Bu çağ insanı bilir, herkes en az on kere uğraşmıştır ölmeye veya ölmemeye.
Aklı olan öldü gitti. Buralar biz delilere kaldı. Çok sevenlere. Kimimiz doğayı, kimimiz dünyayı, kimimiz insanı belki de kimimiz kedisini sevdi kendinden çok. Onu hayata bağlayan neyse onunla yaşamayı tercih etti ve delirdi. Çünkü kediler de insanlar da nankör değildi. Nankör ederdi. Öyle çok severlerdi ki, sevginiz yetersiz kalırdı, daha fazla sevme yarışında aklınızı kaybederek kazanırdınız. Kazanç mı dersin kayıp mı ? Aklımızı kaybetmemiz de özgürlük değil midir ?
