🎶Toygar Işıklı|Ben hayatın mağlubuyum 🎶Gnash|i hate u i love you
Ups! Tento obrázek porušuje naše pokyny k obsahu. Před publikováním ho, prosím, buď odstraň, nebo nahraď jiným.
"En çok da gün yüzüne çıkarmaya korktuğumuz gerçekler acıtırdı canımızı."
1.BÖLÜM ❛BEİS'İN EŞİĞİNDE ❛
Günümüz:
Her ne kadar özel olsun yada olmasın her daim kötü kokan hastanelerden birinin sıradan bir odasında uzanırken öylece uzun süredir bakakaldığım masanın üstünde ki biblolardan ayırmadım bakışlarımı.
Oldukça rahatsız bir sessizlik hakimdi bu odada.
Olduğum pozisyonu değiştirmeyip biblolara hala bakınca eski anılarım canlandı gözümde. Onlar canlanırken gözümden usulca akan birkaç damla gözyaşı başımın altındaki yastığı ıslattı.
Küçükken çok cesur bir kızdım. Babam bu yaşıma kadar böyle büyütmüştü çünkü beni. Bana hep bunu öğretmişti. Kimseden korkmamayı, güçlü durmayı, cesaretli olmayı...
En basitinden mesela iğne olmaktan hiçbir zaman korkmamıștım. Daha küçücük bir çocuktum o zamanlar ama hastalanıp hastaneye geldikten sonra bana iğne vurulmasından korkmuyordum. Babam bana korkusuz olmam gerektiğini öğretmişti. O çok korkusuz ve güçlü bir adamdı çünkü. Onu hep kendime idol olarak görmüştüm. Babam her zaman rol model aldığım tek adamdı.
Çocukluğumda sürekli gelip,babamla birlikte kahkaha atarak çıktığım bu hastaneler şimdi gözümde lanetlenmiş gibiydi artık. Kirlenmiş gibiydi.
Okulda da aynıydım. Kendimi hep savunmasını bilirdim. Hani olurdu ya her okulda sürekli birilerine sataşan gıcık kız tiplemelerinden, işte onlara bir daha bana karışmamaları gerektiğini öğretirdim. Herkese bir cevabım vardı. Ama şimdi aynı kişi değildim. Değiştim sanırım. Artık o güçlü, korkusuz, neşe dolu kız yoktu. Ben vardım. Yere düştüğünde kalkmayan, her şeye sessiz kalan kız vardı.
Başımı yastıktan kaldırıp bir süre yönümü değiştirmeden öylece oturdum yattığım yerde.
Şimdi karşımda o, hiçbir şeyden korkmayan cesur küçük kız oturuyordu sanki. Yanında onu çok seven babası vardı. Babası ona hastaneden çıkarken en sevdiği çilekli dondurmadan alırdı.Asla yalnız hissetmezdi kendini.Ne olursa olsun her daim babasının yanında olduğunu bilirdi.Anneside vardı. Onlar baba kız hastaneye gidip gelirken evde kızına bir şey olma korkusunun vermiş olduğu telaşla bekleyen bir annesinin olduğunu da bilirdi küçük kız.
