Ndihesha i gezuar po ashtu edhe i hidheruar per faktin se ajo donte dike tjeter.
Teksa rrija perballe saj ne tavoline mendoja sesi ka mundesi qe ajo qeshte, si eshte e mundur qe nje njeri qe para 5 minutash po qante tani dukej njeriu me i lumtur ne bote, te cuditshme femrat jane me te forta se meshkujt.
Une kam qene i shkatrruar dhe per nje vit nuk vura dot nje buzeqeshje ne fytyre, ndersa femrat per pak sekonda ndryshojne humorin, ndrydhin ndjenjat dhe buzeqeshin.
E tille ishte edhe ajo, qeshte kur brenda qante.
Ndihesha konfuz per ate qe ndieja, ne nje ane isha dashuruar me nje njeri qe nuk kishte fytyre ne anen tjeter isha dashuruar me Nevilen por ajo donte dike tjeter.
Duket absurde por nuk doja te humbisja asnjeren nga te dyja.
Ishte edhe fakti se ajo kishte shume ngjashmeri me vajzen e panjohur, por kisha frike per t'i treguar apo per ta pyetuar, kisha frike se mos j'a plaste se qeshures dhe t'me thoshte je shume idiot.
Ndoshta ajo nuk do e bente kete gje por kisha frike.
- Cfare ke ? - degjova zerin e saj i cili me nderpreu mendimet.
- Asgje po mendoja - i'a ktheva.
- Cfare po mendoje?
- Dhe une kam problemet e mia, nuk jam tip qe hapem shume - i thashe dhe ktheva filxhanin e kafes.
- Nese do dike qe te degjoje dije se jam ketu - Me tha.
- Te pyes dicka ?
- Me thuaj!
- Mbrem ne oren 21:30 cfare po beje ? - e pyeta dhe veshtrova fytyren e saj qe mori nje pamje te habitur.
- Mbrem, ne shtepi duke lexuar per provimin e sotshem, pse me pyet?
- Kot kot, nje budallik i imi.
Ajo nuk e zgjati shume muhabetin sikur kishte frike nga ky muhabet dhe u ngrit ne kembe.
- Duhet te iki tani, degjohemi - me tha, m'u afrua dhe me puthi ne faqe, me prishi floket me duar duke m'i bere si bub kacurel pastaj u largua me vrap.
Buzeqesha per nje moment pastaj u zhyta serish ne mendimet e mia qe kohet e fundit ishin shtuar se tepermi.
Dola jashte dhe u nisa per te shkuar ne parkun ku me kishte mesuar Nevila qe te shkoja, ne parkun ku ajo shkonte sa here kishte nevoje per qetesi dhe une kisha nevoje per qetesi ne ate moment. Nuk doja te degjoa as muzike as trokitje gotash dhe as nje ze njeriu, parku ishte vendi ideal per kete gje.
U ula ne stol dhe po veshtroja pyllin me pisha qe shtrihej pak me tutje, me ketej ishte liqeni i vogel ne te cilin pasqyroheshin pishat e larta.
Cicerimat e zogjve dhe era e lehte me arome pishe te benin ta harroje pluhurin e qytetit dhe te shtonin deshiren per te mos u larguar kurre nga aty.
Pikerisht ketu fillova te mendoja se cfare duhet te beja me ndienjat e mia, te hiqja dore nga Nevila apo te beja gjithcka qe ajo te kuptonte se sa shume e ndieja, por nga ana tjeter ishte e panjohura e cila ishte rikthyer serish dhe me kishte turbulluar mendimet.
Kuptova qe sa me shume te mendoja aq me konfuz behesha keshtuqe hoqa dore nga mendimet dhe ashtu sic kisha bere gjithmone i lash gjerat te rrjedhin vete.
Kishin kaluar dy dite. Nevila ishte zhdukur keto dy dite dhe nuk dija asgje per te.
Nuk e pash as ne kafene dhe as ne klase, e kerkova edhe tek pallati saj por askush nuk u pergjigj tek dera saj, ne dalje te pallatit takova nje nga shoqet e saj e cila me tregoi se Nevila ksihte ikur ne shtepi dhe ndoshta nuk kthehej me ne shkolle.
Nuk doja te mendoja gjera te keqia por mendja gjithmone shkon aty vetevetiu. Provova ta marr ne telefon por askush nuk pergjigjej edhe pse i rash shume gjate ate dite.
Ishte dita e trete kur ne tavolinen ku isha ulur ne kafene afrohet Gloria vajza te ciles i rraha te dashurin.
Ajo ishte tipike vajza e mire, e sinqerte dhe e dashur me te gjithe, kete gje e kisha vene re tek sjellja saj me shoqerine.
- Mund te bej shoqeri ? - me pyet ajo nderkohe qe qendronte anesh meje me disa libra ne duar
- Sigurisht - i pergjigjem dhe ajo ulet.
Ishte e cuditeshme sesi ajo vajze te bente te hapeshe me te per gjerat qe nuk i kisha biseduar me njerez qe kisha vite qe i njihja, ishte sinqeriteti dhe ciltersia e syve te saj bojeqielli qe me bente t'i besoja, me dukej sikur kisha kohe qe e njihja.
Ne momentin kur ajo po largohej, me vuri doren e saj mbi doren time qe ishte mbi taviline dhe duke buzeqeshur me thote:
- Faleminderit per biseden, je shume i mire.
I buzeqesha pastaj syte i drejtova nga dera ku u fut Nevila e cila sado ishte munduar te mbulonte me floke shenjen ne faqe ajo dukej dhe binte shume ne sy. Hodhi syte nga une, syte e saj te trishtuar dhe ashtu si e thyer me veshtroi per pak pastaj u largua serish e zemeruar!