ko sa dahilang hindi ko maintindihan.
Umiinom ako ng tubig nang pumasok sa silid si Moffet na may dalang pagkain. Agad namang nilapitan ni Rehan ito para magtanong.
"I told you to go home. May klase bukas and you're here."
"Just let me be, okay? You never win against me so if I were you, I better sit and eat this food I brought." Lihim akong napahanga sa kaniya.
Akala ko kasi ako lang ang nagpapaka-bossy kay Rehan, may iba pa pala.
"Magkaklase kayo?" tanong ko.
"Nah. She's grade 11 but STEM din siya so nagkakasundo kami when it comes to learning the subjects. Mas napapabilis nga," sagot ni Rehan habang binubuksan ang dalang supot ni Moffet.
"Yes, Tita. We love to study together and then became friends when he came to our house for tutors."
"Yes, yes, yes. So come here and also eat. Nagsinungaling ka sa'kin. You told me you'll go home but ended up buying these foods. Paano kung pagalitan ka ni Mam—Mrs Reeves? Maggagabi pa naman na."
"Will you shut up and just eat? Or maybe I'll shove those foods down your throat? Choose." Napa tsk si Rehan at tumahimik na.
Under.
Understanding.
Parang wala ako rito ah. Kanina lang nasa akin atensyon niya, ngayon nasa pagkain na.
"Here, Tita. I brought this for you since Jay once mentioned na it's one of your favorite. I'm glad that I found something like that sa labas."
Agad kong tinanggap ang supot at napangiti ako nang makakita ng puto.
"Salamat, Moffet! Ang tagal ko ng hindi nakakakain nito." Agad akong kumuha ng isang piraso at binuksan mula sa dahon ng saging.
Amoy agad ng puto ang sumakop sa pang-amoy ko at nang kumagat ako dito, napapikit ako dahil sa sarap.
Hindi man ito tulad ng puto na binebenta ni Aling Basya, puti pa din ito at masarap.
Inabala ko ang sarili ko sa pagkain hanggang sa pumasok din ang tatlo at nasa likod nito si Sir Vlad.
Napatayo ako at nagpasalamat sa paghatid sa mga bata na siyang tinanguan niya at nagpaalam ding aalis na.
AALIS na ba talaga siya?
Aalis siya ng hindi man lang ako titingnan sa mga mata?
Aalis siya ng hindi man lang makikipag-usap sa akin?
I understand na hindi niya ako maalala but...nvm.
"We'll get going na, Maya. The sooner we'll bring him to states, the sooner he'll be fine." Tanging tango lang ang nasagot ko nang hawakan ni Ma'am Fasaia ang mga kamay ko.
Napatingin agad ako dito at hindi nakapagsalita nang may inilagay siyang kwentas sa palad ko at kinuyom iyon.
"Wear this until we came back. If you're still wearing this, I'll be the one to bring my son to you. I like you for my son because I've never seen him that way. But for now, keep this. I'll be praying that he'll remember everything soon."
Katabi ko ang mga bata hanggang sa sumakay sila sa isang malaking van na parang ambulance na ewan.
Nasa loob nun si Achie at nakahiga kasama si Vix—tulog, buti na lang at hindi na gaano kasama ang lagay niya ngayon dahil wala na itong masyadong tubo sa katawan o ano man.
"Bye Kuya Achie," rinig kong saad ni Caly.
Tahimik akong nagligpit sa kwarto ng mga bata dito sa hospital dahil uuwi na din kami. Okay naman na sila.
Ramdam ko ang titig nila sa bawat galaw ko dahil nakaupo silang lahat sa isang kama habang ako tinutupi ang mga nagamit na damit at pinapasok sa isang bag para malaman ko kung anong lalabhan na mga damit.
"Bakit ang lungkot ni Mama, Kuya?" Rinig kong tanong ni Briel.
Nagpanggap akong walang narinig at nagpatuloy sa ginagawa. Ang isang bag naman ang kinuha ko at inilagay ang mga punda ng unan at kumot na dinala ko.
"Hindi ko alam. Huwag na lang tayong maging masakit sa ulo ni Mama."
Nang tumahimik silang apat, napatingin ako sa kanila. Akala ko kasi hindi na sila nakatingin sa akin, mali pala ako.
Pilit akong ngumiti sa kanila nang ngumiti sila sa akin. Ngiting pilit tinatago ang sakit na nararamdaman.
"Lalabas ako saglit, kakausapin ko lang ang doktor patungkol sa bayad. Pagkabalik ko, aalis na tayo." Tumango sila kaya naman ay lumabas na ako sa kuwarto at nagpunta sa Nurse station para tanungin kung nasaan ang doktor.
Pagkadating ko doon, nalaman kong nasa emergency room pa daw ang doktor dahil may aksidente na namang nangyari.
Nagpunta ako sa may emergency room para sana tumingin kung anong nangyayari.
Oo na, nakikichismis ako.
Nang lumiko ako sa hallway, nakita ko sa labas ng emergency room ang isang duguan na babae. Umiiyak ito at walang kasama kaya naisipan kong lapitan.
"Miss, okay ka lang?" mahina kong tanong at iniabot sa kaniya ang panyo.
Napalinga ako sa paligid para sana maghanap ng nurse para makahingi ng pampunas ng dugo na nagkalat sa may dibdib at braso ng babae.
"A-Ang Anak ko. I can't lose him, h-hindi ngayon na tanggap na niya ako bilang Ina niya. S-Sana ako na lang," iling-iling nitong saad.
Hindi ako nagdalawang isip na yakapin siya.
"Mababaliw ako, mababaliw ako kapag may nangyaring masama sa nag-iisa kong Anak." Hinahaplos ko ang kaniyang likuran habang ginagawa akong lahat para patigilin siya sa pag-iyak at kumalma.
Walang mangyayari kung pati siya magkaproblema lalo na sa sitwasyon nila ngayon.
"Shh, it's okay. Everything will be okay." Inayos ko ang nakadungay niyang buhok nanhumaharang sa mukha niya at nang ilagay ko ang ibang buhok niya sa likod ng tenga, nakita kong may piklat ang pisngi niya.
Ngayon ko lang din napansin na may mga pasa siya sa braso at sa mag leeg.
Na-abuse ba siya?
"D-Don't." Agad kong binitawan ang buhok niya at mas piniling umupo ng maayos sa tabi niya at nagsalita.
"Is someone abusing you or your child? May mga pasa ka and obviously galing ka sa away kasi fresh pa ang mga pasa," paninimula ko.
"H-he... He almost killed my son. We were arguing about going out, but then...n-naglabas siya ng baril. I'm sure that time he want to end me, but Vitto... H-Hinarang niya ang katawan niya para sa'kin. V-Vitto was shot by his own father. Not once, not twice. He shot him thrice! The fourth shot, sa braso ko tumama. H-he was losing blood and I am losing my mind. Fuck him! Fuck his father! Fuck my rapist!"
Mahina akong napasinghap nang marinig ang huli niyang sinabi. Hindi ko alam kung anong gagawin ko sa puntong 'to.
"He raped you. Vitto is the result," I stated. Not a question, a sentence.
Tumango ito at pinakita sa akin ng tuluyan ang mukha niya.
Her eyes is beautiful. Ocean-Blue.
"He kidnapped me when I was just fucking eight years old. Kept me in his basement. Do shits to me until Vitto came out of me when I was thirteen. I am now twenty seven, Vitto is fifteen. I almost died delivering him alone." Muli nitong tinago ang mukha nito.
"I don't want to come back in that house. I'm sure he went outside the country already. He has lots of connection after all. I hope he rots in hell. I hope his chopper crash and burn him to death. I hope I won't see him again. Ever again."
I listened to her, dumbfounded.
She is indeed a strong woman. We're at the same age and what she have been through is indeed hell.
Woman like her shoulder be treasured and not abused.
"When your son is well, come with me. I have a house and you two can leave there. I have four kids and all of them are not mine by blood but mine by heart and soul." Napatingin ito sa akin.
"You'll help me? Kakilala mo lang sa akin, you don't even know my name. I'm a stranger and you're here, offering help," natatawa nitong saad na parang hindi makapaniwala sa sinabi ko.
"The scar and bruises tells me that you're a good woman. And there's always time for introducing... I'm Maya, a mother of four," I said as I reach my hand out to her.
Napatingin ito dito ng ilang segundo bago tanggapin ang pakikipagkamay ko.
"Nemesis, a mother of one and a fighter."
"TALAGA po Mama? May makakasama po kami dito?" Napatango ako sa paulit-ulit nilang tanong.
After ko makabalik mula kay Nemesis at sa Anak niyang safe na. Nakausap ko kaagad ang doktor and surprised to know that hindi na namin kailangan magbayad kasi bayad na.
Thanks to the Vasco's.
Nagpalit din ako ng damit since nagkasugat. Nagamot na din ang tama ni Nemesis. Namangha nga ako nang hindi na siya nanghingi ng anesthesia.
"Giving birth without any help of anesthesia is the worst feeling of pain. I was close to death so the trail of this bullet was never close to what I've experienced. So just cure me already," saad niya.
Dahan dahan pa iyong nurse sa una pero pinagmadali niya dahil gusto na niyang bantayan ang Anak niyang natutulog.
"Yes, he's fifteen. A grade ten student, at same lang kayo ng school."
"Destiny is having fun, I see." Napatingin ako sa gawi ni Rehan na nakaharap sa laptop at parang may inaasikaso.
"What do you mean?"
"What I meant Ma, is that destiny is indeed having fun. Isipin mo Ma, may nakilala kang babae na may pangit na past then she saw hope. A new door, maybe because of you. Ayun din ang nangyari sa amin, almost lost the faith then you came. Maybe God is opening another door for someone because of you. A door that leads to a beautiful life."
"Ma, dadalaw po tayo doon sa hospital?" Hindi ko na nasagot si Rehan at bumalik kay Caly.
"Yes, but only in weekends. Y'all need to study."
"Bukas, balik na eskwela niyo. Aayusin ko muna ang mga gamit niyo." Akmang tatayo na ako mula sa pagkakadagan ng mga bata nang hilahin ulit ako pabalik ng tatlo.
"We will do it Mama. You rest po or go to hospital." Taka naman akong napatingin sa kanilang tatlo at kay Rehan na tumango din.
"You can go, Ma. I'll handle them. Baka need ng kasama ni Ate Nemesis ngayon doon since kahapon iniwan mo doon mag-isa." Bigla nga akong napaisip at napagdesisyonang pumunta na lang doon.
Pagkatapos ko magdamit, nagbilin ako sa kanilang apat at umalis na din papuntang hospital.
Habang naglalakad ako papasok, muling sumagi sa isip ko ang nakita ko noong nakaraan.
I'm sure it was my father. I am hundred percent sure.
At may bago siyang Anak which means, may step siblings ako.
Iwinaksi ko ang patungkol sa Ama ko at nagtungo sa room nila Nemesis. Nang makakatok ako ng isang beses, hindi ito nagbukas.
Kumatok pa ako ng ilang beses pero wala pa din.
"This is Maya, Nem." Sa wakas ay nagbukas na sa pang limang katok ko.
"I'm sorry. I'm just worried about him finding out where we are. My son is still vulnerable right now, y'know," eksplina niya nang makaupo ako at inilalagay niya sa may side table ang nabili kong mga prutas.
"I understand, you don't have to explain."
"How's Vitto?" tanong ko at napatingin kay Nemesis na nakaupo sa gilid ng kama habang hinahaplos ang kamay ng tulog na Anak.
"Hindi pa din siya nagigising simula kahapon. I was worried but then the doctor said he's recovering fast. My son is fighting for his life so must I. He tried to save me through his life, that was the last string that can stop me from destroying that monster. I don't want his blood all over me but if that's the only thing that will give me and my son the peace we have always wanted, I'll gladly kill him."
"He have been brainwashing my son. Saying that I don't deserve to be a mother, that I'm not deserving to be his mother. My son loathed me. I can't sent him to school by myself. He never experienced me being with him in school events and meetings because it's always his Dad. His Dad is always preventing me from being with my son not until lately, I get to explain my side to him and I'm happy he listened and woke up from being brainwashed. That is why I'm not confused on why he pulled the trigger thrice on his son. He somehow found out that he'll lose his son so he better kill him but my son is a fighter. He'll fight for his mother for he crave his mother's care. In those fifteen years, I can only talk to him less than ten times a year."
"They are always out if the country. Travelling and going back for his study," dugtong nito.
Hanga talaga ako sa kaniya. Ito iyong pagtanggap na hinding hindi makakalimutan ni Nemesis.
Sa mga pinagdaanan niya, kaunti pa lang ang alam ko pero sobrang hanga na ako sa kaniya.
Who knows what happened that she ended up with thar scar on her cheek.
Who knows how hell of an experience she have been through to get to where she is now.
And who knows how his son's father can do to make sure Nemesis and her son shut up.
Pinalipas namin ang buong araw ng pag-uusap. Ako na nga lang din ang lumalabas para makasiguradong hindi siya makita ng kahit sino.
Gusto niyang maging ligtas ang Anak niya at gusto ko din ang gano'n kaya ako na ang gumagawa sa mga bagay na ginagawa sa labas ng apat na sulok na kinaroroonan nilang dalawa.
Sinigurado ko din na ako lang ang tatanggaping bisita ng dalawa. Kinausap ko ang doktor at buti ay pumayag.
Nagtaka nga ako ng kaunti dahil hindi pa man din ako tapos sa hinihiling ko, pumayag na kaagad ang doktor at sinabing sisiguraduhing walang makakaalam na ibang tao maliban sa'kin at sa ibang empleyado ng hospital.
Inilipat nga nila ng kwarto si Vitto para daw mapagtuunan ng pansin.
Kahit nakakapagtaka ay hindi na ako nagreklamo dahil para din naman iyon sa kabutihan at kaligtasan ng dalawa.
Marahil kilala ng doktor ang apilyedong dinadala ng bata na dahilan para mangyari ang mga nangyari.
TWO WEEK LATER, Nemesis and Vitto is now entering our home—their temporary home.
Vitto woke up in the fourth day, the doctor wants them to stay for that long to check if there's any complications.
And finally they are free from the hospital. The bills? It was paid off by someone we don't know.
Siguro may nagawa sa sitwasyon nila and nagbayad? Baka.
Nagpasalamat lang din si Nemesis sa kung sinong mabait ang gumawa sa bagay na 'yon.
"Wala pa ang mga bata kasi alas tres pa naman. Doon na muna kayo tutuloy sa kuwarto ng mga bata. Matutulog na lang kaming lima sa kwarto ko," saad ko nang mailagay ang ibang gamit na galing sa hospital. Mga plato, baso, tubig, prutas at kung anu ano pa.
"Are you sure na it's okay? Lima kayo and baka hindi magkasya sa kama. Okay naman na kung sa lapag kami matutulog. I mean ako, sa lapag tapos ang Anak ko sa couch." Inilingan ko siya at nilapitan bago hinaplos ang braso.
"It's okay. Okay na okay lang talaga. Vitto is still recovering and I want you two to have a comfy stay so just let me okay? You two will be fine." Nginitian ko siya at pinaupo na.
Matapos kong maghanda ng meryenda, agad kong inilagay iyon sa center table ng sala na magana naman nilang kinain at ininom.
Nagpumilit na din ako na ako na ang magdadala ng gamit nila sa kuwarto tutal hindi naman iyon kadamihan.
Bumili kasi ako ng damit na masusuot nila. Kasya na din sa isang bag yun. May mga binigay din akong damit na hindi ko masyado nasusuot dahil pambahay at uniform ng kompanya lang naman ang madalas kong suotin.
Buti nga at kasya sa kaniya. Pumili din ako ng mga damit ni Rehan na pwedeng ibigay kay Vitto. Masaya naman siyang makatulong kay Vitto.
At ako bilang Mama nila, masaya din dahil hindi mabigat sa loob nila ang magbahagi ng bagay na hindi na masyadong gamit o mas may dapat na mapuntahan ang bagay na 'yon.
Sumapit ang alas kwatro, at natapos na namin iayos ni Nemesis ang gamit sa kuwarto. Napalitan na ang dapat palitan tulad ng beddings, kumot at mga unan habang si Vitto ay nasa sala at nanonood ng tv.
Ilang minuto pa ang nagdaan, ingay agad ni Caly ang tumunog sa kabahayan.
"Mama! I'm home!"
"Hindi lang ikaw nauwi, Princess Caly! Mama home na po si Briel!"
"At si Mark!"
"At si Rehan na pogi mong panganay!"
Iling-iling akong lumabas sa kuwarto habang nakasunod si Nemesis sa akin.
"Oh. My. God! Kuya Vitto!" matinis na sigaw ni Caly at sumampa agad sa couch kung nasaan si Vitto na tahimik lang nakatingin sa kanila.
"Dahan dahan sa pagyakap Caly, may wound pa si Kuya Vitto sa likod." Tumango ito at lumuwag ang pagkakayakap kay Vitto na nakangiti.
"Hello Caly, hello Mark, hello Briel, hello kuya RJ," bati nito.
Ramdam ko naman ang presensiya ni Nemesis sa likuran ko kaya ay inilipat ko siya sa may gilid ko.
"Ganda ng ngiti ng Anak mo," saad ko.
"Hm-hm. Thanks to you."
"Okay, okay! Pasok na sa kuwarto ni Mama at ilagay ang mga bag doon. Maghalf bath at magbihis bago manghingi ng meryenda sa ating beautiful Mama," malaking ngiti na sa ani ni Rehan.
Natawa na lamang ako sa sinabi niya at naglakad na nga sila sa gawi ko.
Syempre hindi mawawala ang welcome home kiss mula sa kanila.
Isa isa silang yumakap sa akin dahilan para yumuko ako ng kaunti nang oras na para sa paghalik nila sa pisngi o noo ko.
"You did great, Mama," bulong ni Rehan sabay halik sa noo ko.
Ramdam ko ang titig ni Nemesis sa nangyayari kaya nang makapasok na sila sa kwarto, agad akong nag-explain.
"Nakagawian na talaga nila ang humalik sa pisngi o noo ko. Lalo na iyang panganay ko. Kung may time siyang ipakita ang appreciation niya sa'kin, ipapakita niya without hesitation or pagkahiya. Kaya huwag ka ng magulat kung bigla na lang humahalik sa noo o pisngi ko iyang mga Anak ko," natatawa kong saad.
Natawa rin naman ito ngunit may lungkot pa din sa mga mata nito.
"Masaya ako para sa'yo. I wished my son can do that too. But maybe, who knows, right? We have now all the time in the world to to show how we love and appreciate each other's existence. And this time, I won't hesitate. I'll show him how his mother love him so much."
Sumang-ayon ako sa kaniya at nagpaalam na maghahanda muna ng meryenda para sa mga bulilit na maiingay at para na din sa kanila.
Nahihiya pa nga eh kasi pangalawang beses na daw na siyang inilingan ko lamang. Pasasaan at magkakaroon ako ng kaibigan na talagang makakasama ko sa isang bubong kahit na pansalamatala.
"Ang sarap, Mama! Salamat po!" Lumapit agad sa akin si Briel at humalik sa pisngi ko na sinundan ni Caly at Mark. Tanging flying kiss ang ginawa ni Rehan dahil abala ito sa laptop habang nakaupo kami sa couch lahat.
"You're all welcome! Magsikain na kayo para may gana magsagot sa homeworks."
"Talagang ganito kayo dito?" bulong ni Nemesis sa tabi ko habang inaabutan ng juice si Vitto.
Tumango ako bago sumagot.
"Oum. Tuwing mauuna ako na uuwi sa kanila, gagawa ko sila nag meryenda at ako na mismo ang magluluto ng makakain namin sa hapunan. Kapag naman sila ang naunang umuwi which is ang madalas na nangyayari dahil five na ako minsan nakakauwi galing trabaho, si Rehan naman ang naghahanda ng meryenda para sa mga kapatid niya tapos siya na din ang magluluto ng makakain sa hapunan."
"Napaka boyfriend material ng panganay mo. Baka bigla na lang mag-uwi iyan dito ng babae."
"Naku. Subukan lang niya... Pero wala pa naman daw 'yan sa utak niya. Magtatapos daw muna siya at maghanap ng trabaho para makatulong sa akin at sa mga kapatid niya." Napatango naman ito at ipinagpatuloy ng pagmemeryenda.
Pagsapit ng pagtulog, agad kong pinunasan ang luha kong nakatakas sa mga mata ko.
Walang araw na hindi ko siya namimiss at inalala.
Healed sa umaga, miss na kita sa gabi.
Gano'n ang nangyayari. Kapag tahimik na Ang paligid, automatic na nagsipasukan sa utak ko ang mga nangyari. Parang ang bilis nga eh.
Dati lang nagpipigil ako sa nararamdaman ko, ngayong wala na sa paligid ko, saka ko lang mapagtanto kung gaano ko siya kagusto.
Totoo pala iyong kasabihan ano.
Saka mo na mare-realize kung gaano kaimportante sa'yo ang tao kung hindi na abot ng mismong mga kamay mo.