Chapter 23

144K 4K 157
                                    

Chapter 23
Endure

"Just look at me again..." I whispered to myself while staring at her. "Just open your heart and love me again..."

She bit her lower lip and wiped the tear streaming down on her cheek before she gave me her attention.

"Brayden's inside his room. Puntahan mo na lang," mataman niyang sabi at agad akong tinalikuran.

Huminga na lang ako ng malalim at pinilit na ngumiti. Hindi ko alam kung hanggang kailang mananatiling sarado ang kanyang loob sa akin. Hindi ko alam kung hanggang saan niya ako kayang iligaw para hindi muling matagpuan ang pinto papasok sa kanyang buhay.

But despite of the uncertainties, I needed to endure everything. I needed to because I love her and our son.

For now, I'm already contented with Baryden's attention.

"Brayden!" I enthusiastically called my son's attention as soon as I entered his room.

He immediately turned to me with a wide smile on his face. He put the robot down and ran towards where am I to give me a hug―a powerful hug from my son that can take away all the worries I have in mind.

And just like what we usually do, I just played with Brayden until he was already tired from playing robots, cars and even video games. Xylia didn't come inside Brayden's room to check us out though... Hanggang sa paalis na ako ay hindi ko na siya muli pang nakita.

"Tell your mommy that I'll be going ahead," I told Brayden when I was about to enter my car. "And that I love her so much," I added.

Brayden smiled widely as he understood what I've said. He saluted at me while stading up straight.

"Yes, daddy, yes!" he said with conviction.

I grinned and ruffled his hair. "Go inside now. I will leave already."

"Okay po, daddy!" he said and gave me one last hug before running back inside their house.

Napangiti naman ako habang pinapanood ang aking anak hanggang sa tuluyan na itong makapasok sa bahay at hindi ko sinasadyang mapalingon sa mat terasa kung saang nakatayo si Xylia't pirming nakatingin sa akin.

Bahagyang napakunot ang aking noo dahil baka namamalik mata lamang ako ngunit nang umawang ang kanyang bibig nang makitang nakatingin ako sa kanya at agad tumalikod para magmadaling makaalis sa kanyang pwesto, alam kong hindi ako nag-iilusyon lamang.

I bit my lower lip and stared at the terrace for a few more second before I decided to finally go inside my car and drive my way to meet Selena in order to try and clear out things with her.

"Selena," I recited her name as a form of greeting.

She slowly stood up from her sit to acknowledge my presence when I arrived.

"Brendt..." Pilit at tipid siyang ngumiti sa akin.

I knew that she was having doubts and hesitations with meeting up with me. Hindi ko naman siya masisisi na mawalan ng tiwala sa akin dahil sa mga kamalian na kanyang pinaniwalaan na kailangan kong pagbayaran kahit na walang kasalanan.

"I'm sorry. I'm late," paghingi ko ng paumanhin sa kanya.

Maagap naman siyang umiling. "Napaaga lang ako."

Tumango naman ako at sinenyasan ko na siyang umupo. Tinawag ko na rin ang waiter para sa aming order. Pansin ko namang wala sa wisyo si Selena habang sinasabi ang kanyang gustong kainin. Alam kong lumilipad na ang kanyang utak sa aming pag-uusapan ngayon na hindi niya na napigilan nang makaalis ang waiter.

Make Her Mine In 50 DaysМесто, где живут истории. Откройте их для себя