"ေျပာျပမယ္ဆို မေျပာျပဘူးလားခင္ဗ်ား"
လက္ညိဳးတထိုးထိုးနဲ႔ႏႉတ္ခမ္းေလးေထာ္လိူ႔ရန္စြာေနတဲ့ဘတ္ဟြၽန္းကို လီေယာလ္ကတိတ္တိတ္ေလးခိုးရယ္တယ္။ အခုလီေယာလ္ကဘတ္ဟြၽန္းကို နန္းတြင္းဥယ်ာဥ္ေတာ္ထဲခ်ီေခၚလာတာျဖစ္တယ္။
"ေျပာေလ ခင္ဗ်ား မင္းႀကီးဆိုကတိတည္"
"ကိုယ္ေတာ္က ေျဗာင့္ကိုအလြယ္တကူနဲ႔ေပးသိပါ့မလား"
"ခင္ဗ်ားမေျပာျပရင္ ကိုယ့္ဘာသာလိုက္ရွာမယ္"
ဝတ္႐ုံေတာ္အရွည္ႀကီးကိူလက္ႏွစါဖက္နဲ႔ဆြဲမရင္း
စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ ဆံပင္ေပၚထိပင့္တင္ထားတဲ့နဖူးစည္းကိုပါလႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ဆံပင္ေပၚထိတတ္စည္းထားတဲ့ နဖူးစည္းကလြတ္ထြက္သြားေတာ့ ဆံစႏုႏုတစ္ခ်ိဳ႕ေခြၽးစို႔ေနတဲ့မ်က္ႏွာေပၚကပ္လာတယ္။
"ေျဗာင္.."
ဒီတစ္ခါမွာလဲလီေယာလ္အလြတ္မေပးျပန္ဘူး။
ဘတ္ဟြၽန္းလက္ေကာက္ဝတ္ကို ဆြဲထားျပန္တယ္။
"ကိုယ္ေတာ့္ကိုအေျဖေပးပါဦး ခ်စ္ရဲ႕လား"
ဆြဲလိူက္ခ်ီလိုက္နမ္းလိုက္ လုပ္ေနတဲ့သူကိူဘတ္ဟြၽန္းကခ်စ္စရာအေၾကာင္းကိုမရွိပါ။ သူ႔ဟာသူ႐ုပ္ေလးေခ်ာေနတာကေတာ့ႁခြင္းခ်က္ေပါ့
"ဘာလို႔ခ်စ္ရမွာလဲ ေဘာမင္းႀကီးရဲ႕"
လီေယာလ္ကၿပဳံးရင္းစိတ္ဆိုးေနပုံရတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ဆံပင္ႏုႏုေလးေတြကိုသပ္တင္ေပးလိုက္တယ္။
"ေဘာဆိုတာ နန္းေတာ္အျပင္ဘက္က ကေလးေတြကစားတဲ့လူံးလုံးဝိုင္းဝိုင္းနဲ႔အရာတစ္ခုမလား။ ကိုယ္ေတာ့္ကို ေဘာမင္းႀကီးလိူ႔ ေျပာတာက ကိုယ္ေတာ္ကအဲ့အလုံးေလးလိူ လုံးလုံးဝိုင္းဝိုင္းနဲ႔ ေျဗာင့္မ်က္လုံး ခ်စ္စရာေကာင္းေနလို႔ေပါ့"
မင္းႀကီးရဲ႕စကားသံက်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကအထိန္းေတာ္ေတြပါေခါင္းငုံရယ္ၿပီးဘတ္ဟြၽန္းတို႔ကိုေက်ာေပးလာတယ္။
"ဒီမင္းႀကီးနဲ႔ေတာ့ ရွက္လို႔ေသေတာ့မွာပဲ"
ဆဲေရးလိုက္တာကိုခ်စ္စကားေျပာေနတယ္ထင္တဲ့
မင္းႀကီးက တကယ္ကိုငတုံးပင္။ ဒီဘက္ေခတ္စကားကိုမသိတာာမွန္ေပမဲ့ လိုရာဆြဲေတြးတဲ့လိပ္မင္းႀကီးက ပါးခ်ိဳင့္ႀကီးခြက္ဝင္ေနေအာင္ၿပဳံးေနတာကေတာ့ တကယ္ခ်စ္စရာ..
"ထင္ခ်င္ရာထင္ဗ်ာ အေနာက္ကလိုက္မလာနဲ႔
လိုက္လာရင္ ညက်အိပ္ရာေပၚက ကန္ခ်မွာ မလုပ္ရဲဘူးမထင္နဲ႔"
ေျဗာင္ရဲ႕ေဘာမင္းႀကီးလီေယာလ္ကေတာ့တဟားဟားေအာ္ရီရင္းဉယ်ာဥ္ထဲဝယ္က်န္ရစ္ခဲ့ေလ၏။
____
"အထိန္းေတာ္ႀကီး စာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီးထားတဲ့
စာၾကည့္ေဆာင္လိုက္ပို႔ေပး"
"ဘာစာအုပ္ဖတ္ခ်င္လို႔ပါလဲ ၾကင္ယာေတာ္ေလး
ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ လူလႊတ္ၿပီးရွာခိုင္းလိုက္ပါမယ္"
"ရတယ္လမ္းသာျပ"
ဒီတစ္ေခါက္လဲဘာျပသနာရွာဦးမလဲမသိတဲ့ ၾကင္ယာေတာ္ေၾကာင့္ မ်က္ခုံးခပ္လႈပ္လႈပ္ပင္..
"အ့"
႐ုတ္တရက္ရင္ဘတ္က စူးေအာင့္တတ္လာတာေၾကာင့္လီေယာလ္မွာ ရင္ဘတ္ကအက်ီစကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲစုတ္လိုက္ရသည္။
"ေဝါယာဥ္ေခၚလိုက္ နတ္နန္းသြားမယ္"
မ်က္သားတို႔ကပါစူးေအာင့္လာတာေၾကာင့္ ပညာအစြမ္းျပပီနဲ႔ထင္ပါရဲ႕..
"ရၿပီေမာင္မင္းတို႔အားလုံးနန္းေဆာင္နဲ႔ခပ္ေဝးေဝးမွာေနပါ"
နတ္နန္းေရာက္ေရာက္ျခင္း အေဆာင္ေတာ္ထဲမွ
နန္းတြင္းအပ်ိဳေတာ္နဲ႔ကုန္းကုန္းတို႔ကို ခပ္ေဝးေဝးသို႔ေစလႊတ္လိုက္သည္။
"အကိုေတာ္ဂြၽန္ ပညာအစြမ္းစျပလာၿပီထင္တယ္
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးကေအာင့္တတ္လာတယ္"
နတ္နန္းဝတ္စုံနဲ႔ဂြၽန္ေျမာင္က မ်က္ႏွာမေကာင္း။
အနီးနားမွာရွိတဲ့မွန္အေသးတစ္ခ်ပ္ကို လီေယာလ္ကိုကမ္းေပးလာတယ္။
"မင္းမ်က္လုံးေတြ ၾကည့္လိုက္ခ်န္းေယာလ္"
အညိဳေဖ်ာ့ေရာင္မ်က္လုံးေတြက အျပာေရာင္ဘက္
ခပ္ေရးေရးေျပာင္းလဲေနခဲ့သည္။
"ၾကင္ယာေတာ္ေျဗာင္ မင္းကိုမႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့အခါတိုင္း
မင္းမွာဒီလိုအက်ိဳးဆက္ေတြသက္ေရာက္မယ္
ႏွလုံးေတြနာလာမယ္။ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္ေျပာင္းလာမယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာသူအနားကအျမန္ဆုံး ေျပးထြက္လာခဲ့။ ထပ္ေနရင္မင္းပဲထိခိုက္လိမ့္မယ္။ အဆိုးဆုံးကေသလိမ့္မယ္။ ၾကင္ယာေတာ္ကို မင္းႏွလုံးေသြးနဲ႔အသက္ဆက္ၿပီး ျပန္ေခၚထားတာသတိရပါ။လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္တစ္ရာက က်ိန္စာကိုမင္းဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီအက်ိဳးဆက္ကသက္ေရာက္ေနဦးမွာ က်ိန္စာမျပယ္ခင္အထိေပါ့။ ၾကင္ယာေတာ္ဆီကအခ်စ္ကိုျပန္မရရင္ က်ိန္စာမျပယ္ခင္ သူ႔အမုန္းေတြနဲ႔ဆို မင္းအရင္ေသလိမ့္မယ္"
လီေယာလ္ရဲ႕အကိုေတာ္ ဂြၽန္ေျမာင္ကေျပာရင္းနဲ႔
မ်က္ရည္က်လာသည္။ ဒီကေလးငယ္ဟာ ကိုယ့္အသက္ကိုအထိခိုက္ခံၿပီး အခ်စ္ႀကီးလြန္းသည္။
ၾကင္ယာေတာ္ေလးစိတ္ျပန္လည္လာဖို႔ကိုသာ
ဝိုင္းႀကိဳးပမ္းေပးရန္သာ..