*Prologue kısmında yazan mektubun orijinal hali.
♪ plumb - cut
Jaemin-ah, sana nasılsın diye sorarak başlamak isterdim fakat ne yazık ki bana yaşattıkların buna engel oluyor.
Masum duygularla başladığınız bu yolculukta canımı en kötü şekilde yakarak ayaklarımın altındaki kürsüye tekmeyi vurdun.
Masum değiliz artık hiçbirimiz, herkes kendi içinde birer şeytan. Sanki cellat olmuş kurban arar gibi kalp kırıyor, aldatıyor insanoğlu.
O çocuksu günler eskide kaldı, o çiçek kokuları, sevgi dolu gülüşmeler, o saf ve mutlu günler, senin de bana aşık olduğun günler çok eskide kaldı...
Ne sen bakabilirsin artık yüzüme, ne de ben sevebilirim seni yeniden.
Beni öyle çok kırdın ki, seni hayal etmek için bile fazla yaralandım.
Elimde katlanmış son bir fotoğrafın var, diğerlerini yakıp yırtmışım.
Bunu neden sakladım diye düşünüyorum, aklım seni unuttuğunu sanarken kalbim sana özlemini bu fotoğrafınla gideriyor.
Fotoğrafta gülüyorsun Jaemin, gözlerimin içine bakarak, ellerimiz birbirine bağlı sanki hiç ayrılmamaya yemin etmiş gibi.
Biz eskiden mutluymuşuz galiba...
Artık konuşmuyoruz, gülüşün gülüşüme karışmıyor mesela ama,
ama, ben hala her yağmur yağdığında başına ağrılar giriyor mu diye seni düşünüyorum.
Özlemek midir bu bilmiyorum.
Ama, aptallık olduğuna eminim.
Bunu bize neden yaptığını hala sorguluyorum?
Yeterince iyi bir eş değil miydim senin için?
Onun kadar güzel olmadığım için mi?
Neden Jaemin?
Neden?
Bir cevaba ihtiyacım var, daha kötü hissedecek bile olsam bir cevaba ihtiyacım var...
Beni hiç mi sevmedin Jaemin-ah?
Bütün evliliğimiz bir yalan üzerine mi kuruluydu?
Bunu bana neden yaptın?
Sonunda öleceğimi bile bile bunu neden bana yaptın?
Nefessiz kalıyorum, kalbim sıkışıyor.
Seni düşünmek bile bir intihar.
Canım, öyle çok yanıyor ki...
Bu acının dinmesi için başka bedenlerde seni arıyorum...
Başka kalplerin kapısını çalıyorum.
Ama yoksun Jaemin, sen hala onun kollarındasın.
Beni aldattığın kollarda mutluluğu arıyorsun...
Ben, bu kadar kırıldığım bir dünya da yaşamak istemiyorum.
Yine de Jaemin, ben senin üzülmene dayanamam.
Mutlu olmanı isterim ama, şunu da bilmelisin ki bana yaşattıklarını bir gün seninde yaşamanı isterim.
Belki o zaman ne hissettiğimi anlar ve yüreğinde bir zerre olsun pişmanlık oluşur, inan bana bu benim için yeter.
Şu an bile kapıma dayansan seni affedecek gibiyim...
Fakat, beni öyle aşağıladın, onurumu kırdın ki seni affetmemek için yaşamamayı seçiyorum.
Minho açtığın yaraları sarmıştı ama,
şunu öğrendim ki kalp bir kere kaynayınca kabuk tutmazmış.
Yine de dediğim gibi, ben seni üzgün görmek istemem.
Mutlu olman dileğiyle, gençliğim.
"Hoşça kal."
-Jisu
21.05.14
•••